Ծունկս բաց էր:

Ջազ էր հոսում:

Կիսաքաղց կատուն

պատուհանին կպած թաթը սահեցնում էր

անձրեւին զուգահեռ:

Էս ինչ սենտիմենտ էր

էս հնացած, թունավոր քաղաքում:

Ու դեռ հոսում է կիսամութը

քառակուսի բակերում,

որոնք քուն են մտնում

սարսափելի տաղտուկի մեջ,

ու քաղաքն աչքիդ երեւում է

փողոցի հարյուրավոր լույսերով,

Որ հանգչում են քեզնից առաջ

քո առաջ ու էլ չեն թարթվում:

Մաքրվում է 1000 դրամանոց լանչի գրատախտակը,

կշռող մի չափիչ ընկնում է ծանրությամբ

ուղիղ ուսերիս,

ու ես չգիտեմ` կլինի պահը,

երբ զգացողությունս այսքան ուժեղ

մել էլ կիջնի ծնկներիս,

երբ ջազ է հոսում: 

***

Պոեզիան թքելու ժամանակն է,

ու հանկարծ ինձնից շուտ բերանդ չբացես, թե

պոեզիան ակացիաների հոտից ծնվող տող է.

ես ակացիա չեմ տեսել էս քաղաքում,

Ու էս քաղաքում, եթե կուզես իմանալ

պոեզիան ամենաշուտ մեռնող ու ծնվող իրականությունն է,

երբ կրկնվում է ամենանուրբ կծիկի բացվել-փակվելը,

երբ մեջքի փոսիկը լցվում է ջրով,

եւ պարանին չորանում է մեզնից շատերին ծածկող սպառող նյութը,

մենք անկյունում կծկված կատվի պես

բիզ-բիզ ենք գալիս

ու թռչկոտում ենք վաղվա անհանգստությունից:

Էս քաղաքի  հատկանիշը կուտակումն է

կիսաճանաչ պատերի ներսում,

մեկ  էլ մրսելու սուր զգացումը,

Անցումի տակ նստած երկու պառավի

չորացած սամիթը:

Կենսագրությունն այս իմը չէ,

ու հանկարծ չբղավես ինձնից շուտ,

թե ես էլ եմ մաս էդ չորացումների.

ես երեկ մի փոքրիկ ակացիայի ծառ տեսա անկյունում`

քաղաքային պատմությունից հեռու,

ու էլ  չգիտեմ` քաղաքն իմ ներսում պատկերելու սահմանը

արդյոք սկսվում է մի տեղից,

թե ավարտվում է այդ անկյունի մեկ մետր քառակուսիով… 

Պոեզիա/ հունիս

Այդ քարեղեն փափկության մեջ

նրա մաշկն այնքան ամուր է ձգվում,

եւ վանգոգյան վարագույրների ստվերները

ծաղիկներ են նետում հատակին:

Հերն անիծած էս պոեզիայի,

եթե ապրումն այսքան կարճ է տեւում

սեփական ափսեի մեջ:

Եվ անկյունային մի ռեստորանից թարմ կանաչու հոտ է գալիս,

շնչահեղձ կումը

գլորում է ներս երեկվա քաղաքը,

երեկվա անտեր ու տիրոջը կպած շան հաչոցը,

մազածածկույթը այդքան հարազատ…

Ու մեքենայի կոշտ նստատեղին

հավերժ պատկերում է իմ մի անկյունը:

Հերն անիծած էս պոեզիայի,

թե ապրումն այսքան կարճ է տեւում

սեփական ափսեի մեջ: 

***

պոեզիա/ օգոստոս 

Էս պոեզիան էնքան ներքին բան է,

ինչպես գիշերվա մեջ լռությունը խախտող անկողինը,

Եվ կատվի հետ կիսատ մնացած երկխոսությունը:

Բազմամարդության մեջ տասներորդը լինելու

եւ մենության մեջ անընդհատ

այդ տասներորդը բազմապատկելու ցավ է:

Մեռնելու մասին մտածելու,

բայց չմեռնելու կիսատ իրականության թույլ գլխացավն է,

վավերագրումն է քեզնից տասը տարի առաջ, տասը տարի հետո

հայտնաբերածի կրկնության

եւ վերջին ծխախոտիդ վառելու ներկա պատճառն է:

Փակ է գիշերը:

Փակ է բերանը կաթսայի:

Փակ է սահմանը:

Փակ են ոտքերը սարսափած կույսի.

պոեզիան բացող թույլ պորտալար է:

Ու ո~նց եմ ուզում կեղտոտ բառերով

էդ պոեզիան դուրս լցնել գետնին,

որ տող չդառնա, չխփի գլխիս,

ինձ չնստեցնի էլեկտրալարին: 

պոեզիա/ սեպտեմբեր 

Ինձ մեղմելը մի կիրակի է,
իսկ սատկացնելը մի ամբողջ շաբաթ,
երբ հատկապես երեք- չորս ժամ
ջազ եմ լսում նույն դիրքով:

Ամեն գիշեր իր գույնը ունի:

Տաբատս թաց է,
մայթերը թաց են, 
կատուս հենց նոր է բաղնիքից պրծել,
դադարի ժամին ծնկներս բաց են
եւ սաստիկ ցուրտ է այս նույն քաղաքում:

Հիմա ես ի՞նչ եմ.
քաղաքացի՞ եմ, ա՞յս քաղաքից եմ,
քաղաքական գիշերվա լույսի որոշու՞մ,
վաղվա հիվանդն եմ, այսօրվա ողջը,
կատուս ինձնից առաջ է ընկնում:

Վիզս ծուռ նստած`
ինձնից բանբասում ու ինձ չեմ հասնում,
իմ արանքում էսքան մարդ նստած
պատրաստվում է կատվիս թաղմանը