HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

21 տարվա մեջ առաջին Հաղթանակս դատարանում

Մհեր Ենոքյան, «Հետքի» թղթակիցը «Նուբարաշեն» բանտից

21 տարվա ընթացքում ունեցա առաջին դատական հաղթանակս, որը կրկնապատկվեց նաև Վերաքննիչ դատարանում:

Մահապատժի տարիներին (1996-2003թթ.) տարեկան ընդամենը 1 անգամ, այն էլ՝ 40-50 րոպեով էի կարողանում տեսնել հարազատներիս՝ միայն դատախազության գլխավոր թույլտվությամբ: Իրար հազիվ էինք տեսնում՝ կեղտոտ, երկշերտ ապակիների հետևից, իրար ձայն լսում էինք ապակիների երկու կողմում դրված հեռախոսներով: Եվրախորհրդին անդամակցելուց հետո թույլատրեցին տարեկան մեկ անգամ երկարատև՝ մինչև 3 օրով տեսակցել ընտանիքի անդամներին և 3 անգամ էլ՝ կարճատև՝ մինչև 4 ժամով: Տարեկան 1 անգամյա երկարատև և 3 անգամյա կարճատև տեսակցության սահմանափակումը պետք է վերանա այն ժամանակ, երբ ցմահ բանտվածը կրի պատժի 20 տարին: 20 տարի անց ցմահ բանտարկյալը կարող է ունենալ արդեն 6 երկարատև և 12 կարճատև տեսակցություն մեկ տարում: Սակայն երբ լրացավ իմ պատժի կրման 20 տարին, «Նուբարաշեն» ՔԿՀ վարչակազմը չհանեց իմ տեսակցությունների սահմանափակումը՝ պատճառ բերելով իմ 2 փախուստներն ու մեկ փախուստի փորձը, որոնց համար նոր պատիժներ են կլանվել ցմահ ազատազրկման մեջ: Բանտի վարչակազմի տրամաբանությամբ, փախուստների պատճառով կասեցվել է ցմահ ազատազրկման ընթացքը, այդպիսով՝ իմ պատժի կրման 20 տարին դեռ չի լրացել:

ՔԿՀ-ի տված տեղեկանքում մաթեմատիկական հաշվարկներ էին. 20 տարի+7+7,6 տարի (Սողոմոն Քոչարյանի հետ 2 փախուստի համար) + 6 ամիս (փորձ փախուստի համար) հավասար է 35 տարի, այն է` եզրակացրել էին, որ 2031 թվականին նոր կվերանա իմ տեսակցությունների սահմանափակումը, նաև այդ ժամանակ կկարողանամ ներկայացվել պայմանական ազատման:

Թե՛ դիմումիս մեջ, թե՛ արդեն դատական նիստերին հիմնավորեցի այն, որ ցմահ ազատազրկում պատժին չեն կարող գումարվել նոր տարիներ, իսկ տեսակցությունների սահմանափակումն, օրենքի համաձայն, պետք է դուրս գա, քանի որ ես փաստացի կրել եմ 20 տարի պատիժ:

Սլավոնական համալսարանի իրավագիտության ֆակուլտետում սովորելով, ուսումնասիրելով քրեական իրավունքի սկզբունքները, գրելով կուրսային աշխատանք ցմահ ազատազրկման թեմայով՝ հիմնավորեցի դիմումս դեռ մեկ տարի առաջ: Բայց այս 21 տարիներին այնքան մերժումներ եմ ստացել, որ, անկեղծ ասած, այդքան էլ չէի հավատում, որ դատարանը, առաջնորդվելով օրենքով, գլխավոր դատախազության ու քրեակատարողական համակարգի դիրքորոշմանը հակառակ մոտեցում կունենա:

Իմ փաստաբանն, իմանալով, որ դեռ մեկ տարի առաջ դիմում եմ պատրաստել, ուժ տվեց ինձ՝ ասելով՝ հիմա շատ բան է փոխվել, 21 տարի առաջվա դատական համակարգը չէ, դատավորները կարող են լինել բավականին անկախ:

Վերանայեցի դատարանին ուղղված դիմումս, ավելացրեցի կուրսային աշխատանքումս օգտագործած ՄԻԵԴ նախադեպերն ու միջազգային կարգավորումները հենց տեսակցությունների վերաբերյալ: Օրինակ` ՄԻԵԴ-ն՝ իր նախադեպային որոշումներում արտահայտել է հետևյալ դիրքորոշումը. «…թույլատրելի չէ, երբ օրենսդրության կամ ներքին կանոնակարգին հղում անելով` մեխանիկորեն սահմանափակվում է ցմահ դատապարտյալի տեսակցությունների քանակը և երկարությունը, և այդ սահմանափակումները չեն նախատեսում ճկունություն`պարզելու համար` արդյոք համապատասխան էին և իրապես անհրաժեշտ նման կոշտ սահմանափակումները տվյալ անձի պարագայում, նույնիսկ եթե դրանք կիրառվել են պատժի առավելագույն չափին դատապարտվածի նկատմամբ օրենքի համաձայն: ՄԻ դատարանը գտնում է, որ այս հարցերի կարգավորումը չի կարող տեղի ունենալ առանց ճկուն մեխանիզմների, և պետությունները պետք է զարգացնեն տեսակցությունների սահմանափակման համաչափության գնահատման չափորոշիչները, ինչն էլ իշխանություններին թույլ կտա հավասարակշռել անհատական և հանրային պահանջմունքները և հաշվի առնել յուրաքանչյուր դեպքի առանձնահատկությունները (կետ 42)»:

Տպավորություն է, որ ուսումնական պրակտիկաս անցնում է դատարաններում հենց իմ գործով վիճարկումների միջոցով: Էրեբունի և Նուբարաշեն վարչական շրջանների ընդհանուր իրավասության դատարանում Մարդ-դատավորն ուշադիր լսեց իմ ներկայացրած փաստարկներն ու հիմնավորումները, բավարարեց դիմումը և «Նուբարաշեն» ՔԿՀ-ի վարչակազմին պարտավորեցրեց վերացնել իմ տեսակցությունների սահմանափակումը:

Իմ ճակատագրում արդարության առաջին հաղթանակը հնարավոր դարձավ շնորհիվ Մարդ-դատավորի: Անչափ շնորհակալ եմ նաև իմ կուրսային աշխատանքի գիտական ղեկավարին ու փաստաբանիս՝ արժեքավոր խորհուրդների համար:

Առաջին անգամ բողոք տարա ոչ թե ես, այլ Գլխավոր դատախազությունը, որը մերժվեց Վերաքննիչ դատարանում:

Հավատում եմ, որ մեծ դժվարությամբ, բայց գալու է նաև այն օրը, երբ վերջապես կբեկանվի իմ մահապատժի դատավճիռը: 

Մեկնաբանություններ (1)

Հարություն
Մհեր ջան շատ ուրախ եմ լսել քո փոքր հաջողության մասին Մաղթում եմ քեզ անսպառ համբերություն, հույս, անկոտրում կամք քո պայքարում Եվ տա Աստված, որ մոտ ապագայում հանդիպես եւս մի Մարդ-դատավորի, որը կպարգեւի քեզ այդքան բաղձալի ազատությունը

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter