HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Արարատ Դավթյան

«Մարդ ենք, չէ՞, ի՞նչ կապ ունի, որ փողոցն ենք»

Արարատ Դավթյան
Վահե Սարուխանյան 

«Ամեն օր մտածում եմ, որ գիշերը չսառցակալեմ: Օղին պահում ա. խմում ես ու ոչ մի բան չես զգում. «գլուշիտ» ես լինում: Գիշերը զարթնում ես, տենում` դողը տվել ա վրեդ: Նորից մի երկու բաժակ խմում ես ու քնում»,- ասում է արցախյան պատերազմի մասնակից զինվորը` Ռաֆոն:

Ռաֆիկ Մարտիրոսյանն Էջմիածնից է, ծնվել է 1961թ., ունի երեք երեխաներ, որոնք ապրում են զոքանչի տանը:

«Դառը կյանք ա, էլի... Կնոջիցս բաժանվել եմ, կալանք եմ տեսել: Դուրս եկա` հերս տունը տվել էր իրա երկրորդ կնոջը: Արդեն 2 տարի ա` փողոցում եմ»,- պատմում է Ռաֆոն:

Բաղրամյան 7 հասցեի «տան» բնակիչ նա դարձել է հինգ օր առաջ:

«Ուզում եմ բոմժի պես չապրեմ: Արհեստավոր եմ. սվաղ եմ անում, մալյարություն: Եվրոխանութից էժան, հագած շորեր եմ առնում, գնում եմ բաղնիք` լողանում, սափրվում: Բա ձմեռը ո՞նց անեմ. ո՛չ գործ կա, ո՛չ էլ... շիշ-միշ եմ հավաքում: Լինում ա, որ ուտելիքն էլ զիբիլից եմ հավաքում: Ի՞նչ անեմ»,- հուզված հարցնում է Ռաֆոն:

«Ինը ամիս Քելբաջարում կռվել եմ, վիրավորվել... հիմա բոմժ եմ: Սաղ քաղաքը ոտով եմ ֆռում. տրանսպորտում կին, աղջիկ նստած, ես ասեմ` 100 դրամ չունե՞մ: Մարշրուդնու շոֆերին էլ ասում ես` հասցրու մի տեղ, ասում ա` քո նմանները գիտե՞ս ինչքան են,- պատմում է նախկին ազատամարտիկն ու շարունակում,- մարդատեղ դնող, հետներս խոսացող չկա: Դաժե փողոցում մեկին ուզում ես ժամ հարցնես, ասում ես` շատ ներողություն, կարո՞ղ ա... էլ չի թողում, որ խոսաս: Մարդ ենք, չէ՞, ի՞նչ կապ ունի, որ փողոցն ենք, վիրավորվում ենք»:

Բաղրամյան 7 հասցեում գտնվող կիսակառույցում է ապրում նաեւ Ալիկը` 57-ամյա Ալեքսանդր Բուչախչյանը:

«Վարդան Մամիկոնյանի արձանի մոտ երկու սենյականոց տուն ունեի: Ընենց եղավ, որ տունս ծախեցի, փողը «դավերյայով» տվեցի ուրիշին, էդ էլ առավ ու թռավ: Էս 3 տարի ա` դուրսն եմ մնացել»,- պատմում է նա:

Ալիկի աջ ոտքն ուռած է: Իր ասելով` ոտնաթաթն ամբողջությամբ թարախակալված է, եղունգները` թափված:

Հիվանդանոց տանելու մեր առաջարկից նա հրաժարվեց. «Չէ, պետք չի, եթե Իգորին տանեն, ձեզնից շատ գոհ կլինենք: Էսի կմեռնի, կգան մեզ ստեղից կլարեն: «Կրիշ» ա էլի, գոնե ձյունը գլխներիս չի գալիս»:

Ալիկը պատմում է, որ կնոջից բաժանված է, 20-ամյա որդի ունի, որը սովորում է Ռուս-հայկական (սլավոնական) պետական համալսարանում. «Ինձ չեն օգնում. Չերեմուշկայում տուն ունեն, իրանք իրանցով ապրում են»,- նշում է նա:

«Ամառներն էլի հեշտ ա: Զանգվի ձորում եմ ապրել, Կոնսերվատորիայի հայաթում: Ձմեռները շատ դժվար ա. կրակի կողը սառում ենք»,- ասում է Ալիկը:

Չորրորդ գյուղում գործող Անօթեւանների կացարանի մասին Ալիկը տեղյակ է, բայց այնտեղ գնալու մտադրություն չունի. «Էթամ ի՞նչ անեմ: Հենա, տղերքին ընդեղից հանել են»:

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter