Նելլի Ղուկասյան 

Վերջին տասնամյակների ընթացքում հայի կերպարն այլափոխվել է՝ կորցնելով բազմաթիվ շերտեր ու որակներ, տեղը ավելացնելով նորերը, որոնք սակայն ամոթալի են ու անհարիր` մեր ազգի որեւէ ներկայացուցչի համար։ Այս պահին չպետք է տարանջատել ազգի որևէ հատվածի՝ հիմնված տարբեր հատկանիշների վրա` լինի դա քաղաքական, կրոնական, տնտեսական և/կամ որևէ այլ։

Փաստն այն է, որ այսօր մենք կարիք ունենք վերակերտելու ժամանակակից հայ մարդու նոր տեսակ, եւ այդ գործին պետք է մոտենալ ամենայն լրջությամբ ու խստապահանջությամբ: Լրջությամբ, որովհետեւ սա մեզ տրված թերեւս բացառիկ հնարավորություն է, եւ խստապահանջ լինել, քանի որ միջակությունը մեզ վայել չէ, դրանում մենք բազմիցս համոզվել ենք։ Ժամանակակից հայ մարդու կերտումը պետք է սկսենք այսօր եւ անհապաղ, այն պետք է լինի կամավոր եւ «բռնի», տանը եւ փողոցում։ «Բռնի» ասելով՝ նկատի ունեմ արժեքային համակարգի ակտիվացումն ու դրա տարածումը, եւ արդյունքում, այն պետք է վերահսկվի հանրության կողմից։ Ժամանակակից հայ մարդը չպետք է քծնի, ստի, մուրա, թալանի, առաջնորդվի միմիայն սեփական շահով, նա պետք է լինի ազատ ու արդարամիտ, կիրթ եւ սկզբունքային, մեծահոգի ու արժանապատիվ… Նրանք, ովքեր չեն կրի այդ արժեհամակարգը՝ պետք է ենթարկվեն հանրային պարսավանքի, ու դա կլինի ամենամեծ պատիժը։

Այնպես չէ, որ սա հեշտ ուղի է, սակայն մեր ազգի համար անլուծելի խնդիրներ չկան։ Այսօր, հայ նոր իրականությունում, երբ ձեւավորվում է նոր  կառավարություն, ու շատ երիտասարդներ ստանում են պաշտոններ, ակամայից սկսում ես մտածել՝ արդյո՞ք սա ամենալավ որոշումն էր։ Ընդունելի չէ այն տեսակետը, որ չպետք է քննադատել։ Քննադատությունը օգտակար է եւ ուղղորդիչ, քանի որ մենք չունենք սխալվելու այդ թանկ ժամանակը։ Երիտասարդներին հնարավորություն տալը ոգեւորիչ է, սակայն պետք է վստահ լինել, որ նրանք պատրաստ են ստանձնել այդ պատասխանատվությունը: Պատասխանատվություն, որն ինչպես մասնագիտական, այնպես էլ՝ բարոյական է եւ լի հետեւանքներով։ Բոլորն են սխալական, սակայն որոշումներն այս պահին պետք է լինեն առավելապես հիմնավորված եւ զերծ հետագա արկածախնդրությունից։

Հայի նոր տեսակի համար պաշտոն ստանձնելը չպետք է լինի անձնական ամբիցիաների (փառամոլության) բավարարում: Այն պետք է լինի ծառայություն` ազգին ու պետությանը, այն չի կարող լինել հեշտ՝ ի համեմատություն այլ աշխատանքի, հակառակը՝ այն առավել դժվար է լինելու։ Ժամանակակից հայ մարդը պաշտոն ստանձնելուց առաջ պետք է մտածի՝ արդյո՞ք նա ունի բավարար գիտելիքներ ու փորձ, որպեսզի դիմակայի երկրում ստեղծված կենսական մարտահրավերներին։ Այո՛, չափազանց կարեւոր է մարդու լուսավոր, նվիրյալ տեսակը, բայց որոշիչ պաշտոնների համար պետք է առաջնությունը տրվի նաեւ մասնագիտական որակներին և փորձառությանը:     

Դե՛, նոր Հայաստանի նոր քաղաքացիներ, ո՛չ թե դուխով՝ այլ ոգով ու արժանապատվությամբ, քանի որ անհաջողության դեպքում քննադատությունն անխնա է լինելու… սակայն, առավել՝ հայրենիքն է ենթարկվելու նոր ցնցումների, ինչը լի է անդառնալի հետեւանքներով, եւ ճակատագրական կլինի մեր պետության համար: