Մոնա Սէլեան հաւաքածոն լուսանկարներով եւ փաստաթղթերով հարուստ արխիւ մըն է, որ Մոնայի ընտանիքին հօրենական եւ մօրենական ճիւղերուն անդամները կը ներկայացնէ։ Մոնայի մօր կողմը՝ Եզէկէլեանները, պուրսացի էին, իսկ հօր կողմը՝ Սէլեանները, Պարտիզակէն էին (այսօրուան Պահչեճիքը)։ Այս էջին մէջ պիտի գտնէք Պարտիզակ եւ Պուրսա նկարուած հազուագիւտ լուսանկարներ, որոնք կը պատկերեն Մոնային նախնիներուն կեանքը՝ մասնաւորապէս, եւ Պուրսայի եւ Պարտիզակի հայերուն կեանքը՝ առհասարակ։

Բոլոր տեղեկութիւնները մեզի տուած է Մոնա Սէլեանի մայրը՝ Ազատ (Ազատուհի) Սէլեանը, որ ծնած էր Քոքինիս (Փիրէաուս, Յունաստան) 1931-ին։ Բոլոր նիւթերը պատրաստուած են իր հետ համագործակցաբար։

Մոնայի մօրենական մեծ հայրը եւ Ազատ Սէլեանի (ծնեալ Եզէկէլեան) հայրը Եզէկէլ (Եզնիկ) Եզէկէլեանն էր, որ ծնած էր Կալիփոլի 1885-ին եւ մահացած Թորոնթօ 1965-ին։ Ազատին մայրը կը կոչուէր Մարի Պոյաճեան։ Ան ծնած էր Պուրսա 1892-ին եւ մահացած Թորոնթօ 1964-ին։ Մարիին մայրը եւ Մոնային մեծ մեծ մայրը՝ Պայծառ Լութֆիեան-Պոյաճեանը ծնած էր Պուրսա եւ մահացած Յունաստան (1941-ին), իսկ իր ամուսինը՝ Կոստանտին («Կոստան աղա») Պոյաղիօղլուն, որ Մոնային մեծ մեծ հայրն էր, մահացած էր Պուրսա զինադադարի օրը՝ 11 նոյեմբեր 1918-ին։ Կոստան աղան կաշեգործ էր, որ կօշիկներու ներբաններուն համար հաստ կաշի կը պատրաստէր։

Մայրի Պոյաճեանը ունէր չորս քոյր՝ Կատարինէն, Եւնիկը, Սոֆին եւ Նոյեմին։ Մարին եւ իր Սոֆի քոյրը հիւանդապահուհի էին եւ Պոլսոյ սուրբ Փրկիչ հայկական հիւանդանոցին մէջ աշխատած էին 10 տարի։

Մարին պիտի ամուսնանար Եզէկէլին հետ եւ փոխադրուէր Կալիփոլի 1919-ի կողմերը։ Անոնց անդրանիկ զաւակը պիտի մահանար, իսկ երկրորդ զաւակը՝ Կարապետ անունով որդին, Կալիփոլի պիտի ծնէր 1920-ին։ Ցեղասպանութենէն փրկուած անոնց միակ զաւակը Ազատը պիտի ըլլար։

Եզէկէլ Եզէկէլեանը դարբին էր. իր ձեռքով նաւու խարիսխ եւ շղթաներ կը պատրաստէր։ Ան ունէր յոյն նաւաստի յաճախորդներ, որոնք իրեն ըսած էին որ Զմիւռնիա հրոյ ճարակ դարձած էր եւ որ թուրքերը կը մօտենային Կալիփոլիին։ Յոյները առաջարկած էին հայերը տանիլ ապահով վայր մը Յունաստանի մէջ, եւ 1922-ին Եզէկէլեանները իրենց եկեղեցիին գանձերը պարպեր էին, թաղեր էին իրենց ոսկին ու ոսկեղէնները, եւ Կալիփոլիի ամբողջ հայ բնակչութեան հետ տեղափոխուեր էին Քեֆալոնիա (Յունաստան). ուրախ չէին հոն սակայն անոնք։ Հոնկէ գացեր էին Քոքինիա, Փիրաէուս, ուր կ՚ապրէին թրքախօս յոյներ, եւ ուր ուրեմն հայերուն համար դիւրին էր իրենց առօրեայ գործերը վարելը։

Եզէկէլեան ընտանիքը Կալիփոլիէն պիտի երթար Յունաստան եւ ի վերջոյ փոխադրուէր Գանատա, ուր իրենց սերունդները կ՚ապրին մինչեւ այսօր։

1953-ին Ազատ Եզէկէլեանը կը գաղթէր Գանատա (սկիզբը Մոնրէալ, ապա՝ Թորոնթօ)։ Եղբայրը՝ Կարապետը, իրեն պիտի միանար 1954-ին։ 1956-ին իր ծնողները՝ Մարին եւ Եզէկէլը նոյնպէս քովը պիտի երթային Գանատա։

1955-ին Ազատ Եզէկէլեանը Գանատայի մէջ կ՚ամուսնանար իր հայրենակից Արթուր Մինաս Սէլեանին հետ, որ Գանատա ծնած էր, բայց որուն ընտանիքը քշուած էր Պարտիզակէն։ Արթուրին հայրը՝ Յարութիւն Սէլեանը ծնած էր Պարտիզակ. 3 եղբայր եւ 3 քոյր էին՝ Երուանդը, Մկրտիչը, Նուարդը, Զուարթը եւ Վիքթորիան։

շարունակությունը՝ այստեղ