Հեղ. Նատալիա Մացկոյչ
Լուս. Նատալիա Մացկոյչ,
         Մալգորժատա Վիտչակ

Ես եւ ուղեկիցներս (Եվրոպական կամավորական ծրագրի կամավորներ ենք Հայաստանի Երիտասարդական ուսումնասիրությունների ինստիտուտում) սովորություն ունենք մեր «քիթը խոթել» ամեն տեղ Երեւանում եւ դրանից դուրս: Բացեմ գաղտնիք, որ վերջերս մենք սկսել ենք հետաքրքրվել դոկումենտալ լրագրությամբ եւ արվեստով: Հենց անցյալ շաբաթ էլ  հնարավորություն ունեցանք մի գործնական դասընթաց ունենալ այս ոլորտում:

«Հետքի» լրագրող Անի Հովհաննիսյանը եւ ֆոտոլրագրող Նարեկ Ալեքսանյանն իրենց «թեւի տակ վերցրին» մեզ այս անգամ: Զինված տեսախցիկներով` մենք ուղեվորվեցինք Երեւանի հյուսիսում գտնվող Ուշի գյուղ: Գյուղամիջի խաչմերուկում մեզ հանդիպեց «Երազ» մակնիշի «ուրախ ավտոբուսը», որը վարում էր Դյումա Պողոսյանը: Վերջինս ժպիտը դեմքին մեզ ուղեկցեց իրենց տուն` շրջապատված դեղձի ծառերով:

Մեծ ընտանիքը երկրորդ անգամ էր հյուրընկալում լրագրողներին. այս անգամ նրանք պետք է պատրաստեին փոքրիկ տեսանյութ` նախորդ այցելության արդյունքի մասին: Հերոսները` Գայանեն եւ Դյուման, ամուսնացել եւ օրհնվել են 11 հրաշալի ու գեղեցիկ երեխաներով (ի դեպ` ոչ մի երկվորյակ): Չնայած սրան` Հայաստանի կառավարությունը նրանց չի «օրհնել» անհրաժեշտ աջակցությամբ եւ պատշաճ կենսապայմաններով. երկար տարիներ նրանք բնակարան չեն ունեցել: «Հետքի» թիմը հրապարակել է այս ընտանիքի պատմությունը, որից ամիս չանցած` Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենային կոմբինատի ղեկավարությունը երկհարկանի տուն նվիրեց Ավետիսյանների բազմազավակ ընտանիքին:   

Այսօր ընտանիքի հերոսուհի մայրը գրավիչ ժպիտը դեմքին մեզ ցույց է տալիս տան սենյակները ու ստիպում հերթական թխվածքաբլիթը ուտել:

Ինձ համար, որպես մարդ, որ երբեք գործ չի ունեցել երեխաների հետ, այդ փոքրիկ արարածների հետ շփումը կարծես թե մեծ փորձություն էր: Բայց պիտի խոստովանեմ, որ այդ տան մթնոլորտն ու փոխադարձ նվիրումը մեզ նույնպես ստիպեցին դառնալ ընտանիքի մի մաս եւ հարազատորեն սիրել շրջապատող անձանց: 

Երբ արդեն դուրս էինք գալիս, ես առաջարկեցի լրագրողներին այցելել այդ գյուղին շատ մոտ գտնվող գեղեցիկ վանքը` Օհանավանք: Առաջարկությունս արագ ընդունվեց ընտանիքի հոր` Դյումայի կողմից, եւ մենք կրկին հայտնվեցին «ուրախ ավտոբուսի» մեջ: