HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Անուշ Քոչարյան

Ես իմ արվեստի մեջ եմ պատերազմում. Մինաս Հալաջ

Եվ դրա հետեւանքով այլ պատերազմների չեմ խառնվում...

Յուրաքանչյուր արվեստագետի հետ օն-լայն զրուցելու համար մեծ էներգիա եւ ջանքեր են պահանջվում: Հաճախ հեռավորությունը թույլ չի տալիս մինչեւ վերջ բացահայտել ստեղծվող արվեստի նմուշների հիմքը եւ գաղափարը: Սակայն միեւնույն ժամանակ արվեստագետներն իրենք էլ մինչեւ վերջ չեն կարողանում բացատրել եւ վերջնական լուծումներ տալ իրենց նկարներին:

«I make art to find out who I am»,- իր մասին գրում է Լոս Անջելեսում բնակվող 31-ամյա նկարիչ Մինաս Հալաջը (Հալաջյանը), ով տեղափոխվել է Նահանգներ 2002 թ.՝ արդեն իսկ ունենալով մասնագիտական կրթություն: Մինաս Հալաջի նկարներին նայելիս ակնհայտ երևում է նկարչի անընդհատ փնտրտուքը եւ չընդհատվածությունը:

Որպես արվեստագետ չե՞ս կարծում, որ արվեստը սպառիչ չէ եւ մինչև վերջ չես կարող այդ կերպ բացահայտել ինքդ քեզ:

Այո, շատ ճիշտ ես նկատել: Ամենակարեւոր բանը, որ չեմ սիրում արվեստում, կրկնվելն է: Շատ հաճախ ստեղծագործելիս ես ինքս ինձ հակասում եմ, քանի որ արվեստը ծնվում է հակասությունների մեջ: Անգամ, եթե գլխումս նոր միտք է, նկարում եմ նոր ձեռագրով. դա իմ ցանկությամբ պայմանավորված չէ. ներսից է առաջ գալիս:

Հակասությունները ներքին են: Դու ինքդ մերժու՞մ ես ինչ-որ բաներ, որոնք արտահայտվում են գործերիդ մեջ:

Կան ինչ-որ հուզող հարցեր, որոնք միշտ պտտվում են ուղեղումս. այդպիսին է վերջին կոլաժների շարքը: Ընդհանրապես աշխատում եմ ավարտին հասցնել յուրաքանչյուր շարք, որն իր մեջ ներառում է ինչ-որ պրոբլեմ՝ կապված քաղաքականության, արվեստի, մարդկանց հարաբերությունների, գերհզոր երկրների դիրքորոշման և այլնի հետ:

Նահանգներում եղած ժամանակս նկատեցի՝ իրադարձություններն այնքան արագ են տեղի ունենում , որ արվեստագետի համար դժվար է դառնում պահը որսալ: Ստեղծագործելիս այդ ահռելի ինֆորմացիան չի՞ խանգարում:

Ինֆորմացիան շատ առատ է այստեղ, ինչը եւ օգնում է, եւ խանգարում: Բայց շատ կարեւոր է, որ այդ խառնիխուռն վիճակում ճիշտ որսաս պահն ու արվեստի մեջ դնես: Այս առումով ինձ վրա ազդեցություն ունի քաղաքականությունը, եւ հաճախ ինքս իմ առջեւ խնդիր եմ դնում հասկանալու համար, թե աշխարհում կատարվող բաները ինչպես կարելի է շնչավոր դարձնել արվեստի մեջ:

Բայց քաղաքականությունը կանխամտածված գործողություն է: Ստացվում է՝ արվեստն այս առումով կանխամտածված այլաբանությո՞ւն է:

Ապրելով եւ ստեղծագործելով մի երկրում՝ ուզած, թե չուզած ազդեցություն ես կրում ներկայից. հենց դրա համար շարքերից մեկի անունը դրեցի «Ամերիկյան վերածնունդ», որովհետեւ այս երկիրը չունի անցյալ, և ստիպված ես ներկային խառնել որոշ հին տարրեր՝ ստանալու համար տիրող վիճակի պատկերը: Ստեղծելու պահին արդեն առաջնորդվում եմ էմոցիաներով:

Բայց էմոցիան կեցության ծնունդ է նաև... Այսինքն, եթե ապրում ես ցուրտ վայրում, արդեն գիտես՝ ցուրտն ինչ է, իսկ տոթի մասին միայն պատկերացնում ես: Ստացվում է, որ մի բան պատկերացնելու, էմոցիոնալ վերապրելու հետեւանքով մեկ քայլ առաջ պիտի նկարես: Իսկ արդյոք մեկ քայլ առաջը ընկալելի՞ է:

Ես չեմ մտածում լինել ընկալելի: Դրա համար ես նշեցի, որ չեմ կրկնվում: Կրկնվել կարելի է Հայաստանում:

Ինչո՞ւ:

Որովհետեւ Հայաստանում արվեստագետի խնդիրը ինքնահաստատվելն է. եթե նկարներդ մեկը մյուսի նման են, կարծում են՝ դու ունես մեկ ձեռագիր, բայց ձեռագիրը նախեւառաջ զգացական գործոն է եւ ամենեւին էլ պայմանավորված չէ գործողությամբ: Դա նման է նրան, որ ամեն օր նույն ֆիլմը նայես կամ նույն սենդվիչն ուտես: Նկարիչը այդ կերպ դառնում է նկարի գերին և դադարում հարցերին տարբեր անկյուններից նայել:

Ստեղծածդ բոլոր դիմանկարների մեջ «ես»-երի բազմազանություն է: Դրանք քո՞ «ես»-երն են, թե՞ այն, որ տեսնում ես մարդկանց մեջ:

Ես կարծում եմ, որ ամեն մարդու մեջ ապրում է մեկ այլ մարդ, եւ դրա համար էլ իմ արվեստը պայմանավորված է «I make art to find out who I am» գաղափարով: Յուրաքանչյուր որսած պահ գերագույն հաճույք է եւ նպաստում է այս գաղափարի զարգացմանը:

Մարդկանց հետ շա՞տ ես շփվում:

Գրեթե չեմ շփվում: Օրս սկսվում է այնպես, որ մտնում եմ արվեստանոց, բացում լրատվական կայքերից մեկն ու իմանում կատարվածը:

Բայց հաճախ ինֆորմացիայի մեծ մասն ավելորդ ծանրաբեռնվածության հիմք է:

Ճիշտ ես... Դրա համար ես վերցնում եմ մեկ կադր, մեկ իրադարձություն եւ ստանում աբստրակտ պատկեր:

Այդ կերպ ընկալելիությունը ընդհանրապես վերջին պլա՞ն ես մղում:

Այն ճանապարհը, որ ես եմ ընտրել, ընկալելիությամբ համակված չէ... Եվ ո՞վ է ընկալողը՝ մա՞րդը... Մեկ է, մարդիկ ընկալելու են այնպես, ինչպես իրենք են զգում:

Այդ դեպքում արվեստդ ստեղծում ես միայն ինքնաբավությա՞ն համար:

Այո, խնդիրը ոչ թե մեկին բան հասկացնելն է, այլ մշտապես ստեղծագործելը: Այլ կերպ ես չեմ կարող: Երբ նկարելիս մտածես հասկանալի լինելու մասին, կսկսես կեղծել: Իսկ յուրաքանչյուր աղոթող ի սզբանե հատուկ շարվածք չունի:

Այնուամենայնիվ, նկարներիդ առանցքային հերոսը շարունակում է մնալ մարդը...

Այո, քանի որ արեւը ծագում է մարդու համար, պատերազմները հրահրվում են մարդու կողմից, եւ նույնիսկ ամենամասսայական իրադարձությունների բուրգի վերեւում անհատն է: Ես իմ արվեստի մեջ եմ պատերազմում եւ չեմ խառնվում ուրիշ պատերազմների:

Մեկնաբանություններ (2)

Ամալի
արեւը ծագում է մարդու համար, պատերազմները հրահրվում են մարդու կողմից, եւ նույնիսկ ամենամասսայական իրադարձությունների բուրգի վերեւում անհատն է: Ես իմ արվեստի մեջ եմ պատերազմում եւ չեմ խառնվում ուրիշ պատերազմների:
hrant
Apres bales!

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter