Պոդոսյանների ընտանիքի 9-րդ երեխան՝ Միքայելը, ծնվել է այս տարվա հոկտեմբերի 29–ին: Ընտանիքի բոլոր երեխաները դեռևս անչափահաս են: Ավագ դստեր՝ Եսթերի 18 տարին լրանալու է մի քանի ամսից:

Արմեն Պոդոսյանը և նրա կինը՝ Վարդուհի Ղազարյանը, իրենց երախաների հետ ապրում են Արմավիրի մարզի Լեռնագոգ գյուղում: Վարդուհին չի հասցրել աշխատել. ամուսնացել է, այնուհետև զբաղվել երեխաների խնամքով և իր տան տնտեսությամբ: Նա հերթով ներկայացնում է իր երեխաներին` 9-ից 3-ը աղջիկ են, 6-ը՝ տղա:

«Դե, 1997թ.-ից սկսվում է մինչև 2014 թ.», - ժպտալով ասում է Վարդուհին: Մի պահ նա շփոթում է երեխաների ծննդյան թվերը ու սկզբից սկսում հաշվել:

«Իրար հետ կռիվ են անում, ժամանակն անցնում է: Ամենակռվարարը Գրիգորն է», - ծիծաղելով ասում է Վարդուհին: Բայց Գրիգորը խոստովանում է, որ այսօր դեռ չի հասցրել որևէ մեկի հետ կռվել:  

Այնուհետև տղաների խումբը դուրս է գալիս փողոց, որովհետև դասերից հետո վերջապես կարող են բակում խաղալ: Միայն 10-ամյա Վահանն է դժգոհ: «Լավ չի, ինչ սարքում եմ, իրանք քանդում են», - բողոքում է Վահանն ու դուրս վազում:

Արմենը ձմերուկ է մշակում: Ձմերուկը հիմնականում վաճառում է Դալարիկ գյուղում: Այս տարի էլ մոտ 2 մլն դրամի ներդրում էր արել, սակայն տարին հաջող չէր, ոռոգումը նորմալ չէր, և բերքի մի մասը փչացել էր: Արմենն ուզում է այս անգամ ավելի բերրի հող վերցնել՝ հույս ունենալով, որ բերքը լավ կլինի ու կկարողանա այլ գյուղերում էլ վաճառել: Չնայած հիմնական ծանրաբեռնվածությունն Արմենի վրա է, սակայն երեխաները՝ ամեն մեկն իր կարողության չափով, օգնում են հորը: Ավագ տղան՝ Սամվելը, 9-րդ դասարանում թողել է դպրոցը և զվաղվում է այգիների մշակմամբ:

«Սամվելն իմ թև ու թիկնունքն է,- ասում է Արմենը:- Բայց մնացած երեխաներն էլ են ինձ շատ օգնում»:

Այժմ Սամվելը պատրաստվում է հորեղբոր տղայի մոտ արհեստ սովորել` երկաթե իրերի ձուլում, որպեսզի հետագայում այդ արհեստով կարողանա գումար վաստակել: Եսթերը Արմավիրում վարսավիրության դասընթացների է գնացել: Չնայած վարձատրվող աշխատանք չունի, բայց նա էլ մոր «աջ ձեռքն է»: Վարդուհին չի դժգոհում, ուրախ է, որ ավագ դուստրն արդեն այնքան մեծ է, որ կարողանում է իրեն օգնել: Նա համոզված է, որ առաջ կանանց համար ավելի դժվար է եղել, հիմա ինքը գոնե լվացքի մեքենա ունի, այդքան չի դժվարանում: Մորն ու քրոջն օգնում է նաև մյուս քույրը` Շողիկը: Նա ավելի շատ տարված է իր ռուսերենի դասերով, որովհետև ցանկանում է ռուսաց լեզվի ուսուցչուհի դառնալ: 

Տան պատերից կախված են երեխաների տարբեր տարիների «աշխատանքները». գունավոր մատիտներով նրանցից ամեն մեկն իր նկարն է պատկերել: Ննջասենյակներից մեկում, որը հատկացված է տան փոքրերին, տեղադրված են երկհարկանի մահճակալներ: Փոքրերից 5-ամյա Լիդիային պետք է վիրահատեն` մի ոտքը մյուսից կարճ է: Բժիշկներն ասել են, որ 6 տարին լրանալուց հետո պետք է արվի: Որպես բազմազավակ ընտանիք Պոդոսյանները ստանում են ամսական 77 հազար դրամ: Իրենց ապրուստից չեն դժգոհում. դժվարությամբ, բայց կարողանում են վաստակել:

Ամուսինները խոսոտվանում են, որ չէին նախատեսել այսքան երեխա ունենալ, բայց այժմ նրանք իրենց տան ուրախությունն են:

«Երեխան Աստծո պարգևն է, մենք էլ Աստծուց ընդունում ենք այդ բարի պարգևը, - ասում է Արմենը: - Չնայած այսօր շատ դժվարություններ կան, բայց մենք ամեն ջանք անում ենք, որ գոնե նվազագույն պայմանները հասցնենք ապահովել»:

Այն հարցին, թե արդյոք նախատեսում են ունենալ նաև 10-րդ երեխան, Վարդուհին պատասխանում է, որ վերջին երեխային դժվարությամբ է ունեցել:

«Միքայելից հետո աչքս վախեցած է,- խոստովանում է նա:- Ամեն երեխայից հետո ասում էինք՝ սա վերջինն է, հիմա էլ ենք ասել՝ վերջինն է»:  

Արմենն էլ ժպտալով հավելում է. «Երևի վերջացնենք 9-րդով»:

Արմենն ու Վարդուհին չգիտեն, թե հետագայում իրենց երեխաներից ով ինչ կաշխատի կամ որտեղ, բայց նրանց համար կարևոր է, որ ուսում, մասնագիտություն ստանան, որպեսզի կարողանան իրենց գործում հաջողել:

«Ես իմ երեխաների համար ոչինչ չեմ խնայի: Ով ինչ կարողություն ունի, կամ ով ինչ ուզում է սովորի, առաջանա, այդ ընթացքը մենք մեր հնարավորության չափով մեր երեխաների համար կստեղծենք,- ասում է Արմենը:- Որ դժգոհենք, ի՞նչը պետք է փոխվի, եղած վիճակի մեջ աշխատում ենք հարմարվել, ինչ-որ բան էլ անել, ստեղծել»: