HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Վահան Իշխանյան

Ազգային-ազատագրական խաբկանքի որոգայթում. Նոր Սասնա ծռերը թիրախը փոխում են

Հարց՝ Ի՞նչ է նշանակում «Ազգային ազտագրական պայքար»: Պատասխան՝ երբ մի ժողովուրդ պայքարում է անկախություն ձեռք բերելու համար:

Հարց՝ Իսկ ե՞րբ է ավարտվում ազգային ազատագրական պայքարը: Պատասխան՝ երբ ժողովուրդը անկախություն է ձեռք բերում:

Հարց՝ Ե՞րբ է ավարտվել Սովետական Հայաստանի ժողովրդի ազգային ազատագրական պայքարը: Պատասխան՝ երբ 1991 թվի սեպտեմբերի 21-ի հանրաքվեով Հայաստանը անկախ հռչակվեց և բազմաթիվ երկրներ ու նաև Ռուսաստանը ճանաչեցին այն, ու երկիրը դարձավ ՄԱԿ-ի անդամ:

Բայց երեկ Սասնա ծռերի շարժման նոր խորհրդի առաջին ցույցին՝ հուլիսի 19-ի Հայազն կուսակցության անդամ Արմեն Հովհաննիսյանը Օպերայի հրապարակում հայտարարեց, թե սա ազգային ազատագարական շարժում է և ընթերցեց Ժիրայր Սեֆիլյանի թուղթը, թե Հայաստանը Ռուսաստանի գաղութն է:

Աշխարհում անզիջում առճակատում է գնում Արևմուտքի և Ռուսաստանի միջև, ԱՄՆ-ն հետևողականորեն նորանոր երկրներ է ներգրավում Ռուսաստանի դեմ օղակը սեղմելու համար: Հակառուսական տրամադրություններ ներշնչելու արդյունավետ ձևերից մեկը ազգայնական զգացմունքներ խաղացնելն է, գաղութացման մասին փուչիկներ փչելը՝ թե Հայաստանը գաղութացված է Ռուսաստանի կողմից, եկեք պայքարենք ազատագրենք:

Մի քիչ բարդ է անկախ երկրի բնակչությանը համոզել, որ իր երկիրը գաղութ է, ուրեմն պետք է հնարավորինս ավելի ռադիկալ ազգայնականություն, որը սահմանում է ինքնիշխանությունը որպես որևէ կախվածության բացակայություն: Եթե հայ ազգայնականները անկեղծ են, ապա նրանց ուզածը Հյուսիսային Կորեան է, աշխարհի ամենաանկախ երկիրը, իսկ եթե խաղ են անում ուրեմն դա ուրիշի խաղն է: Բայց երկու դեպքում էլ կամա թե ակամա երկիրը դարձնում են գործիք Արևմուտքի ձեռքին:

Հարց՝ Ի՞նչ եղավ այն բանից հետո, երբ Հայաստանը դարձավ անկախ պետություն: Պատասխան՝ իշխանության եկած ՀՀՇ-ն (որի անդամ են եղել Հայաստանի երեք նախագահները), իշխանության կլանները, ապա Հանրապետականն ու նրա արբանյակ կուսակցությունները Սովետից անկախացրած ունեցվածքը սկսեցին բաժանել իրար մեջ ու յուրացնել, ու այդ պրոցեսը շարունակվում է մինչև հիմա:

Եվ երբ Արմեն Հովհաննիսյանը Օպերայի հարթակից ազգային ազատագրական պայքար էր մղում Ռուսաստանի դեմ, նույն պահին անկախ երկրի ունեցվաքի նոր յուրացման արարողություն էր տեղի ունենում՝ սկսվեց Ամուլսարի ոսկու հանքի շինարարության մեկնարկը, որտեղ ոչ թե Ռուսաստանի, այլ Մեծ Բրիտանիայի դեսպանն էր ելույթ ունենում՝ Ջուդիթ Ֆարնուորթը, իսկ յուրացնող գործընկերն էլ ոչ թե ռուսական, այլ բրիտանական ընկերություն է: «Հետքը» տեղեկացնում է. «Հարյուրից ավելի հյուրերին, համայնքների ներկայացուցիչներին և ընկերության աշխատակիցներին դիմելով Լիդիան Ինթերնեյշնլի գլխավոր գործադիր տնօրեն պարոն Հովարդ Սթիվենսոնը շնորհավորեց բոլոր շահագրգիռ կողմերին Ամուլսարի ծրագրի նոր և կարևոր փուլի մեկնարկի կապակցությամբ»:

Ի՞նչ մեկնարկ է սա, շատ պարզ բանի՝ համաժողովրդական հարստություն հանդիսացող Ջերմուկի ոսկու հանքի եկամուտը կհոսի հայ ղեկավարի և  Լիդիան Ինթերնեյշնլի գրպանները, իսկ Հայաստանի բնությունը կաղտոտվի, մարդիկ էլ ավելի կաղքատանան կամ կարտագաղթեն:      

Նվեր չի՞ իշխանությանը, որ Օպերայի բակում հավաքված բազմությունը պայքարում է ոչ թե Ամուլսարի շահագործման, այլ Ռուսական կայսրության դեմ:

Եթե գաղութացվել բառը անպայման պետք է օգտագործել, ապա Հայաստանը գաղութացրել է ոչ թե Ռուսաստանը, այլ կապիտալը:

Հողմաղացների դեմ պայքարը վտանգավոր է, եթե հողմաղացի տեղը Ռուսատանն է:

Ո՞ր երկիրը կուզի, որ հարևան երկրում իշխանության գան իրեն թշնամի ուժեր: Ոչ մեկը,  իսկ եթե հնարավորություն ունենա, թույլ չի տա ու կաջակցի նրան, ով իր հետ չի թշնամանում:

Նույնն էլ Ռուսաստանը, նրա շատ պե՞տքն է, թե Ամուլսարի ոսկու կամ Քաջարանի մոլիբդենի եկամուտները ուր կգնան` բյուջե՞, թե՞ ինչ-որ տրանսնացիոնալ ընկերության ու երկրի նախագահի գրպանները՝ ով էլ որ այդ նախագահը լինի: Նա միայն մի բան կուզի, որ հակառուսական ուժեր չգան իշխանության:

Իսկ Սասնա ծռերի շարժումը վարող Արմեն Հովհաննսյանը մի օր առաջ տված հարցազրույցում ասում է՝ «Չկա հակառուսկանության մի չափ, որ ինձ համար անընդունելի լինի»: 

Իսկ իր ֆբ էջում էլ գրել է. «Այն հայը, որ առանձին, ինքնիշխան և ազատ հայկական պետության կողմնակից չի՝ ազգային շրջանակից դուրս է մնում»։

Այս երկու պնդումները իրար կողք որ դնենք, կստացվի «այն հայը, ով հակառուս չի, ազգային շրջանակից դուրս է մնում», տիպիկ ֆաշիզմ՝ կրկնակի ֆաշիզմ՝ և´ ռուսների դեմ, և´ էն հայերի ովքեր ռոսւների դեմ չեն, այսինքն ֆաշիզմ Հայաստանի բնակչության ստվար մասի նկատմամբ: Պամտական զուգահառները ականառու են:

Լայն զանգվածների մեջ հակառուսություն չկա, հակառակը, գնաս Գյումրի, Վանաձոր, Մարտունի կամ մի ուրիշ քաղաք գրեթե ամեն ընտանիք կապված է Ռուսաստանի հետ, ծանր կյանքից ազատվելու համար նայում է Ռուսաստանի կողմը, բա ո՞ւր նայեն՝ Արևտյան երկրներ գնալը բարդ է, վիզայի խնդիր կա, իսկ Ռուսաստան խնդրեմ՝ տոմսը առ ու գնա: Այս բոլորին Արմեն Հովհաննիսյանը ազգային շրջանակից դուրս է դնում:

Բայց քաղաքացիական հասարակությունը՝ կուսակցություններ ու հասարակական կազմակերպություններ ստեղծում են Հայաստանի մեկ այլ պատկեր՝ ռուսաֆոբ կամ հակառուսական պատկերը: Այսինքն, նրանք ովքեր հայտ են ներկանացնում իշխանափոխության, հիմա էլ հարթակում են, հակառուս են, իսկ Մոսկվան էլ տեսնում է ու ինչքան էլ Սերժին չսիրի, կասի՝ էկեք Սերժ Սարգսյանին պաշտպանենք, որ հանկարծ հակառուսները իշխանության չգան:

Էս էլ քեզ մի ուրիշ նվեր իշխանությանը, ինչքան հնարավոր է հակառուսություն տարածել, ցույց տալ թե Հայաստանը հակառուս է, որ Մոսկվան ստիպված Սերժ Սարգսյանին թիկունք կանգնի:

Ուրեմն, մի կողմից իշխանությունն է ստեղծում  հակառուսական թերթեր և կուսակցություններ, որ Ռուսաստանի հետ առևտուր անի՝ տես երկիրը ինչ հակառուս է, որ թողենք կմտնեն ՆԱՏՕ, դե ձրի զենք տուր ու նման բաներ, մյուս կողմից էլ Արևմուտքն է ֆինասավորում հակառուսական ՀԿ-ներ, կուսակցություններ ու թերթեր Ռուսաստանի դեմ օղակը սեղմելու համար: Կան կուսակցություններ ու թերթեր որ երկու տեղից էլ օգտվում են` և՛ Արևմտյան գրանտներից, և՛ իշխանության ֆինանսավորումից ու հովանավորումից:

Հակառուսական ուժերը ինչքան էլ Սերժ Սարգսյանի հրաժարական պահանջեն, ծառայում են նրան, ամեն ինչ անում են, որ Ռուսաստանը իրենցից վախենա ու ստիպված Սերժ Սարգսյանին պաշտպանի՝ էկեք սրան տեր կանգնենք, թե չէ Ամերիկան տես ում ա բերելու իշխանության:

Ինքս իմ համերաշխությունն եմ հայտնել Սասնա ծռերին` որպես անձնազոհ մարդկանց, ովքեր ձգտում էին արդարություն հաստատել երկրում, ինչպես Պավել Մանուկյանը հայտարարեց՝ «ժողովրդից թալանվածը վերադարձնենք ժողովրդին»:

Բայց փողոցում ցույցերը հետզհետե հակառուսական երանգ սկսեցին ստանալ, Երևանի նախկին փոխքաղաքապետ Ալբերտ Բաղդասարյանն ու Պարույր Հայրիկյանը ցույցերը սկսեցին տանել  Ռուսական կայսրության դեմ պայքարի ուղղությամբ: Գուցե սա Սասնա ծռերի գիծը՞ չէր, բայց ես այլևս չէի մասնակցում:

Պավելին վիրավորեցին, հետո` ապստամբության վերջին օրերին Սասնա ծռերի անդամ Վարուժան Ավետսյանը հայտարարեց. ««Սա ռուսական գաղութատիրության դեմ ձևավորվող ազատագրական պայքար է»: Իսկ զենքը վայր դնելու օրը՝ հուլիսի 31-ին, Ժիրայր Սեֆիլյանը հայտարարեց, որ իրենց պահանջը ռուսական սահմանապահներին դուրս բերելն է:

Բայց ինչո՞ւ առաջին օրը չհայտարարեց, որ Ռուսաստանի դեմ են պայքարում, եթե մյուս Սասնա ծռերը համաձայն են, ապա ասեմ՝ որ ես դրա համար չէի համերաշխություն հայտնել իրենց:

Ռուսաստանի ռազմական ներկայությունը Հայաստանում գաղութատիրություն չի, փոխշահավետ համագործակցություն է: Հանեք ռուսական բանակը, և երկու երկրներն էլ կտուժեն՝ կթուլանան Ռուսաստանի շահերը տարածաշրջանում, կկորցնի մի թիկունք, որն ուժ էր տալիս ռազմական գործողություններ անել, ինչպես դա եղավ Սիրիայում, Կոկվկասյան լեռներից մինչև միջին Արևել և այն  կողմ, չի ունենա ոչ մի հենման կետ, իսկ Հայաստանն էլ կհայտնվի Թուքրիայի պահանջների թիրախում, Էրդողանը այլևս ոչ թե խոսքով կպահանջի Ղարաբաղը հանձնել Ադրբեջանին, այլ ռազմական պրովոկացիաներով կթուլացնի Հայաստանի պաշտպանությունը, Ադրբեջանի համար կստեղծի ներխուժման բարենպաստ պայմաններ, որպես աջակցություն ռմբահարումներ կհասցնի Հայաստանի տարբեր օբյեկտների վրա, որից հետո Ադրբեջանը ոչ միայն Ղարաբաղը կգրավի, այլ իր իննսունութամյա երազանքը կկատարի՝ կմտնի Զանգեզուր: Իսկ հայ ազգայնականներ էլ մնացած հայության հետ կուչ կգան Երևանի շուրջը` երկնքից ստանալով հումանիտար օգնություն:   

Թուրքիայի սահմանը ինչպե՞ս եք պաշտպանելու, երբ զորակոչը չի հերիքում Ադրբեջանի սահմանը պաշտպանելու համար:

Հայաստանից ռուսական բանակի դուրս բերումը Ադրբեջանին ու ՆԱՏՕ-ին են միայն պետք: Ահա թե ինչպես ռադիկալ նացիոնալիզմը, անկախության ծայրահեղացումը կարող են ծառայել ամերիկյան ու թուրքական շահերին ու ավերման տանել երկիրը: Այդպես, նաև ռադիկալ ձախությունն է մանիպուլացվել, ինչպես 1978-ին Իտալիայում ԱՄՆ-ն ծայրահեղ ձախերին օգտագործեց իր ծրագրերին հակառակվող քրիստոնյա դեմոկրատների առաջնորդ Ալդո Մորոյին սպանելու համար, քանի որ նա համագործակցում էր կոմունիստների հետ և խոչընդոտում ՆԱՏՕ-ի միջուկային հրթիռների տեղադրմանը Իտալիայում (տես «ֆիլմային զուգահեռներ...»):

Չգիտեմ, թե ով է ներշնչել Վարուժան Ավետիսյանին ու Ժիրայր Սեֆիլյանին հակառուսությունը, բայց մի բան հաստատ է` մանավանդ Սեֆիլյանը իր կյանքով վաստակել է վստահություն, բոլորը վստահ են, որ նա ազնիվ է իր ձգտումներում և խիզախ, բայց դրանք քաղաքական ծրագիր չեն, դրանք քիչ են զրկվածների սրտից խոսելու համար, և դրանք էլ կարող են օգտգործվել, ինչպես օգտագործվեց Կարմիր բրիգադների անդամների ազնվությունը:

Մեկնաբանություններ (10)

Արմեն
Ի՞նչ է նշանակում Հայաստանում չկա հակառուսական տրամադրություններ հարցադրումը։ Ես չեմ հասկանում, ո՞նց կարելի է պայքարել Հայաստանի ինքնիշխանության համար և գաղութացման դեմ և բացառել հակառուսական, հակակայսրական պայքարը։ Սա ի՞նչ տրամաբանական աբսուրդ է։ Հասկանալի չէ՞ որ իշխանությունները Ռուսաստանի կողմից իրենց լեգիտիմացնելու համար վճարել են և շարունակում են վճարել Հայաստանի ինքնիշխանությունով և մեր պետության տնտեսությունով։ Ռազմավարական նշանակություն ունեցող տնտեսական բոլոր օբյեկտները նվիրվեցին ռուսներին, օդը նվիրեց, ինքնիշխանության որոշ մասը նվիրվեց, հիմա ել բանակն են ցանկանում նվիրել։ Մարդ ի՞նչ աստիճանի տահաս պետք է լինի որ սա չտեսնի։ Մարդ ի՞նչ աստիճանի ապուշ պետք է լինի որ չհասկանա, հակառուսականությունը ինքնանպատակ չե, հակառուսականությունը ինքնիշխանության և դեկոլոնիզացիաի համար մղվող պայքարի օբյեկտիվ հետևանք է։ Այո, Ռուսաստանը մեր ամենա արդիական թշնամին է։ Եվ ստեղծելով ինքնիշխան ազգաին պետություն մենք դուռս ենք շպրտելու մեր պետությունից այտ կոլոնիալիստներին, ազգայնացնելով նրանց գողացածը։
vinco
Պարոն Վահանից ռուսաստաի դեսպպանատան հոտ է գալիս:...
Հայկ
Իշխանությունը ավելի շատ կախված է արևմուտքից քան Ռուսաստանից, փողերը այնտեղ են: Ով սա չի հասկանում անմեղսունակ է: Ավելին՝ մեր իշխանությունը աշխատում է ռուսական էլիտայի այն սեգմենտից որը խորապես արևմտամետ է և որի համար նույն Ռուսաստանը թալանի ենթակա գաղութ է: Այն որ ժողովուրդը չի պաշտպանում ներկա ընդդիմությանը մեր ժողովրդի առողջության մասին է խոսում: Կլինի տրանսնացիոնալ թալանի դեմ հստակ ծրագիր, կլինեն դա պաշտպանող լայն զանգվածներ: «Մեզ հանեք, մեզնից բեթարն ա գալու»-ն հորինել է ոչ թե իշխանությունը: Դրան հավատում է նաև ընդդիմությունը և ժողովուրդը: Այս պահին դա ցավոք ճիշտ է:
Արամ Գրիգորյան
Հարգելիներս, անկախություն չի նշանակում մեկուսացում, այն նաև չի նշանակում հայհոյանքներ արևմուտքի կամ ռուսաստանի հասցեին: Անկախությունը, դա որոշումների ընդունումն է ի շահ ազգային նպատակների: Ձևավորելով և սահմանելով ազգային նպատակները անկախությունն ինքն իրեն կգա:
Շմավոն Ազատյան
Եթե ընտանիքիները ֆինանսապես կապված են Ռուսաստանի հետ, չի նշանակում քաղաքականության մեջ կողմ են այդ երկրին։ Սա ի՞նչ տրամաբանություն ա։ Եթե Ռուսաստանը չլինի, ԵՄ կլինի և վիզայի հարցրեը կլուծվեն, էս ո՞նց ա դատում հեղնիակը։ Վերջապես հակառուսական քղաաքականությունը ինքնստինքըան չի առաջացել, հեղինակը մոռացա՞վ, թե ինչ պայմանագրեր է ստորագրել ՀՀ ռամզական ու տնտեսական ոլորտում, որոնք հիանալի ապացույց են, որ ՀՀ դառել ա Մոսկվայի մի շրջան։ Սրա դեմ ո՞նց կարաս չպայքարես։
Աշոտ Հովսեփյան
Մեր ամենամեծ դժբախտությունն ամենևին էլ այն չէ, որ ով ասես ասպարեզ է մտնում ու հարթակ բարձրանում, և ով ինչ ուզում՝ ասում-խոսում է, ինչի մասին ուզում՝ տեսակետ է հայտնում ու դատողություններ անում: Մեր ամենա-ամենա դժբախտություններից մեկն այն է, որ այդ ամենով հանդերձ, մենք՝ որպես կռապաշտ ու մոռացկոտ, այլև որոշակիորեն օտարասեր ժողովուրդ, ուրեմն, մենք մեր անցյալից (հեռավո՞ր, թե՞ մոտակա) դասեր չենք քաղում: Որովհետև այդ անցյալն այնքան էլ լավ չգիտենք և իմացածն էլ շուտ ենք մոռանում՝ հանց մի ծույլիկ աշակերտ, իսկ հաճախ չենք էլ հիշում անգամ վերջերս մեր հետ կատարվածները: Ու մեր պայքարներն էլ միշտ ԸՆԴԴԵՄ են և ոչ թե՝ ՀԱՆՈՒՆ (չնչին բացառություններով): Ընդդեմ (ասել է թե՝ «հակա») ինչ-որ բանի կամ ինչ-որ մեկին (ոչ միայն արտաքին առանձնակի կամ հավաքական ոսոխի փնտրտուքի ու «հայտնաբերումի», այլև նմանապես ներքին զանազան աթոռակռիվների պարագայում): Միաժամանակ համառորեն բացառում ենք երջանկահիշատակ Ռաֆայել Իշխանյանի կողմից դեռ անկախացման սաղմնավորումից էլ շատ առաջ հստակ ձևակերպած և դեռևս անկախացումի արշալույսին հրապարակայնացրած «Երրորդ ուժի բացառման օրենքն» ի զեն ընդունելու հանգամանքը, ինքնին հրաշալի մի գաղափար, ամենաիսկական ազգային գաղափարախոսություն: (Շարունակելի)
Աշոտ Հովսեփյան
Շարունակաբար բացառելով «Երրորդ ուժի բացառման օրենքն» ի զեն ընդունելու հնարավորությունը՝ հույսներս դնում ենք օտարների վրա, զորօրինակ՝ իբր թե ռուսները մեզ պիտի փրկեն ամերիկաներից ու եվրոպաներից (ներառյալ՝ թուրքերից), իսկ Արևմուտքն էլ իբր մեզ կօգնի (հանց Ուկրաինային ու Վրաստանին) ազատվել ռուսներից: Ողջը՝ ցնդաբանություն: Է˜հ, հետո՞: Ամենքն իրենց շահերն ունեն, չէ՞: Էս պարզ ճշմարտությունն անգամ չըմբռնեցինք, չհասկացանք: Ուստի և գլխի չենք ընկնում նաև, թե մենք ի՞նչ պիտի անենք, ու մեր գործը ո՞րը պիտի լինի: Անկախ ե՞նք, կիսաանկա՞խ, գաղութացվա՞ծ, թե՞ կիսագաղութ. հաշիվը մեկ է, քանի դեռ էս խելքին ենք... Հիշում ե՞նք, վաղ միջնադարում էլ ունենինք պարսկամետներ ու բյուզանդամետներ, քիչ ավելի ուշ՝ բյուզանդամետներ ու արաբամետներ, ապա և չգիտեմ, թե է´լ ինչամետներ... և այդպես՝ դարեր շարունակ, մինչև վեստսարգիսներ ու պետրոսգետադարձներ, մելիքշահնազարներ ու մելիքֆրանգյուլներ: Ու մինչ օրս ունեցածներս միայն «մետներն» են, ու գրեթե բոլորն էլ՝ օտարամետներ: Իսկ ո՞ւր է ՀԱՅԱՄԵՏՈՒԹՅՈՒՆԸ: Աներևույթ է, ասես չկա´: Միայն երբեմն-երբեմն է թույլ առկայծում գործնականում (փոքր-ինչ ավելի՝ ճառերում)... Ի դեպ, իրոք որ մի կողմից հակառուսականությունն (ավելի ստույգ՝ հակակայսերականություն), իհարկե՝ ոչ այն չափերի ու մասշտաբների, որ ներկայացվում է (փոխարենը՝ ավելի զգալի է ռուսամետությունը), իսկ մյուս կողմից էլ՝ արևմտամետությունը (դարձյալ ոչ նշանակալի չափերով ու մասշտաբներով), ուրեմն իրենք իրենց դատարկ տեղում չեն ծլարձակել-աճել ու հիմա էլ միտում են բարգավաճման: Խնդիրներն ակնհայտորեն առկա են, այնպես որ ջայլամային մոտեցմամբ դրանք անապատի ավազներում չես պարտակի:
դավիթ
Եթե մեր ժողովրդին հաջողվի ձևավորել լեգիտիմ իշխանություն ապա այս քննարկվելիք խնդիրները կլուծվեն ավտոմատ․
Աննա
Վահանն ուղղակի անտանելիորեն անհամոզիչ է։ Վահա՛ն, եթե իսկապես գիտակցում եք՝ ինչից եք խոսում, ուրեմն անկեղծորեն ընդունեք, որ հայաստանը երկակի գաղութացված է՝ ռուսական պետության և ռուսական կապիտալի, ինչպես նաև համաշխարհային կապիտալի ու նեոլիբերալ քաղաքականության։ Մարդու երեսը պարզ է լինում, եթե անկեղծ է լինում, թե չէ սենց դուդուկ է, դուդուկ, դհոլն է պակասում․․․
Գալուստ Սահակյան
Հարց՝ Ուզածդ ի՞նչ է, եղբայր: Պատասխան՝ Սելֆ-ՓՌ

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter