HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Երանուհի Սողոյան

«Գեւորս իր հերոսական մահով մեզ հետ բերեց հայրենիք»

Լայն ու անկեղծ ժպիտն այդպես էլ կմնա 19-ամյա գյումրեցի Գեւորգ Վարդանյանի այցեքարտը: Նա հերոսաբար զոհվեց ապրիլի 3-ի լույս 4-ի գիշերը, հյուսիսային սահմանի Թալիշի հատվածում ընթացող մարտերի ժամանակ: Մարտեր, որի ժամանակ նահատակվեցին նաեւ Գեւորգի դասակի հրամանատար Հրաչ Գալստյանն ու վաշտի հրամանատար Արգիշտի Գաբոյանը:

«Շատ շփվող էր,-ասում է Գեւորգի հայրը՝ Գագիկ Վարդանյանը,-ուրախ, անմիջական բնավորություն ուներ: Ինքը վեց տարեկան էր, որ ընտանիքով տեղափոխվեցինք Ռուսաստան՝ Ալթայի երկրամաս: Որ զինակոչի տարինքն եկավ, ասեց՝ պապ, ես հետ եմ գնում Լեննական, որ բանակ գնամ: Օգոստոսի 17-ին լրանալու էր 18 տարին՝ էդ ամսին էլ եկավ Հայաստան, 2015 թ-ի հունվարի 24-ին զորակոչեցին: Գեւորգը հարթաթաթություն ուներ, ձեռքն էլ սպորտով զբաղվելու տարիներին երկու տեղով ջարդել էր: Իրան երկու անգամ զինկոմը բժշկական ստուգման էր ղրգել Երեւան, բայց վերջը տարան: Չնայած ինքը ջղայնացել էր էդ ստուգումներից: Հետն օր կխոսայի, կըսեր՝ մեկ է, բդի էրթամ»:

Տղան մայրենի լեզվով գրել-կարդալ չգիտեր, հայերեն հաղորդակցվում էր միայն բանավոր, սակայն երդման արարողության տեքստն անձամբ կարդալու ցանկությունը նրան դրդում է կարճ ժամանակում սովորել հայոց այբուբենը: Հայրն ասում է, որ Գեւորգը կարգապահ զինվոր է եղել, երկու անգամ արձակուրդ է եկել, պատվոգրեր է ստացել: Ծառայության այդ մեկ տարվա ընթացքում հորեղբոր ընտանիքը Գեւորգին փոխարինել է ՌԴ-ում գտնվող ծնողներին:

Գեւորգի մայրը՝ Շահանեն գրեթե չի խառնվում զրույցին: Նկատում եմ, թե ինչպես է պարբերաբար ցնցվում ուսերը տղայի մասին վերհուշի պատմությունները լսելիս: Արցունքները թաքցնում է՝ գլուխը ձեռքերի մեջ առնելով: Գեւորգին գրեթե տարի ու կես չտեսած ծնողները Հայաստան են գալիս ապրիլի 8-ին՝ տղայի մահվան լուրն իմանալուց պես: Ապրիլի 10 –ին տղայի դին հանձնում են հողին փակ դագաղով: Այդ օրը Գյումրիում հուղարկավորում են եւս երկու հերոսի՝ Հրաչ Գալստյանին եւ Տիգրան Աբգարյանին:

«Ինչ պատերազմը սկսվել էր՝ ինտերնետից պոկ չէինք գա, տնից էլ օր դուրս գուկայի գործի էրթալու՝ Շահանին կըսեի, օր լուր բաց չթողնի,-պատմում է Գագիկը,-ուղղակի չէինք պատկերացնե, օր բդի կորցնենք մեր մինուճարին: Գեւորս թաք տղա էր, մի հատ քուր ուներ»: Հովհաննեսը՝ Գեւորգի հորեղբոր տղան, հիշում է, որ վերջին անգամ զրուցել են ապրիլի 3-ին՝ ժամը 17-ի հատվածում: Գեւորգը զանգել եւ հայտնել է, որ զոհվել է իր մոտ ընկերը՝ Վլադիմիր Մելքոնյանը, խնդրել է Հովհաննեսին անպայման գնալ նրա թաղմանը: Դիպուկահարի կրակոցից զոհված Վլադիմիր Մելքոնյանին Գյումրիում հուղարկավորեցին ապրիլի 4-ին: Հովհաննեսը մասնակցում է Վլադիմիրի հուղարկավորությանը, իսկ հաջորդ օրը լսում Գեւորգի զոհվելու լուրը:

Գեւորգը գնդացրորդ է եղել: Ծառայությունից երբեք չի դժգոհել՝ միշտ ժպիտը դեմքին, մշտապես գոհունակություն է հայտնել թե ընկերներից, թե հրամանատարությունից: «Նոր երկու օր է կծառայեր, զանգել էր ընձի կըսեր, պա ջան, սաղ լավ է, սաղ ցենտր է՝ մնաց 363 օր: Ոչ մի օր բողոք չենք լսել: 2015թ.-ի սեպտեմբերին իրան երկրորդ անգամ էին արձակուրդ ուղարկել, բայց չիմացանք ինչի: Եկել 5 օր մնացել էր հորեղբորը տունը, հետո շուտ հետ էր գնացել, չնայած 7 օրով էին տուն թողել,-պատմում է հայրը,-հետո թաղման օրը, ինձ մոտեցավ Արսեն անունով մի տղա ու ասեց, գիտե՞ք, ես իմ կյանքով Գեւորգին եմ պարտական, ինքն անցած տարի դիվերսիայի ժամանակ կյանքս է փրկել: Ձեր տղեն հերոս է իսկական»:

Ապագայի բոլոր ծրագրերը օտար երկրի հետ կապած Վարդանյաններին հարազատ զավակի մահը վերջնականապես վերադարձրել է հայրենիք: Գագիկն ու Շահանեն 18-ամյա դստեր հետ ապրում են Գագիկի եղբոր տանը: Տվերի բարձրագույն հաստատության իրավաբանական ֆակուլտետի հեռակա բաժնից Գեւորգի քույրը փաստաթղթերը վերցրել է եւ մտադիր է ուսումը շարունակել Հայաստանում: «Քանի որ կրթությունը աղջկաս ռուսերեն է, միակ տարբերակը Երեւանում Սլանովական համալսարան դիմելն է,-ասում է Գագիկը,-հիմի համ իրա կրթության մասին պիտի մտածենք, համ բնակարանի, համ աշխատանք գտնելու: Հետ ենք եկել ու հեչ բան չկա, բայց Ռուսաստան էլ չենք էրթա, որովհետեւ Գեւորիկս է ըստեղ»:

48-ամյա Գագիկը Ռուսաստանում զբաղվել է շինարարությամբ: Ներկայում առողջական խնդիրներ ունի՝ ողնաշարի ճողվածք եւ կարիք ունի վիրահատման: Մյուս առաջնահերթ ու հեռանկարում դեռ չուրվագծվող հարցը բնակարանի ձեռք բերումն է: «Մոլորվել մնացել ենք՝ մի կողմից երեխես պիտի Երեւան սովորի ու տան հարց կա, մյուս կողմից, եթե մենք էլ Գյումրի կմնանք՝ էլի տան հարց կա: Մենք հիմի եղբորս տան մեջ կապրինք, ժամանակին Գյումրուց գնացինք հենց տուն ու աշխատանք չունենալու պատճառով: Գեւորս իր հերոսական մահով մեզ հետ բերեց հայրենիք»:

Գագիկի միակ ցանկությունն է հանդիպել տղայի վաշտում ծառայող նրա զինակից ընկերներին, զրուցել ու գտնել գոնե մեկ ականատեսի, ով կպատեր Գեւորգի կյանքի վերջին ժամերի մասին: 

Մեկնաբանություններ (2)

M.Grigorian
Ախ, էս ինչ ցավ է, մարդ բառեր չի գտնում, ոնց մխիթարես, ոնց կարեկցես, մարդիկ ամենաթանկն են կորցրել: Էս երկու տողն էլ գրում ենք, որ իմանաք, որ ազգովի, մեծվ ու փոքրով, մոտիկ ու հեռավորով, ծանոթ ու անծանոթով սգում ենք ձեզ հետ, անուն առ անուն, նկարներով ու իրենց կատարած սխրանքով ճանաչում ենք մեր պայծառ տղաներին: Լույս իջնի նրանց վրա և օրհնյալ լինեք դուք:
Sergej
My son is just 3 years old but when I was reading this I could barely keep back my tears. This must have an end. How long yet shall we sacrifice our sons? How long yet shall we live spreaded around the world. This insanity must have an end.

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter