HY RU EN
Asset 3

Loading

End of content No more pages to load

Your search did not match any articles

The Splitter-"Proofreader" of History of Armenia

It goes without saying that the trials of political and historical past may become an experience. There is only one compulsory precondition for that: the exclusion of lie and forgery. On lie you can create neither state (in case it's created, it may survive not more than 70 years) nor history (there are no unrevealed historical forgeries, there are still undisclosed historical forgeries).

All this, definitely, is obvious to one of my familiar "figures" Rafik Hambardzumyan. As an honored patriot, he is specially against the falsification of history of his nation. One of his publications, to be more exact, the title of the publication testifies to it: "The distortion of history of Armenia is merely intolerable". Let's go ahead and see who exactly distorts the Armenian history. Just don't hurry to guess.

According to Rafik Hambardzumyan, those perverting our history are no less than the ones who were speaking favorably of Movses Gorgisyan in media on his 50th birthday. So our ardent patriot could no longer bear it and tried to unveil the historic reality.

It's clear from the text that Rafik Hambardzumyan got vexed particularly with the qualification "martyr" given to Movses Gorgisyan. For those unaware he expounded the description of the mentioned word: ''The martyr is the one who consciously goes to sacrifice, believing that he can ensure the life and triumph of his people only at the price of his own life''. That is, Rafik Hambardzumyan takes the sense of the word to the mission of falling a victim alone for many people. Let me give for Mr Hambardzumyan the definition of the word ''martyr'' given in the dictionary: ''one who has suffered or fallen a victim for some idea or belief'' (Academy of sciences, '' Explanatory dictionary of modern Armenian language''). The synonym of the word ''martyr'' is victim (A. Sukiasyan '' Explanatory dictionary of Armenian language synonyms'').

It's noteworthy that when on 24 April 1,5 million Armenian martyrs are commemorated by the whole Armenian media, why doesn't Rafik Hambardzumyan rise against it giving his definition of the word ''martyr''? These victims are not roomed in his explanation of the main issue estimation, are they?

Whereas Movses is the one ''who fell a victim for idea, for belief''. Movses was a political figure, who didn't hesitate to take up arms together with his friends, left for the front with the most regular Independence Army soldiers of the time and perished in the trenches on the very first days. We have had thousands of victims in the Artsakh war. What a villain may dare as an accuser to discuss the circumstances of any freedom fighter's death… and why did he fall a victim? In case of Movses Rafik Hambardzumyan gives the answer even to this ''why'' question, offering for Movses another qualification instead of ''martyr'': ''A man shot to death in January, 1990 by an Azeri sniper bullet because of ignoring the exhortations of experienced fighters'' (the underlining is mine). I confidently assert that this very responsible announcement of the article writer has been made with a mean and concealing tendency. 

Well, why does Rafik Hambardzumyan get so vexed hearing words of praise for Movses? He himself gives the answer to this question, when we go ahead with reading his publication. In not an extensive text Hambardzumyan, right for eight times, ascribes to himself some work completed during the movement and the years preceding it like “organized by me”, “led by me”, “edited by me”, “entrusted by me”, etc. But in the range of this outright self-insanity the most repulsive thing is the announcement that he was the one to ''make public and spread'' the idea of independence by editing the paper ''Ankakhutyun'' and being the ''idea-monger'' of the latter.   

Rafik, all taken together, for about 250 years the Armenian ankakhakanner (fighters for freedom) gave their lives as a sacrifice for the idea of independence. Those years were given from their living time, while you were busy paving way for your red future. Where were you when Stepan Zatikyan, the embodiment of integrity and nobility, was going to death sentence for the idea of independence, when we-the Ankakhakanner, without hesitating, put our lives on the altar, rising against the superpower of the century, when prison and exile, endless persecutions and pursuits were our permanent companion? Why weren't you brave enough to be present at any litigation; if only you could secretly pay a visit to one of the convicts’ family, as was done by many people, who were not with us, but deep in their hearts they were our allies.  

I learnt from Paruyr Hayrikyan that there is a man who is ready to write political articles, but only in secret and only from the nook, in conditions of full absence of risk. You were the man, Rafik Hambardzumyan, who didn’t even act under his full name throughout the movement years, but chose for himself the nickname “Hamazasp” and hid himself under it. And after all this how dare you introduce yourself as a torchbearer of the idea of independence? Where, in what smithy did you get so hardened as a future guru?  

In those years Paruyr Hayrikyan used a method to inspire people: he encouraged the one crawling on all fours in politics that he was the only and indespensable one and that he shared this or that secret only with him. This method, rejected by me, inspirited many people, swelling up their ego unless they could come to their senses, went away or became enemies. In these labyrinths of egoism it was you that wandered most of all.

And when the movement was in its full swing, when your hiding place- weir already made no sense, you made a flexible jump over it right to the platform. It was a real jump of the idea man. But wait a minute, who was, unlike you, the enthusiast, who appeared at the political meeting that was ''prepared by you'', ''organized by you'', and in the very place of the platform that was supposed for you? Who was that Movses Gorgisyan?  There was a pressing need to ''liquidate'' him. And you made this offer to me, when I first saw you. Do you remember we were in the forest of Nork? It was you who asked for a secret meeting in an isolated place with the help of Mekhak Gabrielyan. We got acquainted with each other, and you immediately made two offers: to liquidate Movses Gorgisyan (in case when Movses was the founding member of the National Self-Determination Union (AIM)) and secondly, to define salary in AIM. I rejected both of your offers. And when some time passed and the circumstances were already favorable for the AIM workers to get money compensation, I refused from that money transferring it to orphans or families of perished freedom fighters. I fancy to what extent your astonishment would be if you learnt about it.

And do you remember how you cast a shadow on the idea of independence with all your successive speeches and deeds, failed any of our initiatives in the haphazard period when the glass of the truth was so fragile, served to our nation that had risen against historical injustice, come together, but at the same time was politically inexperienced? How many times has Movses saved the situation with his flexibility, keen mind and great charm and your situation as well? It was after such successive events that Movses, who had deep respect for the people older than he, called you “officials of Cheka”, and you, in order to dissipate the impression created by you, for the idea of independence made another flexible jump, but this time right towards Movses’s shoe to kiss it. All those present were surprised and shocked, even “your assistants” Varag Arakelyan and Mekhak Gabrielyan. Perhaps you cannot forgive Movses mostly for that very deed of yours. But wait, it turns out that you jump well. You just represent your jump as a flight in vain. You are not capable of flying.

You, Rafik Hambardzumyan, are a failure, even as a conceited man. In your "Distortion of history of Armenia is merely intolerable" or a similar publication “It’s enough to praise Movses Gorgisyan” you contrast Movses with freedom fighters who fell a victim to the Artsakh war and didn’t get adequate esteem, and speak of their interests. Firstly, the title of the national hero is not limited, and it's not because of Movses that, for instance, Leonid Azgaldyan, who was a member of AIM Independence Army military council, wasn't granted title of a national hero. The reason is that the culture of estimation has not yet shaped in our country. There is a great number of worthy people, killed in the Artsakh war, that remained in the shadow. This is a painful problem you're trying to speculate, directing the sharp edge of the guilt towards the memory of Movses. But Movses has another guilt too. The one for whom you spare yourself to use the words ''fall a victim'', according to you, ''was shot to death by an Azeri sniper bullet because of his inexperience '' (the underlining is mine), and also caused the death of two freedom fighters. Then why don't you offer posthumous death sentence for Movses? Or why are you so kind not to charge together with Movses other killed boys with inexperience?

But how experienced you are…

And you say all this from the position of turning the trials of the past into experience, exposing lie and forgery, re-establishing the truth, because you perfectly know their significance and also the nation's motive for searching the truth, nation that has experienced historical injustices. Have you looked for and found the distorters of the Armenian history? Read your article in a loud voice and you will see that actually you have tried to satisfy your smugness. But why on Movses's account? Because he is not alive and won't answer you back, because you won't have to kiss his shoe on your own initiative? You are deader than he and you simply want to get resuscitated in political life.

Well, look here what I am telling you: chew your political oath with sluggishness of a camel, just do not spit out in such a smelly way above you. Take it as a piece of advice to you. The second piece of advice is that you should no more deal with political pillage, it's not honest and don't make me..., I don't want to tell you by my right, ''Տվոյո մեստը վոզլե պարաշա, սուկա'' (your place is near the latrine, son of a bitch).

Razmik Markosyan

Member of the National Unity Party (AMK)
Founding member of the National Self-Determination Union (AIM)

Comments (32)

Ծովինար Նազարյան
Պարոն Մարկոսյան, կուզեի այսպիսի հատու շեշտադրումներով բացահայտեիք նաեւ այսօրվա Հայաստանում պուտինիզմ ու ստալինիզմ քարոզողներին, որոնք նույնպես ժամանակին ձեր թիմակիցներն են եղել ու հիմա ՀՀԿ–ի միջոցով հեծնել են Հայաստանը։ Կուեզի Ձեր դիտարկումները լսել Շանթ Հարությունյանի բանտարկության, Մաքսային Միություն գնալու, Միկոյանի արձան տեղադրելու եւ արժեքային այս ահռելի շրջադարձի մասին դեպի 1937 թիվ։ Կուզեի լսել, որովհետեւ հայտնի անկախականներից այն քչերից եք, ով չի կորցրել իր հարգանքը։ Այդ թվում` իմ աչքում։ Շնորհակալություն։
nen
ԱՊՐԵՍ
Վարդան Ասծատրյան
Ներկայումս, ցավոք, բազմացել են մարդիկ, որոնք ժողովրդական, ազգային շահերը պաշտպանելու անվան տակ իբրև թե լուաբանում են մերձավոր ու հեռավոր անցյալի դեպքերն ու դեմքերի գործունեությունը, իրականում օգտվելով ազգի արդի տկարությունից նրանք համարձակվում են ձեռք բարձրացնել դռևս կանգուն մնացած արժեքների ու կերպարների վրա` հուսալով օր առաջ դրանք ևս փոշիացնել: Նրանք օգտվում են այն բանից, որ ազատություն ասվածն Հայաստանում այսօր վերածվել է սանձարձակության ու ամենաթղության, երբ մարդը նախ Աստծո կերպարանքին մոտենալու կամավոր ջանքեր անելու և ապա այդ ճանապարհին պղծված սրբությունները բարձրացնելու ու սրբելու սեփական օրինակ դրսևորելու փոխարեն տգիտաբար կամ միտումնավոր ավելի մեծ վնաս է հասցնում թե իրեն և թե իր ազգին: Ռաֆիկ, մի’ ծառայիր ռևիզիոնիստներին, մի հայհոյիր մերօրյա այն փոքրաթիվ կերպարներին, որոնց կյանքով պետք է նվիրականության մասին պատկերացում կազմի նոր սերունդը: Մինչև նոր քայլ անելդ, կանգ առ և քո անցած ճանապարհը քննիր: Այդ ում վրա ես մատ թափ տալիս, ով քեզ հանձնարարեց այդպես վարվել և ինչու դա քո սրտով եղավ, այդ ո~ւր ես գնում… Եթե անգամ այդ ամբողջը դու ես արել, ապա ուրեմն պետք է այնքան սեր ու իմաստություն ունենայիր, որ ուրախանայիր կատարվածով, բայց դու ընկել ես սին պարզաբանումների ետևից և փնտրում ես մի բան, որ գոյություն չունի: Ուրեմն, ավելի լավ է պատճառը փնտրիր իր եղած տեղում և էլ քայլ մի արա մինչև այն չգտնես…
Հայ մարդ
Տրվել էր պատասխան անցյալի դեպքերը ներկայացնող մի հոդվածի: Տրվել էր արժանի պատասխան, որքան էլ որ խիստ, բայց վաստակած իրավունքով: Ենթադրվում էր, որ պատասխանից հետո բանական մարդը կլռեր: Սակայն խեղկատակության հասնող քայլը չուշացավ և արտահայտվեց նույն հոդվածը կրկին հրապարակելով: Ցավալի է, որ այսօր մեր իրականության մեջ շարունակվում է անկախության դափնիների խլխլոցը, ինչը ըստ իս բոլշևիկյներին բնորոշ երևույթ է:
ՎԱՐԴԱՆ ԶԱՔԱՐՅԱՆ
Այս ինչպիսի տարօրինակ են մեկը ուզում է Անդրանիկ Զորավարի անունը պախարակի, իսկ մյուսն էլ ազգային հերոս Մովսես Գյորգիսյանի, սակայն երկուսի տեղն էլ դերն էլ գիտենք արդեն թէ որտեղ և ինչ փնտրտուքների մեջ են: Շատ եմ ափսոսում Մոսոյի զոհվելու համար, Մոսոն այն մարդկանցից էր որ պետք է կենդանի մնար ու սրանց նմաններին միշտ իր կոշիկները համբուրել տար ու ուղարկեր իրենց մոր արգանդը, սակայն նա հիմա ավելի շատ է հերոսացել ու պատմության էջերում ու մեր սրտերում որպես Աստծուց նվեր տվաց հերոսներ են մեր ազգի համար դարձել: ու այսպիսի ժողովրդական ասացվածք կա ( շունը հաչելով էլ կսատկի), ուրեմն իմացած եղեք այ ստահակներ որ նախանձն ու չձևաորված մարդ լինելը ձեզ կխանգառի ամեն տեղ:
Հրանտ
Ռաֆիկ Համբարձումյանը միշտ հայտնի էր իր քստմնելի վախկոտությամբ:
Տիգրան
Արժանի հակահարված է Ռազմիկ ջան
Միքայէլ Հայրապետեան
Հարգելի պարոն Մարկոսյան, ի վկայություն Ձեր այս հոդվածի, հավելեմ, որ ինքս՝ իմ ընկեր Վարդան Բախշյանի հետ (ով, ի դեպ, հետագայում զոհվեց Ջանհասանի մարտերում) անձամբ եմ Ազատության հրապարակում ականատես եւ ունկնդիր եղել Մովսես Գորգիսյանի ասածին Ռաֆիկ Համբարձումյանին, ով նոր էր ավարտել ԱԻՄ-ի անունից ունեցած իր խայտառակ ելույթը Արցախյան շարժման հուժկու հանրահավաքում: Գորգիսյանն ասաց. «Այլեւս չհամարձակվես Միավորման անունից խոսել, սրիկա, չեկիստ»: Այսինքն՝ Համբարձումյանի՝ Մովսես Գորգիսյանի հանդեպ իրականացրած դիակապտության Ձեր մեկնաբանումը միանգամայն համոզիչ է. շնորհակալություն Ձեզ՝ մեր հիրավի Ազգային հերոսին այդպես անխոցելի պաշտպանելու համար:
Asala
Jamy motenum e ev takanqnerin petqe Njdehyan vochov heracnel asparezic
Գևորգ Հայրապետյան
Ռազմիկ Մարկոսյան, գիտեք ինչ հաճույքով եմ կարդացել այս պատասխան հոդվածը!!! ռաֆիկ համբարձումյան, գիտես ինչ հավեսով եմ քեզ ասում ... ... ... ... ... ... ...
ԱՆԴՐԱՆԻԿ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Եթե խոսքը պատմական դեպքերի ու դեմքերի հավատաքննությանը չվերաբերվեր, պիտի խոստովանեի, որ գրված է շատ շնորհալի գրչով և ափսոսանք հայտնեի, որ այս գրիչը դադար էլ է առնում: Որովհետև լեզվամտածողությունից դատելով և հաշվի առնելով հեղինակի կենսագրությունը, առջևում մեզ մեծ ու տարողունակ հուշագրական հերկ է սպասվում, խոստումնալից բերքով: Եթե կուզեք, թող սա նաև հորդոր դիտվի, ընթերցողի արդարացի պահանջ: Մեզանից շատ ու շատ առաջ Պլատոնը մի բանավեճի ժամանակ իր ընդիմախոսին ասել էր.«Ես չեմ կիսում Ձեր կարծիքը, բայց կյանքս կտամ` պաշտպանելու կարծիք ունենալու ձեր իրավունքը»: Հավակնոտ չթվա, բայց Ռազմիկ Մարկոսյանի հրապարակումը մեկնաբանելն անհնարին է: Գրված է ասպետական վայելչագեղությամբ և ասելու իրավունքով: Որևէ մեկին կամ նրա կարծիքը գռեհկաբանելը պատասխան չէ, ինչպես փորձել ու փորձում են անել ոմանք, ոչ էլ ազգային հերոսի հիշատակի պարզունակ պաշտպանությունն է պաշտպանություն: Ցավում եմ, որ շատերը չեն հասկացել Մարկոսյանին: Անսահման ուրախ եմ, որ մեր մեջ ապրում են ասելու իրավունք ունեցող մարդիկ, մանավանդ, երբ ասում են հարկավոր պահին և ճիշտ տեղում: Ամեն ինչ կորած չէ, երբ խիղճը լեզու և նույնիսկ գրիչ ունի: Մայրենի լեզվի իմ ուսուցչուհին` տիկին Ժենյա Հարությունյանը մեզ իններորդ դասարանում բոլորիս, մեկ առ մեկ բարձրաձայն կարդալ էր տալիս Եղիշեյի գրքի այն հատվածը երբ թվարկվում էին նահատակներն ըստ տոհմերի, անուն առ անուն: Ինչ սիրով,ինչ գորովանքով էին շարադրված նրանց լուսեղեն, հերոսական անունները: Ռազմիկ Գրիգորի, մեր հրաշալի պոետներից Խաչիկ Մանուկյանը գրում է. «Բարձունքը մերն է, տղերքը չկան, Տղերքը այնտեղ բարձրում մնացին...»: Այնպիսի զգացողություն ունեմ, որ կարծես դու քո պահպանված, անբասիր կերպարով մի մեծ ու անհաղթահարելի տարածություն ես տղերքի ու մեր միջև, բարձունքի ու ստորոտի միջև:
Ruben Vardanyan
Հարգարժան Պարոն Մարկոսյան միանում և ողջունում եմ հոդվածը,նրա բովանդակությունը,ուղղությունը: Գրված է շատ դիպուկ,կտրուկ,շիտակ: Ինչքան շատ գրվի այպես,ինչքան շատ միանանք այսպիսի նախաձեռնություններին այդքան կշահի մեր Պատմությունը,հասարակությունը:Մովսեսը լուսավոր անհատականություն է և Նորանկախ Հայաստանի խորհոդանիշներից մեկը,որը ՆԱՀԱՏԱԿՎԵՑ մեր բոլորի Արժանապատիվ կյանքի ու Անկախ Ապագայի համար:Շնորհակալություն Պարոն Մարկոսյան իմ անունն էլ խնդրում եմ դնեք Ջերի կողքին: ՄԻԱՆՈՒՄ ԵՆՔ:
Օնիկ ՄԻքայելյան
