![](/static/articles/06/57/60/l-7bq4hKM4dJ.jpg)
Պա՛պ, կա՛մ քեզ են ստել, կա՛մ դու ես ստում...
- Էս երկրից գնալ ա պետք ...
Լսում եմ, ամեն քալյափոխի լսում եմ նմանատիպ արտահայտություններ: Ուզում եմ վազելով տուն գալ, ականջներս ամուր սեղմել բարձերով, որ էլ չլսեմ:
Բայց, քանի որ մարդկանց հետ ուզած-չուզած պիտի շփվեմ, նախընտրում եմ լսել նրանց ու չհավատալ, որովհետեւ հավատալ նրանց նշանակում է, որ պիտի չհավատամ հորս. կա՛մ նա է ինձ ստել, կա՛մ իրեն էլ են խաբել...
Ես ծնվածս օրվանից լսել եմ, որ չպիտի թողնեմ հողս, դեռ ես մայրիկիս արգանդում եմ եղել, երբ հայրս ամբողջ ընտանիքը թողած գնացել է պատերազմ՝ նույն հողը պաշտպանելու:
Ու էնտեղից ողջառողջ հետ գալուց հետո ինձ սովորեցրել է մի բան, որ պիտի մնամ իմ երկրում ու եթե կարողանամ, գոնե մի բան անեմ հայրենիքիս համար, որովհետեւ մեր երկիրը, չնայած իր հին պատմությանն ու տարիքին, անպաշտպան երեխա է, ում մասին պիտի հոգ տանենք...
Ինձ հայրս սովորեցրել է, որ պետք է սիրել երկիրն անկախ նրանից, թե ով է կանգնած երկրի իշխանության գլխին...
Ու հիմա, երբ անգամ փաստերով ինձ հակառակն են ապացուցում, ես չեմ ուզում իրենց հավատալ, ու գիտե՞ք ինչու, որովհետեւ ես չգիտեմ՝ ինչպես եմ նայելու կես դար ապրած հորս աչքերին ու ասելու՝ պա ՛պ, դու սխալվել ես, հագնվի՛ր, արտագաղթում ենք....
Ո՞նց եմ ասելու՝ գիտե՞ս, հայրի՛կ, էդ քո նկարագրած երկիրն էլ վաղուց չկա, քո ասած հողերը վաղուց էլ մերը չեն: Ո՞նց եմ բացատրելու, որ հողը, որը պահելու համար արյուն են թափել ինքն ու իր պես լիքը ուրիշ տղերք, վաղուց արդեն գրավ են դրել, ու որ հիմա թշնամին ոչ միայն մեր երկրի սահմանին է, այլ նաեւ ներսում:
Հիմա ներսում են գազանների վերածված իրար կոկորդ կրծում` մեկը աթոռը չի կարողանում մյուսի հետ կիսել, մեկը տարածքի կռիվ է տալիս, մեկն ուզում է բոլոր բիզնեսներն իրենով անել, մեկն էլ երազում է գոնե օրվա հացի փողը ճարել, որ տանը սովից լաց լինող երեխաների աչքերին չհանդիպի:
Պա՛պ, հիմա ամեն ինչ փոխվել է, էլ մարդիկ մահվանից չեն վախենում ու իրար սպանելուց հոգնելով սկսել են շենքեր սպանել...
Պա՛պ, կամ քեզ են խաբել, կամ դու ես ինձ ստում, որովհետեւ չես կարող հանդուրժել երկրի գլուխ կանգնած մարդկանց, ովքեր անխնա պատրաստ են բռնաբարել երկիրը, կտրել երկրի գլուխն ու հանել թե՛ երկրի, թե՛ այնտեղ ապրող մարդկանց աչքերը...
Լիլիթ Շաբոյան
ԵՊՀ Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետ, 4-րդ կուրս
Մեկնաբանություններ (10)
Մեկնաբանել