(Այսօր Լևոն Խեչոյանի ծննդյան օրն է)

Առավոտյան, երբ բացեցի դուռը, շեմի տակից սպիտակ նապաստակներ թռան ու ցրվեցին խնձորի այգում: Իսկ մեկը` կախականջը, թռիչքի պահին կպավ արևածաղկի ցողունին (ասում են, թե նապաստակը, երբ սարից ներքև է վազում, գլուխկոնծի է տալիս ընկնում, որս է դառնում, բայց դեռ ոչ մի նապաստակ սարից ներքև չի վազել, ո՞վ է հնարել այդ պատմությունը):

Նա դիպավ արևածաղկի ցողունին, ցնցումից մեղուն դեռ ոչինչ չքաղած` թռավ:

Այդ տան ծակ գուլպաներով աղջիկը դեղին-դեղին թելեր էր հանում դարակից, մի կարևոր բան ուներ ձեռագործելու:

Քաթանի վրա կապույտ ծաղիկներ ասեղնագործող աղջիկը իմ կարկամելն ու աչքերիս մեջ պեծկլտացող մորմոքը չէր նկատում:

Մի հաջողակ երիտասարդի հետ գնացել էր` դիտելու այն բարձր ու ձյունոտ լեռը:

Եթե քաթանի վրա ծաղիկներ հյուսելիս մի քիչ խորը մտցներ ասեղը, ապա ծնկների վրա կծակեր ինձ, չէի կարողանում` նրա հետ ամեն տեղ չլինել:

Հաջողակ երիտասարդը նրան մանյակ նվիրեց և վրիպեց: Ճաճանչ մանյակի մեջ սառած կարմրավուն գիծ կար:

Կարմիր ծանրություն էր` օրեցօր կձգի մանյակի շղթան և, տեսնես խեղդվող աղջիկն այդ պահին ինչ կմտածի:

Աղջկանից դժգոհ էր տղան, քանի որ նրա գուլպաները ծակ լինելուց բացի, չկար և կրծկալի ամրակը, չկար և բլուզի կոճակներից մեկը, աղջիկը փնթի էր ու մշուշոտ հայացքով:

Նա դեղին թելերը հանել էր դարակից ու արևածաղիկ էր ձեռագործում: Իսկ նապաստակը, որ թռիչքի պահին կպել էր արևածաղկի ցողունին, չէր կարողանում շտկել կախ ականջը, քամին շոյում էր նրան: