Հարցազրույց ԵԱՀԿ երեւանյան գրասենյակի ղեկավարի տեղակալ Կառել Հոֆստրայի հետ ԵԱՀԿ-ն տեւական ժամանակ աջակցում է քրեակատարողական հիմնարկներում դիտորդական առաքելություն իրականացնող խմբին, ի՞նչ առաջընթաց է գրանցվել այս ընթացքում: Մենք առնվազն 2-3 տարի աջակցում ենք դիտորդական խմբին, արդեն 2 զեկույց կա, հաջորդը լույս կտեսնի մոտ մեկ ամսից: Իմ տպավորությամբ` փոքրիկ առաջընթաց արձանագրվել է: Մենք շատ սերտ համագործակցում ենք իշխանությունների հետ այս ուղղությամբ, նրանք գիտակցում են քրեակատարողական հիմնարկներում առկա խնդիրները, բայց դրանք լուծելու համար ֆինանսական խնդիրներ կան: Առաջիկա զեկույցը վերաբերելո՞ւ է քրեակատարողական հիմնարկների գերբնակեցմանը: Զեկույցում խնդրի տարբեր կողմերը կներկայացվեն` իրավական, առողջապահական, հոգեբանական: Ես չեմ կարող ասել, թե ինչու է կալանավորվածների թվաքանակն աճել վերջերս, բայց կարծում եմ, որ մենք ՀՀ իշխանությունների հետ կկարողանանք հաղթահարել այս խնդիրը: Այս ամբողջ գործունեության ամենադրական կողմն այն է, որ քաղաքացիական հասարակությունն է դիտորդական առաքելություն իրականացնում: Հայաստանի քաղաքացիներն են այցելում քրեակատարողական հիմնարկներ, նրանք կարող են իրավիճակի մասին զեկուցեն եւ իրենց առաջարկությունները ներկայացնել իշխանությանը: Դա մենք չենք, Եվրախորհուրդը չէ, հայերն են: Արդյոք խնդիրը միայն ֆինանսակա՞ն է, բավարար գումարի դեպքում խնդիրները կլուծվե՞ն: Իհարկե, ոչ: Կան նաեւ մենթալիտետի խնդիրներ, որոնք դեռ Սովետական Միությունից  են մնացել: Բայց իհարկե, այն փաստը, որ քրեակատարողական հիմնարկները Արդարադատության նախարարության ենթակայության ներքո են, արդեն դրական զարգացում է: Կալանավորումը շատ է կիրառվում որպես խափանման միջոց դատական գործընթացի ողջ ընթացքում: Կալանքը ծայրահեղ միջոց է, եւ Եվրոպական դատարանի փորձը ցույց է տալիս, որ կալանքն ընտրում են այն ժամանակ, երբ հասարակությանը վտանգ կարող է սպառնալ: Հայաստանում դատավարության ավարտից հետո էլ գրեթե միշտ կալանքն է ընտրվում, մինչդեռ կարելի է կիրառել այլընտրանքային պատիժներ: Պետք է գտնենք ուղիներ այս հարցը լուծելու, այդ թվում` Քրեական օրենսգրքում փոփոխություններ մտցնելու համար: