Մեր հարցերին պատասխանում է «ԱԼՄ» հոլդինգի եւ «Ժողովրդական» կուսակցության նախագահ Տիգրան Կարապետյանը:

Պրն Կարապետյան, ըստ Ձեզ` հայաստանյան լրատվամիջոցներն ինչքանո՞վ են ազատ եւ անկախ:

Չի կարելի ասել, որ ամբողջովին ազատ են եւ չի կարելի ասել, թե ընդհանրապես խոսափող չկա: Խոսում ենք եւ անկաշկանդ արտահայտում մեր մտքերը: Ավելի շուտ, գուցե մամուլի սեփականատերերն օլիգարխների հետ որոշակիորեն կապված են եւ չեն ուզում ինչ-որ բաներ ասել: Որովհետեւ, եթե ցանկանան, կարող են ազատ խոսել: Ինչ խոսք, այսօր Հայաստանում ազատ եւ անկախ մամուլ, մեծ առումով, չկա: Սա բոլորին է վերաբերում, ընդհուպ «Ազատություն» ռադիոկայանին: Որովհետեւ բոլորն էլ ունեն նախասիրություններ: Օրինակ` «Ազատությունը» մշտապես գովազդում է Րաֆֆի Հովհաննիսյանի «Ժառանգություն» կուսակցությունը կամ Լ. Տեր-Պետրոսյանին: Նա էլ այդ ուղղվածությունն ունի: Ենթադրենք, եթե Լ. Տեր-Պետրոսյանը եւ ես դիմում ենք Սահմանադրական դատարան, Լ. Տեր-Պետրոսյանի մասին խոսում են, իմ մասին` ոչ:

Կբնորոշե՞ք այսօր ԶԼՄ-ների առջեւ ծառացած հիմնական խնդիրները: Կոնկրետ «ԱԼՄ» հեռուստաընկերությունն ի՞նչ խնդիրներ ունի: 

Հայաստանյան ԶԼՄ-ները շատ քաղաքականացված են, ամեն ինչում քաղաքական իմաստը շատ է: Գուցե անհրաժեշտ է, որ ուսուցողական ծրագրերը շատացնեն, ասենք` գրագետ, ազգասեր մարդիկ հաճախ ելույթներ ունենան: Կոնկրետ «ԱԼՄ»-ն այսօր գովազդային դաշտում որոշակիորեն մեկուսացված է: Մեր խնդիրը ժողովրդին լավ եւ հավաստի տեղեկատվություն մատուցելն է, եւ հ/ը չենք դարձրել բիզնեսի առարկա: Ունենք բազմաթիվ հաղորդումներ` մանկական, պատանեկան, երիտասարդական, մեծերի համար: Ամեն ինչ էլ կա: Չկան այնպիսի հաղորդումներ, ինչպիսիք են, օրինակ, «Բեռնարդ շոուն» կամ «Վերվարածները», որոնք մեզ դուր չեն գալիս: Որովհետեւ խոսում են ժարգոնով եւ քիչ է մնում` հայհոյեն: Գուցե ոմանց դա դուր է գալիս, դրա համար էլ համարում ենք, որ այդպիսի հաղորդումերը պետք է հեռարձակվեն փակ ալիքներով: Ով ուզում է դիտել, թող վճարի եւ նայի ինչքան ուզում է:

Կգնահատե՞ք ԶԼՄ-ների, մասնավորապես «ԱԼՄ»-ի գործունեությունը նախընտրական, հետընտրական եւ արտակարգ դրության ժամանակ:

ԶԼՄ-ներում արտակարգ դրության ժամանակ չի եղել ոչ մի վերլուծական հաղորդում: Մինչ այդ ընտրություններ էին, քարոզարշավ, որը որոշակիորեն հավասարազոր լուսաբանվել է: Հիմա էլ փորձում են վերլուծել:

«ԱԼՄ»-ն նախընտրական եւ հետընտրական շրջանում աշխատել է նույն ոճով: Գուցե, ելնելով երկրի վիճակից, որոշ ծրագրեր, օրինակ` անձամբ իմ հաղորդումները, դարձել են ավելի սուր: Բայց ընդհանուր առմամբ` ոչինչ չի փոխվել:

Հայաստանի ներքաղաքական լարված իրավիճակի համար լրատվամիջոցները պատասխանատվության, մեղքի բաժին ունե՞ն:

Անպայման: Բոլորս պետք է այնպես անեինք, որ մարտիմեկյան բախումը տեղի չունենար: Ամենքս էլ մեղք ունենք` ե՛ւ քաղաքացիները, ե՛ւ անձամբ Դուք, ե՛ւ ես` որպես քաղաքացի:

Իսկ լրատվամիջոցների պատասխանատվությունը զուտ բարոյական է: Գուցե կարող էին ավելին անել կամ ինչ-որ ձեւով պետք է նպաստեին կայունությանը: Դա էլ կա:

Ստեղծված վիճակից դուրս գալու հարցում ի՞նչ դեր կարող են ստանձնել ԶԼՄ-ները:

Ընդհանրապես, մարդուն սթրեսից դուրս բերելու համար պետք է դրական լիցքերը գերակշռեն: Այս առումով, գուցե հ/ը-ների հաղորդումները պետք է ավելի շատ լինեն լավատեսական: Որովհետեւ վատն այնքան շատ է, որ մարդիկ կարիք ունեն դրական լիցքերի:

Ըստ Ձեզ` «ԱԼՄ»-ն մեր հեռուստադաշտում ինչո՞վ է առանձնանում:

«ԱԼՄ»-ն ժողովրդական հ/ը է: Ունենք ինտերակտիվ հեռախոսազանգեր, որոնց միջոցով ժողովուրդը կարող է արտահայտել իր մտահոգությունները: Կան ճշգրիտ պատասխաններ, եւ ընդհանրապես, մեր կոլեկտիվն աշխատում է ի նպաստ հասարակության: Սրանով էլ տարբերվում ենք մյուս հ/ը-ներից, եւ տարբերությունն ակնառու է: 

Մենք չունենք, ասենք, SMS, ինչն ամեն տեղ կա: Հետաքրքիր է, չէ՞, թե ինչու չունենք: Որովհետեւ SMS-ը նույն, ասենք, կազինոյի պրինցիպով աշխատելու մոտեցումն է: Դրանով ուղղակի փող ես աշխատում ժողովրդի վրա: Իսկ մենք չենք անում այդպիսի բաներ: Ճանապարհն իմանալով, կարիքի մեջ լինելով` մենք, ելնելով հայրենասիրական գաղափարից, դա չենք անում:

Ըստ Ձեզ, ի՞նչ տեղ ունեն գրաքննությունը եւ ինքնագրաքննությունը մեր լրատվամիջոցներում:

Չնայած նրան, որ մենք էլ ունենք մեր քաղաքականությունը, բայց «ԱԼՄ»-ում այդպիսի բան չկա: Մենք ունենք թե՛ իշխանամետ, թե՛ ընդդիմադիր հայացքներով լրագրողներ, եւ դրանով ես հպարտանում եմ: Իմ լրագրողները, իրենց կողմնորոշումներից ելնելով, կարող են ե՛ւ իշխանամետ նյութեր պատրաստել, եւ՛ ընդդիմադիր:

Ինքնագրաքննությունը նույնպես, պրոֆեսիոնալ առումով, մեզ մոտ տեղ չունի: Կա հետեւյալ մոտեցումը` ընտրել ամեն ինչի միջինը եւ ծայրահեղը ցուց չտալ: Ասենք, երբ վերցնում ենք 10 հատ սինքրոն, որից մեկը շատ ծայրահեղ է, մյուսը` շատ իշխանամետ: Որոշ լրատվամիջոցներ, անկասկած, կընտրեն ծայրահեղ կարծիքը, որոշները` իշխանամետը: Իսկ մենք միշտ կենտրոնում ենք, ցույց ենք տալիս ե՛ւ նա, ե՛ւ նա, բայց, իհարկե, չափի մեջ: Սակայն դա լրագրողի գործն է, նրա որոշումն է, մեզ մոտ արգելափակում չկա: «ԱԼՄ»-ում երբեք ոչ ոք լրագրողին չի ասում` գիտե՞ս ինչ, սա մի գրիր: Այդպիսի բան չկա:

Իսկ մյուս լրատվամիջոցներում գրաքննություն կա՞, թե՞ ոչ, ինչպես ասացի` դա պայմանավորված է տվյալ ԶԼՄ-ի քաղաքականությամբ կամ, շատ դեպքերում, փողի հետ: Օրինակ` բազմաթիվ մարդիկ կան, որ թեեւ հայտնի են, բայց նրանց անունները ոչ մի անգամ չի շոշափվում թերթերի էջերում: Երեւի մուծվում են: Չգիտեմ, ես ներկա չեմ եղել, բայց այստեղ փորձում ես տրամաբանորեն հասկանալ, թե ինչու՞ չկա: Ուրեմն, լավ հարաբերություն է պահպանում այդ ԶԼՄ-ի ղեկավարության հետ:

Մեր ԶԼՄ-ներում հերքման ինստիտուտը կայացա՞ծ է:

Մյուս հ/ը-ների մասով ոչինչ չեմ կարող ասել: Եթե չեմ հետազոտել, տվյալներ չունեմ, ի՞նչ ասեմ: Իսկ «ԱԼՄ»-ն, եթե սխալ է արել, անպայման հերքել է: Ենթադրենք` լրագրողը սխալ նյութ է տալիս, իրեն զանգահարում են, եւ նա կա՛մ հերքում է, կա՛մ նյութը հանում է եթերից: Շատ է եղել` գնացել ենք նկարելու, մյուս կողմը զանգահարել է ինձ եւ ասել` իսկ երկրորդ կողմը հաշվի չե՞ք առնում: Ասում եմ` լավ, այդ նյութը չենք հեռարձակի, մինչեւ Ձեզ էլ հնարավորություն տանք արտահայտվելու: Չի եղել որեւէ մի փաստ, որը մենք պնդել ենք ու չենք հերքել, եթե դա պահանջվել է:
Ինչ վերաբերում է թերթերին, գիտեք` բոլորը գրագետ են եւ այնպես են գրում, որ ասում են` ինչու՞ ես քեզ վրա վերցնում: