Հարցազրույց  «Ժառանգություն» կուսակցության գլխավոր քարտուղար, քաղաքագետ Ստյոպա Սաֆարյանի հետ

-Պարոն Սաֆարյան, ինչպե՞ս կբնութագրեք երեկ Օպերայի տարածքում կատարվածը:

-Շատ հակասական զգացողություններ, ընկալումներ կան: Շանթը միշտ հայտնի է եղել իր հստակ վերաբերմունքով դեպի Ռուսաստանը, Հայաստանի կախվածությունը Ռուսաստանից, և նմանատիպ երևույթների նկատմամբ, ինչպես նաև Հայաստանում տիրող վիճակի կապակցությամբ: Դիրքորոշումների հետ կապված, կարծում եմ, որևէ մեկը, առավել ևս ընդդիմադիր հայացքներով, խնդիր չունի, բայց, ճիշտն ասած, դժվար է հասկանալ, թե արդյոք դա հուսահատության քայլ էր, որովհետև, կարծում եմ, Շանթը նաև լավ գիտի երկիրը, Շանթը լավ գիտի, որ 30-40 հոգով հեղափոխություն չի լինում, և ճիշտն ասած, մի փոքր հարցականներ կան, թե ինչու նա որոշեց գնալ նախագահական, եթե գիտեր, որ նախագահականի դիմաց անգամ 10 հոգու չեն թողնում կանգնել:

-Այսինքն՝ ըստ Ձեզ, Շանթ Հարությունյանի համար կանխատեսելի՞ էր նման հանգուցալուծումը:

-Պետք է կանխատեսելի լիներ: Չեմ կարող պնդել Շանթ Հարությունյանի փոխարեն՝ կանխատեսելի՞ էր, թե՞ ոչ, բայց բոլոր դեպքերում՝ արդյո՞ք դա հուսահատության քայլ էր, ստեղծված իրավիճակից ելք էր, այս պահին դժվար է միանշանակ ասելը: Մի բան ակնհայտ է, որ այն, ինչ ծրագրավորել էր Շանթը, առավել ևս իր հայտարարությունների պարագայում՝ հայտարարելով, թե ինչ կա իրենց մոտ և ինչ նպատակով են գնում, ուղղակի ուժային կառույցները թույլ չէին տա դա անել: Դա փորձեցին կանխել ոստիկանությամբ, եթե ավելի մեծ քանակություն լիներ, դա կանեին բանակով և այսպես շարունակ, այսինքն՝ ինքը փակուղի տանող ճանապարհ էր, ինչո՞ւ Շանթը գնաց փակուղի:

-Նշեցիք, որ եթե ակցիայի մասնակիցների թիվը մեծ լիներ, հնարավոր էր, որ բանակը միջամտեր: Դա ենթադրո՞ւմ է, որ հնարավոր է՝ մարտի 1 կրկնվեր:  

-Իհարկե, հնարավոր էր: Ունենք 2013 թ. ապրիլի 9-ը: Այսինքն՝ այդքան բաներ ունենալուց հետո դժվար է պատկերացնել, որ իշխանությունը կթողներ, որ մարդիկ խմբվեին նախագահականի մոտ:

-Պարոն Սաֆարյան, իսկ ակցիան ի՞նչ հետևանքներ կարող է ունենալ քաղաքացիական ակտիվիստների վրա:

-Ցավալի փաստ է, բայց, հաշվի առնելով տեղի ունեցածի մասին ոստիկանության տված գնահատականները և դրանից բխող իրավական պատասխանատվությունը, վախենում եմ, որ քաղաքացիական որոշ ակտիվիստների առաջադրեն մեղադրանքներ` ուղղակի նրանց հարցերը լուծելու համար:

-Այսինքն՝  հաշվեհարդարի հարմար պա՞հ է:

-Այո, ցավալիորեն այդ պահը ստեղծվել է իշխանության համար:

-Իսկ ի՞նչ կարող է փոխել երեկվա ակցիան քաղաքացիական ակտիվիստների գործողություններում:

-Մի բան պիտի մեզ սովորեցնի, հուշի. մինչև գործողության դիմելը, հավանաբար, ճիշտ է ժողովրդական իմաստնությունը՝ 7 անգամ չափիր, մեկ անգամ կտրիր, այսինքն՝ ամեն ինչ չափազանց լավ պետք է մտածված լինի: Չեմ ասում, թե լինել կանխատեսելի, որովհետև լինել կանխատեսելի, նշանակում է իշխանությանը թույլ տալ  կանխավ փակել քո բոլոր ճանապարհները: Պետք է գոյություն ունենա նաև ալգորիթմ՝ «եթե, ապա» տարբերակները, այսինքն՝ եթե այս ճանապարհը չի լինում, ապա ո՞ր ճանապարհն է լինում, եթե այսպես ստացվի, ապա ի՞նչ պետք է լինի: Կարծում եմ, որ այդ ստույգ պատկերացումը պետք է ունենալ զարգացումների  հետագա ծավալման համար, այլապես մշտապես մտնելու ենք փակուղի:

-Դուք ստեղծված իրավիճակը համարում եք փակուղի՞:

-Ըստ էության, երկիրը խոշոր փակուղում է, և, ճիշտն ասած, որևէ քաղաքական ուժի կամ խմբի համար ստեղծված փակուղին ոչ ավելի կարևոր է, քան երկրի համար ստեղծված փակուղին:

-Իսկ կա՞ ելք այդ փակուղուց:

-Ելքեր միշտ կան, ուղղակի դրանք փնտրել է պետք: Բոլորը գիտեն՝ ո՞րն է փակուղին, բոլորը գիտեն իրավիճակը, բայց լուծումների հետ կապված համաձայնությունը, կոնսենսունսը չկա, դրա համար այն, ինչ անում է մեկ ուրիշը, մյուսների սրտով չէ, այն ինչ անում են մյուսները, այն մյուսների սրտով չէ, այսինքն՝ քայլերի հետ կապված կոնսենսունսը չկա: Կարծում եմ՝ բոլորը գիտեն իրավիճակի բարդությունը, բոլորը գիտեն իրավիճակից ելքի անհրաժեշտությունը, հրամայականը: Կան ինչ-որ առաջարկներ, թե ինչպես դուրս գալ: Հիմնական խնդիրը ես համարում եմ գործողությունների հարցում կոնսենսուսի բացակայությունը և նաև վստահության պակասը, որովհետև հիասթափություններն այնքան շատ են եղել, որ մարդկանց մոտ արդեն թերահավատություն կա ամեն մի նոր ձեռնարկման հանդեպ: