HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Անուշ Քոչարյան

Երբ արվեստի մեջ ես, բացվում է տարածությունից դուրս հորդելու պատուհանը. Արեւիկ Մկրտչյան

Յուրաքանչյուր արվեստագետի հետ հարցազրույց անելիս միշտ միտք է ծագում՝ պարզապես տեղադրել նրա ստեղծագործությունները եւ ասել, թե հենց սա է այն ինֆորմացիան, որ ուզում էի փոխացնել ձեզ` ընթերցողներիդ: Ասելիքը, որ ներկայացվում է հարցազրույցի ընթացքում ,անպայմանորեն արտացոլված է հենց այդ ստեղծագործություններում: Էջմիածնում բնակվող նկարչուհի Արեւիկ Մկրտչյանի լուսանկարը եւ ծննդյան տարեթիվն ինձ շփոթության մեջ էին գցել. արվեստագետի երիտասարդ տեսքը եւ 47 տարիները չէին համընկնում: Տուրք չտալով ընդունված կարգին`ստիպված էի հարցնել տարիքի ճշգրտությունը. «Հենց այդքան է տարիքս: Երբեք չեմ մտածում դրա մասին... Երեւի, երբ հոգիդ երիտասարդ է, մարմինդ`առողջ, այդքան էլ տարիքդ է երեւում: Թերեւս դրանից է, որ երբեք վարսահարդարի մոտ չեմ գնում»,- ասում է Արեւիկը: 

Ես սկսում եմ ուսումնասիրել նկարները, սակավախոս նկարչուհին խոսում է. նկարն ու խոսակցությունը միաժամանակ նյութ են դառնում.

«Առավոտյան արթնանում եմ եկեղեցու զանգերի ձայնից: Եվ կարեւորվում է այն ձայնը, ինչից արթնանում ես: Պատասխանատու ես դառնում այն ձայնին, որը քեզ արթնացրել է... »: 

Եվ դա՞ է պատճառը, որ շարունակում ես ապրել եւ ստեղծագործել Էջմիածնում: 

Այո: Շատ առիթներ եմ ունեցել դրսում ապրելու, բայց հասկացել եմ, որ երբեք չեմ կարողանա: Անբացատրելի մի ուժ կա, որը ստիպում է կարոտել ամեն մի մանրուք Հայաստանի հետ կապված: Եղել եմ Գերմանիայում, Անգլիայում, Իտալիայում, Կանադայում, Շվեյցարիայում` մասնակցելով ամենատարբեր ցուցահանդեսների: 

Այդ դեպքում որքա՞ն է տարածական արվեստը Հայաստանում: 

Հայաստանում ամենուր է արվեստը. այն ուղղակի տեսնել է պետք: 

Արդյոք այն, որ հին Երեւանից շատ քիչ բան է մնացել, չի՞ նշանակում, որ շատ բան պարզապես անհետանում է` մնալով սերունդների հիշողության մեջ: 

Արվեստը երբեւէ անհետանալու հակում չունի... Հնարավոր է ամեն բան դիտել ուրիշ աչքերով: Այդ առումով մեր սերունդը գուցեեւ մեղավոր է, բայց, կարծում եմ` ամեն բան կարելի է շտկել, երբ պատրաստ ես նոր սերնդին սովորեցնել եւ պահանջել նույնն իրենից: Ես լավատես եմ. սպասում եմ զարթոնքի: 

Հետաքրքիր է, որ լավատեսությունդ արտացոլված է ստեղծագործություններիդ մեջ: Զուտ դիտողի աչքերով, եթե առանձնացում կատարեմ, ապա երկու թեմատիկ ուղղություն եմ տեսնում նկարներումդ` հավատ եւ բնություն:

Այո, որովհետեւ ես նկարում եմ նախ ներսային զգացողությունների թելադրանքով. այն, ինչ տեսնում է ոչ թե աչքը, այլ սիրտը: Տպավորությունը, որ մղվում է սրտից, այլ է: Եվ արդյունքը նկար է դառնում: Պատուհանի պես մի բան է ,որ բացում եմ բոլորի համար եւ շատ եմ ուզում, որ այստեղից կարողանան նայել... Եվ բարիանալ... Եվ սիրել: 

Տպավորությո՞ւն է, թե՞ ուրիշ աշխարհից է ձայնդ գալիս...

Ուրիշ աշխարհից ձայները մշտապես գալիս են բոլորին. երբ ուզում ես լսել, լսում ես: Դրանք սպասումներն են, երազները, որոնք մի օր պետք է իրականան: 

Այդ դեպքում արվեստը անկեղծության կրողն է դառնում: Որքա՞ն է անկեղծության սահմանը արվեստագետի եւ աշխարհի միջեւ, որտեղի՞ց է սկսվում: 

Արվեստում սահմաններ չկան: Իսկ անկեղծությունը, եթե կուզես իմանալ, արդեն իսկ արվեստ է: Ես երբեք չեմ հիշում, թե երբ եմ սկսել նկարել: Հիշում եմ այն, որ բոլորն ինձ սկսում էին փնտրել, իսկ ես, ինչպես պատմում էր վանեցի տատիկս, մահճակալի տակ նկարում էի: Հետո դպրոցում էլ էր այդպես. ծնող կանչեցին նրա համար, որ գրասեղանին նկարել էի: Բայց հաճույք էր, երբ առերեւույթ արգելված տեղը նկարում էի` թողնելով հետքս: 

Ստացվում է՝ «փակ պատուհաններ» չկան... 

Ինքդ պետք է էդ մտայնությանը հանգես....Առավոտյան, երբ արեւ կա, ձայն կա, որ արթնացրել է քեզ, ամենը փորձում ես փոխանցել կտավին: Այնքան ես զրուցում, այնքան ես մնում դու քեզ հետ, դու` կտավի հետ, դու`աշխարհի հետ, մինչեւ բացվում է այդ պատուհանը: 

Հետաքրքիր է, երբ արվեստագետն ապրում է փոքրիկ քաղաքում, մեծ իրադարձությունների ազդեցությունը կրելով, բայց պատուհան է բացում աշխարհի առաջ: Այդ են վկայում բազմաթիվ արտերկրյա ցուցահանդեսներդ: 

Սահմանները` զուտ մարմնական, ոչինչ են եւ նույնիսկ լավ, որ կան: Իսկ ստեղծագործելը միանշանակ խախտում է սահման կոչվածն ու թույլ տալիս, որ շնորհդ օգտագործես: Դուրս չհանեելու դեպքում ոչինչ չես ստանում, իսկ էներգիայի փոխանցման դեպքում նորովի պատասխան ես ստանում: Եվ նկարչությունն էլ դառնում է դրվագի, ապրած պահի հետեւանք: Խառնվում են մտքերդ, քանի դեռ այդ ամենը փոխակերպված դուրս չի հորդում:

Այդ դեպքում պետք է խնդրեմ` նկարագրես նկարելու ընթացքը: 

Նկարելիս տրվում եմ կտավին` մոռանալով ժամանակի մասին: Այդ անբացատրելի ուժ է, որ քեզ կտրում է իրականությունից, դու խառնվում ես եւ հասկանում, որ հիմա երկու իրականությունների մեջ պետք է մի միջնորդ բան ստեղծես: Եվ ղեկավարումն արդեն տիեզերական է դառնում: 

Իսկ երկրայի՞նը` սոցիումն ու մարդկային հարաբերությունները... 

Ամեն ինչը կարող է խանգարել` առօրյա խնդիրը, անցանկալի մարդը... Զարմանալիորեն նույնիսկ նկարելու ընթացքի մեջ ամեն բան սկսվում է պտտվել այնքան, որ կամ ցույց տա արատավոր երեւույթը, կամ փորձի շտկել այն: 

Դրա հետեւանքով չի՞ առաջանում ստեղծագործական վաակում:

Արվեստը հենց ինքնին տարածություն է, որտեղ փորձում է ներխուժել արվեստագետը: Երբ արվեստի մեջ ես, բացվում է տարածությունից դուրս հորդելու պատուհանը: 

Հ.Գ. Արեւիկ Մկրտչյանի մյուս ստեղծագործությունները կարող եք դիտել այստեղ:

Մեկնաբանություններ (1)

ԳԱԳԻԿ
ՄԵԾ ԲԱՎԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒ ՍՏԱՑԱ ՆԿԱՐՆԵՐԸ ԴԻՏԵԼՈՒՑ,,ԱՓՍՈՍ ՄԵՐ ՀԵՌՈՒՍՏԱՀԱՂՈՐԴՈՒՄՆԵՐՈՒՄ ՇԱՏ ՔԻՉ ԵՆ ԱՆԴՐԱԴԱՌՆՈՒՄ ՆԿԱՐԻՉ ԱՐՎԵՍՏԱԳԵՏՆԵՐԻՆ,ՍՈՎՈՐԱԲԱՐ ԽՈՍՈՒՄ ԵՆ ՄԻԱՅՆ ՆՐԱՆՑ ՄԱՍԻՆ ՈՎՔԵՐ ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՄԵՋ ԵՆ,ԵՐԵՎԻ ԴԱ Է ՊԱՏՃԱՌԸ ՈՐ ՇԱՏԵՐԻ ԳՈՐԾԵՐԻՆ ԾԱՆՈԹ ՉԵՍ ԼԻՆՈՒՄ,ԱՐԵՎԻԿԻ ԳՈՐԾԵՐՈՒՄ ՎԱՌ ԵՐԵՎՈՒՄ Է ՆՐԱ ՀՈԳԵԿԱՆ ԱՇԽԱՐՀԸ, ԱՅՆ ՄԻՋԱՎԱՅՐԸ ՈՐՏԵՂ ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾՈՒՄ Է ԱՐՎԵՍՏԱԳԵՏԸ,,,,ԱՊՐԵՍ ԱՆՈՒՇ ՔՈՉԱՐՅԱՆ ՈՐ ԱՐՎԵՍՏԻ ԲՆԱԳԱՎԱՌԻՆ ՎԵՐԱԲԵՐՎՈՂ ՔՈ ՀՈԴՎԱԾՆԵՐՈՎ ԻՐԱԶԵԿՈՒՄ ԵՍ ՍԵԶ ՏԵՂԻ ՈՒՆԵՑՈՂ ԱՆՑՈՒԴԱՐՁԸ

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter