Հոկտեմբերի կողմերը Նարեկն ասաց․

- Քել ձմռանը գնանք Շրի Լանկա։ Էն օրը Ամիրյանի վրա Նաստյային տեսա, հարցրի՝ թե բա դու հոսթել ունեիր Շրի Լանկայում, չէ՞, ու ասում էիր, որ ուզենամ գնալ, բանալիները կտաս ու կասես՝ ինչը ոնց։

Ես էլ ասեցի՝ է, քե՛լ։ Սպասեցինք ձմեռը ձմեռ դառնա ու փետրվարի սկզբին, առաջին ձյունը դեռ ցեխ չդարձած՝ «Յու» տաքսին մեզ տանում էր օդանավակայան։

«Զվարթնոց» միջազգային օդանավակայանը։

Էմիրաթների Շարժա քաղաքի օդանավակայանի փքաբլիթներն ուտելուց ու բքած ծխարանում ժամանակ սպանելուց հետո, Շրի Լանկա հասնելուն մնացել էր չորս ինքնաթիռային ժամ։

Շարժայի երակներով հոսող լույսը։

Շրի Լանկայի օդանավակայանում մեզ դիմավորեց տրոպիկական թանձր տոթը ու, տասը րոպե հետո, Աջանի ուղարկած տաքսու վարորդը։

Աջանը՝ Նաստյայի շրիլանկացի գործընկերը, ում հետ և բացել են «Chill Space» հոսթելը։

Նարեկն ասում է՝ գրեմ «Չիլում զիլ էր», բայց ես հրաժարվում եմ։ «Առավոտը» Chill Space հոսթելում։

Երբ արթնացանք, արդեն ցերեկ էր, ու որոշեցինք, ինչպես հարիր է իրեն հարգող զբոսաշրջիկին, ուղղակի շրջել Նեգոմբոյում՝ մեր հոսթելի քաղաքում։

Մենք առաջին օրն այնքան զարմացած էինք աջ ու ձախ նայում, որ մարդիկ էլ մեզ էին նայում, ամեն քայլափոխի բարևում, ժպտում ու հաճախ հարցնում՝ որտեղից ենք։

Էս լուսանկարը երբ Աջանին ցույց տվեցինք, ասաց, որ երևի այստեղ մի մեծ գերդաստան է ապրում՝ ամեն հարկում մի ընտանիք։

Հետո միանգամից հայտնվեցինք մեծ, աղմկոտ փողոցում։

Դեռ հոսթելի հարևանությամբ ենք, եղանակն այնպիսին է, կարծես տելեպորտ ենք եղել օգոստոսի Երևան։

Դոկումենտալիստի երևակայական պատասխանատվության զգացմանը հետևելով՝ մտանք մի պատահական բակ։

Աղջիկներն էստեղ էլ են ավելի ամաչկոտ։

Ընտանիքը բակում այծեր ու հավեր էր պահում․ ահա ամենաթիթիզը նրանցից։

Տղաները, կարծես, հատուկ պատրաստվել էին նկարվելու համար․ սկսեցին ցատկոտել՝ ինչպես Մարվելի հերոսներ։

Սկզբում ուրախանում էինք ամեն անգամ տուկ-տուկ տեսնելիս ու նկարում, իսկ հետո սովորեցինք ու հրաժարվեցինք տուկ-տուկների սակրալիզացիայից։

Ինչ-որ տան պատշգամբը երկու արձանների համար պատվանդան էր ծառայում։

Արտացոլված տուկ-տուկի հետնապակիում։

Տուկ-տուկն ամենատարածված տրանսպորտն է Շրի Լանկայում, նույնիսկ հավելվածով կարող ես կանչել։

Հետո «զում» արեցինք․ Մարիամն ու Հիսուսն էին։

Զգացինք, որ քաղցած ենք ու ծարավ։ Ինչ-որ բուրգերանման բան կերանք, որովհետև բաց էինք թողել տեղական սթրիթ-ֆուդի ժամերը․ առավոտյան 6-8-ը ու ցերեկը կեսօրից մինչև 2-ը։

Իսկ իսկական պաղպաղակ տենց էլ չկերանք։

Խմեցինք մեր առաջին տրոպիկական հյութը։ Էստեղի մանգոն, իրոք, մանգո է, անանասն էլ՝ անանաս։

Հարգելի՛ ատենակալներ, չմոռանանք, թե ինչու ենք հավաքվել ու քայլենք դեպի ծովափ։

Տարբերվի՛ր։

…Ու նավակներից մեկի վրա մեր եռագույնն է։

Ճանապարհը հոսթելից դեպի ծովափ անցնում էր էս ջրանցքի մոտով։ Կառուցել են բրիտանացիք, բայց կոչվում է Դանիական...

Ծո՜վ։

Ափի կրպակներից ինչ-որ խրթխրթան ծովամթերք վերցրինք։ Ահագին կծու էր, որից եզրակացրինք, որ մոտեցել ենք տեղական ուտելիքին։

Ծովը, ավազը՝ բոբիկ ոտքերիդ տակ, քամուց թրթռացող ամառային շորիկը շատ լավ զգացողություններ էին առաջացնում: Ոնց որ նավապետ լինեիր, ու հասկացել էիր, թե նավիդ քիթը որ կողմ ուղղես, ճամփորդությունդ ուր է տանելու։

Չտեսանք՝ տեղացիները մի օր լողան։ Հիմնականում ափի մոտ թրջվում էին։

Գնացինք Աջանի խորհուրդ տված ծովամերձ բարը՝ Ռոդեոն։

Այս հսկայական լոբստերները գայթակղեցին Նարեկին և շարունակում են գայթակղել «Լոս Անջելես Թայմզ»-ի առցանց էջերից։ Բայց, ավաղ, ողջ ճամփորդության ընթացքում տենց էլ մնացին խեցգետնային ցնորք։

Միակ տեղական գարեջուրը, որ ամեն տեղ կար, «Լայընն» էր, որը, Նաստյայի զրպարտանքին հակառակ, ահագին լավն էր և, էս սպիտակ պատյանների շնորհիվ, երկար էր սառը մնում։

Կողքի սեղանի բրիտանացիների հետ մի քանի բառ ֆուտբոլի մասին փոխանակելուց հետո քայլեցինք դեպի հոսթել։

Ինչպես գիտենք, բոլոր շները գնում են դրախտ։ Այսինքն՝ էս տան շնապատ աստիճանը, որի մոտով անցանք հոսթելի ճամփին, Զեփի Stairway to Heaven-ը, «Դրախտի աստիճանն» է։

Բրինձ-վերմիշել կերանք։ Առանց միջադեպերի։ Բայց լավ էր։

Ճամփին կանգ առանք՝ տեղական ուտելիք ուտելու։ Ինչ-որ տարօրինակ բլիթանման բաներ հյուրասիրեցին, մինչև սպասում էինք մեր պատվերին։

«Խմա՞ծ ես։ Թմրանյութերի ազդեցության տա՞կ։ Տասնութ դեռ չկա՞ս»։ Սկզբում, երբ չես նկատում ներքևի գրածը՝ «Գնա, հետո կգաս»-ը, թվում է, որ ցուցանակը կանչում է այդ երեք նախապայմաններին համապատասխանողներին՝ դաջվածք անելու։

Ինչպես պատահաբար տոնեցինք Շրի Լանկայի անկախության օրը

Հոսթելի հյուրերից մեկից իմացանք, որ հաջորդ օրը Շրի Լանկայի անկախության օրն է։ Դրա առթիվ Կոլոմբոյում՝ երկրի ոչ պաշտոնական մայրաքաղաքում, որը մեզնից մի ժամվա հեռավորության վրա էր, առավոտը իննին ռազմական մեծ շքերթ է լինում։ Զարթուցիչները լարված էին, բայց կարողացանք արթնանալ միայն տասին։ Որոշեցինք ամեն դեպքում գնալ տեսնել՝ ինչ կա-չկա։

Արդեն Կոլոմբոն՝ ավտոբուսի լուսամուտից։

Ինչպես բոլոր տուրիստները ճամփորդությունների սկզբում, մենք թագավորական էինք տրամադրված ու որոշեցինք չորս հարյուր դրամ ավել զոհաբերել տեղի աստվածներին։

Երկու տեսակի ավտոբուս կար՝ երկար գնացող, առանց օդորակիչ ու էժան, այն է՝ «նորմալ բաս», կամ օդորակիչով, համեմատաբար թանկ ու արագ։

Դեռ Նեգոմբոյում ենք, սպասում ենք տուկ-տուկին, որ մեզ տանի ավտոկայան։

Ավտոկայանի կողքը մեծ շուկա կար՝ իսկական ասիական թոհուբոհով։

Տուկ-տուկի վարորդի հետ նստեցինք բանակցությունների սեղան։ Ինչպես և կյանքում՝ կարևոր էր ցույց տալ, որ արդյունքը քեզ այդքան էլ չի հետաքրքրում։ «Կամ երկու հարյուր ռուփի, կամ մենք հերթական ավտոբուսն ենք նստում»։ Եվ ահա սուրում ենք մեզ ավելի ծանոթ ուրբանիստական լանդշաֆտով դեպի քաղաքի կենտրոնական զբոսայգի՝ Վիհարամահադեվի։

Հպարտ էինք, որ հասցրինք միայն ոչ պաշտոնական մասին։ Առաջին անգամ էինք ինչ-որ ռազմական շքերթի հետերեկույթի մասնակցում։

Այգու ամբողջ տարածքում շքերթի մասնակից զինվորականները անդադար երգում ու պարում էին։ Նարեկն էլ միացավ։

Կարծես թե տոնական շքերթն արդեն ավարտվել էր, բայց մեզ թվում էր, որ դեռ չի էլ սկսվել։

Շքերթից հետո որոշեցինք մի քիչ վերականգնել ուժերը մոտակա ռեստորանում և զբոսնել Կոլոմբոյով։

Վերցրինք իրենց ամենաավանդական ճաշը՝ տարբեր համեմունքներով փլավ, մանրացված կոկոս, ինչ-որ պստիկ չորացրած ձկներ, գուավայի հյութ։ Էն տերևների ուտելիության աստիճանը կասկածի տակ դնելուց հետո թեթև հայհոյեցինք նաև գուավայի հյութը։ Մշակութաքիմքային տարբերություններ։

Ըստ իմ թյուր անալիզի՝ աղջնակները՝ Հրաշքների աշխարհի Ալիսաները, փախչում են պատի կրիայից՝ ժամանակից։

Կոլոմբոյի հայտնի պատմական ձիարշավարանի նախամուտքը։ Այստեղ ժամանակին եղել է ռազմական թռիչքուղի, պետական համալսարանի լսարան ու ռեգբիի խաղադաշտ։

Տոն օր է, կենտրոնական փողոցները կիսադատարկ են։

Ինչ-որ բակ քաղաքի կենտրոնում։ Բուսականությունը Շրի Լանկայում ամենուր է։

Ավանդական ճաշը:

Կոլոմբոյի փողոցները չափչփելուց հետո որոշեցինք տուկ-տուկ վերցնել ու գնալ լողափ։

Տուկ-տուկի վարորդը առաջարկեց մեզ անվճար տանել լողափ՝ պայմանով, որ կմասնակցենք «դարի աֆյորային»։ Ճանապարհին մտանք մի ոսկերչական խանութ, հինգ րոպե կապույտ սապֆիրների հանդեպ բուռն հետաքրքրություն ձևացրինք, ինչի դիմաց մեր վարորդը ստացավ երկու լիտր վառելիք, իսկ եթե ինչ-որ բան գնեինք, էլ ավելի կերջանկանար, քանի որ կստանար վաճառքի գումարի հիսուն տոկոսը։

«Դարի աֆյորային»։

Ժամանակին բրիտանացիների կառուցած երկաթգիծը տարածվում է ողջ կղզով։ Այստեղ նաև տարածված են հայրիկների գիրկը թառած մանչուկների զբոսանքները։

Գրեթե ողջ ճանապարհորդության ընթացքում կղզու եզրերով էինք գնում՝ հաճախ որպես ուղենիշ օգտագործելով ծովափի երկայնքով ձգվող մեծ փողոցները։

Անկախության օրվա առթիվ լողափից քիչ հեռու մի քանի դրոշակակիր ռազմանավ էին հանել ծով։

Որոշեցինք վերադառնալ Վիհարամահադեվի զբոսայգի, տեսնել՝ ուրիշ ինչ միջոցառում կա քաղաքում։

«Հին» Կոլոմբոն։

«Նոր» Կոլոմբոն։

Փորձում էինք գովազդային վահանակներից հասարակական տենդենցների մասին եզրակացություններ անել։ Նիհար լինելը, կարծես, էստեղ նորաձև չէ։

Ինտենսիվ շինարարություն Կոլոմբոյում։

Ասում են՝ զոհված բայքերների հոգիները վերադառնում են իրենց մոտոցիկլների մոտ՝ որպես էլեգանտ ագռավներ։

«Պրոլետարներ բոլոր երկրների, միացե՛ք»։

Նեգոմբոյի մեր հոսթելում հանդիպած կանադացի կինը համոզված է՝ չինացիները Կոլոմբոն վերածում են Մալազիայի մայրաքաղաք Կուալա-Լումպուրի։

Վերջին տարիներին Շրի Լանկայի խոշոր քաղաքներում, ինչպես ամենուր, վեր են խոյանում նորանոր երկնաքերեր։ Ասում են՝ հիմնական կառուցապատողները չինացիք են։

Վերադարձ Վիհարամահադեվի։

Օրը գլորվում էր դեպի իր ավարտը, ժամանակն էր վերադառնալ Նեգոմբո։

Բայքերով երիտասարդների հետ նկարվեցինք մի հատ իրենց հեռախոսով, մի հատ էլ՝ մեր ֆոտոխցիկով։ Միջազգային հարաբերություններ։

Բուդդան ընդդեմ Սպիտակ տան նմանակի։

Կրիկետը Շրի Լանկայում ամենատարածված մարզաձևերից է և՛ բակերում, և՛ պրոֆեսիոնալ դաշտում։ 1996թ․-ին նրանք նվաճել են Աշխարհի գավաթը, իսկ հետո երկու անգամ բավարարվել արծաթե մեդալով։

Ամբողջ օրը թափառելուց հետո հասանք այգի ու պառկեցինք խոտերին։

Հաջորդ մասում կգնանք ուրիշ քաղաքներ, կպայքարենք կոկորդիլոսների դեմ, կմասնակցենք բուդդիստական տոնի ու լուսաբացը կդիմավորենք կանգառում։ Գուշակեք՝ որն ենք հորինել։ Ընթերցո՛ղ, հետևիր մեզ։

տեքստը՝ Նարե Նավասարդյանի