Մեկնաբանությունը..Սիրելի Ռազմիկ Շնորհակալ եմ դիպուկ արձագանքիդ համար: Գիտես, դժվար է այդ առիթով խոսելը, բայց մի քանի խոսք միայն պիտի ասեմ: Ազգի մեջ եղել են և կան զավակներ, որոնց ազգը հերոս է համարում՝ անկախ դրա որևէ փաստաթղթային ամրագրումից: Մովսեսն իր գործունեությամբ ազգի կողմից արժանացել է հերոսի կոչմանը և պետք է միայն ուրախ լինել, որ Մովսեսի դեպքում նրա արժանի կոչումը վավերացվեց նաև մեր պետության կողմից: Պատանի տարիքից սկսած՝ ահարկու բռնատիրական կայսրության պայմաններում, լինելով ԱՄԿ -ի, իսկ 1987 թվից ԱԻՄ –ի վերափոխված կազմակերպության հիմնադիր անդամ, Մովսեսն անցավ հերոսացման ճանապարհ: Փառք Աստծո ազգի համար բախտորոշ այդ շրջանում ազգանվեր մարդիկ կային, բայց Մովսեսը մեկն էր այն քչերից, որոնք դարձան ազգի ազատ ու անկախ լինելու համար բացահայտ պայքարի ջահակիր ու մարտիկ: Ռաֆիկ, եթե դու ինքնաբուխ էիր միացել այդ պայքարին, ապա ինչո՞ւ կարճ ժամանակ անց լքեցիր պայքարի օրրան ԱԻՄ-ը և չես ուրախանում պայքարի առաջամարտիկ Մովսեսին հերոսի կոչում շնորհելու համար: Այդ ի՞նչ վստահությամբ ես նշում Մովսեսին դիպած գնդակի հեղինակին: Անհավասարակշիռ ու անպատկառ մոտեցմամբ՝ դու վիրավորում ես Հայաստանի անկախության և ազատության համար պայքարող և դրանցով մտահոգ մարդկանց, որոնց շարքերից դու քեզ, փաստորեն, դուրս ես դնում, ինչպես նաև Հայաստանի հանրապետությանը՝ իր քաղաքացուն կոչում շնորհելու համար: Անուրանալի են Մովսեսի կատարած կազմակերպչական և մտավոր մեծածավալ աշխատանքները: Իր անաղարտ նվիրումով՝ Մովսեսը սիրելի էր դարձել ազգի բոլոր խավերի կողմից: Մովեսը մտահոգված էր ամեն մի հայ մարդու համար: Նրանով, վախից ազատվող, մի ամբողջ սերունդ դաստիարակվեց: Ռաֆիկ, ի տարբերություն Հուդայի՝ Ռազմիկի նշած համբույրից հետո, դու ունես զղջման հնարավորություն:
Ռոբերտ
,,Այդ եսապաշտության բավիղներում ամենից շատ դու թափառեցիր:,, ,,Բարձրաձայն կարդա քո գրած հոդվածը ու կտեսնես, որ իրականում փորձել ես սնապարծությունդ բավարարել: Բայց ինչո՞ւ Մովսեսի հաշվին: Որովհետև ողջ չէ ու քեզ պատասխան չի՞ տա, որովհետև էլ ստիպված չե՞ս լինի քո իսկ նախաձեռնությամբ նրա կոշիկը համբուրել: Դու նրանից ավելի մեռած ես ու պարզապես ուզում ես քաղաքական կյանքում հոգեդարձ լինել: ,, ,,Ռաֆիկ Համբարձումյանը Մովսեսի դեպքում անգամ այդ ինչու-ի պատասխանն է տալիս` Մովսեսի համար նահատակ-ի փոխարեն առաջարկելով մի այլ որակում. «...փորձառու մարտիկների հորդորները անտեսելու պատճառով 1990թ. հունվարին ազերի դիպուկահարի գնդակից սպանված անձ» (ընդգծումն իմն է): Վստահաբար հայտարարում եմ, որ հոդվածագրի այս պատասխանատու հայտարարությունը ստոր ու քողարկիչ միտումով է արված: ,,Բայց որքա~ն փորձված ես դու: ,, ,,մի զբաղվիր քաղաքական դիակապտությամբ, դա ազնիվ չէ, ու մի ստիպիր, չեմ ուզում իմ իրավունքով քեզ ասել. «Տվոյո մեստը վոզլե պարաշա, սուկա»: - մեջբերումը Ռ.Մարկոսյանից Պարոն Մարկոսյան, Ձեր հոդվածն այնքան դիպուկ և ճշմարիտ է, որ ռաֆոն ոչ թե խոցվեց, այլ` հոգեդարձի փոխարեն փոշիացավ: Վստահ եմ, որ միայն նրա սնապարծությունը չի, այլ հատուկ հանձնարարական , քանզի մի քանի հարց է առաջ քաշել: Չէ որ նա փորձառու է: Տեսնես հասկացավ, որ թաքստոցի իր պատվիրատուն մի օր էլ իրեն է հարվածելու: Որ հայ մամուլը կարող էր այդ հանձնարարականը կատարել և տպել այնպիսի հոդված, որ և Ձեզ և մեզ այդպիսի նողկանք պատճառեր:
Գ. Մկոյան
Լիովին համաձայն եմ Ռազմիկ Մարկոսյանի հետ: Մովսես Գորգիսյանը ազգային հերոս է: Իր ապրած ողջ կյանքում նա ծառայեց իր հայրենիքին: Դժվար պահին պայքարեց, պաշտպանեց իր հայրենիքը եվ իր կյանքը զոհեց հայրենիքի համար: Մովսես Գորգիսյանը կրթեց ու դաստիարակեց մի սերունդ, որն այսօր դարձել է նրա հետեվորդը: Ռաֆիկ Համբարձումյան «Համազասպ» քաղաքական գործիչ չի եղել ու չկա: Նրան այսօր իր կենդանության օրոք մոռացել են նույնիսկ իր հին ծանոթներից շատերը: Ռաֆիկ Համբարձումյանը նման է քամիներին, որոնք գալիս են, իրենց հետքը թողնում ու կորչում անհետ: Նա փորձում է գնահատել ազգային հերոսին ու դրանով սեվ բիծ է թողնում իր անունի վրա: Ռաֆիկ Համբարձումյանն իր հոդվածով ազգին հիշեցրեց իր նման տականքի անունը:
Xent Hayrenaser
To ay apush Rafik es, te na fig es, et du qez inchi tex es drel?????? Ov kporci mi poqr stver gcel Movsesi u myus NAHATAK txerqi hishataki vra, 9gram archich nver kstana uxix chakatin
Արսեն
Չարժի ամեն ամեն մի սրիկայի ասածներին ուշադրություն դարձնել:
Տեր Ներսես քահան Ռուշանյան
Նահատակների արյունը եկեղեցու, այսինքն` ժողովրդի կեցության, ազատ-անկախ ապրելու և բարգավաճելու հիմքն է, ավելին` այդ հիքի շաղախի ամրությունը: Փառք Աստծո` սա գիտակցում ենք, կարծում եմ, ազգիս մեծամասնությունը: Իսկ այսպես ասած ռաֆիկները, վասակները, հուդաները.... ուղղակի են, որ ավելի վեր բարձրանան մեր ՀԵՐՈՍՆԵՐԸ: Կեցցեք պարոն Մարկոսյան, Ձեր հոդվածի ամեն մի տառին ու բառին համաձայն եմ:
ՀԱՅԿ ՀԱՐՈՒԹ ՅՈՒՆՅԱՆ
ըստերևույթին ոչ թէ քաղաքական վերածնունդ է փնտրում,այլ որոշակի գումարի դիմաց կատարում է դավաճանի պարտականությունները: Ազգային արժեքների ոչնչացման և պատմության կեղծարարության հմտությունը լավ տիրապետող դավաճանի ծառայությունների կարիքը դեռ ունեն մեր թշնամիները` ուստի մենք դեռ կլսենք ի և այլ հայրենատյաց դավաճանների ձայնը
Իշխան Գորգիսյան
Ուզում եմ իմ խորին շնորհակալությունը հայտնել պրն. Մարկոսյանին այս արդարատենչ և անաչառ հոդվածի համար: Պարզապես ուզում եմ իմ ցավն ու դառը կսկիծը հայտնել այն փաստի կապակցությամբ, որ մեր երկրում կան նման չինքնահստատված և սեփական անցյալի թշվառության բարդույթով տառապող մանկամիտներ, որոնք միամտորեն կարծում են, որ կարող են իրենց` սեփական փոգրոգության պատճառով բազմիցս տրորված ինքնագնահատականը բարձրացնել Մովսես Գորգիսյանի պես հերոսի սուրբ հիշատակը պղծելով: Փառք Աստծու, որ կան մարդիկ, ովքեր անմիջական մասնակիցն են եղել այդ պատմական դեպքերի և կարող են բացահայտել այդպիսի զազրելի սուտը: Շնորհակալ եմ բոլորիդ ձեր մեկնաբանությունների համար:
Ռոբերտ Ղարիբյան
Ստորության ծայրահեղ դրսեվորում է երբ փորձում են վարկաբեկել կյանքը հայրենիքի համար զոհած տղաներին:
Ավետիք
Պարզապես որոշ մարդիկ ցանկանում են անուն հանել և հայտնի դառնալ՝ առանց հաշվի առնելու այն միջոցները, որոնք օգտագործում են: Այդպես արեց Անժելա Սարգսյանը, այդպես է անում նաև այս Ռաֆիկը:
Գայանե Տեր-Աստվածատրյան
Պարոն Մարկոսյան, Դուք պարկեշտ ու կիրթ մարդ եք, այլապես հայերենը հարուստ բառապաշար ունի ռաֆիկ կոչեցյալին գնահատական տալու: Զայրույթս այնքան մեծ էր, որ ուզեցի տարածել, որ ընկերներս էլ կարդան, բայց հետո փոշմանեցի, քանի որ վստահորեն բոլորն էլ ինձ պես ցնցում կապրեին ու այդ անբարոյական անառակ թուրքին իր տեղը ցույց կտային... Չուզեցի, որ ընկերներս հիասթափություն ապրեն, չէ որ մենք Հայ ենք և մեր Մեծերի նկատմամբ բացառիկ վերաբերմունք ունենք: Մովսես Գորգիսյանը մեր պաշտպանության կարիքը չունի, նա ամենաթանկն է տվել Հայրենիքին:
ՎԱՀԱՆ
Փառք Աստծուն, որ ռաֆիկհամբարձումյանները մեր մեջ շատ չեն.
Մեխակ Գաբրիելյան
Ստորագրում եմ ընկերոջս հոդվածի տակ, փայլուն բացահայտում է սեղմ հոդվածում, նաև ավելացնեմ, որ Ռ. Համբարումյանը սրբապիղծ է, քանի որ կռվում է կյանքը հայրենիքի համար զոհած հերոսի հետ: Ավելացնեմ նաև, որ այդ մարդը բացի ինքնասիրահարվածություից և ճոռոմաբանելուց այլ բանի բացարձակ ունակ չի, ով չկայացավ քաղաքականության մեջ, փորձում է ցեխ շփրտելով մեր զոհված և հերոսացած ընկերոջ վրա, դրանով ընդամենը ուշադրություն գրավել: Մեխակ Գաբրիելյան Ազգային միացյալ կուսակցության (ԱՄԿ) անդամ Ազգային ինքնորոշում միավորման (ԱԻՄ) հիմնադիր անդամ
Արփինե Սարգսյան
Պարզում է, որ նահատակին էլ են նախանձում և այն էլ ինչպես... Փաստորեն, Մովսես Գորգիսյանի դեմ հալածանքները դեռ շարունակվում են:
Արփինե Սարգսյան
Պարոն Մարկոսյան, շնորհակալ եմ, որ որպես հայ մարդ նաև իմ փոխարեն եք պատասխանել: Ինչ-որ ռաֆիկ համբարձումյան ձեռնոց է նետել մի ամբողջ ազգի: Նույնն է, ինչ այսօր անում են թուրք պատմաբանները: Ես ընդունում եմ այդ ձեռնոցը, բայց ինձ պատիվ չի բերում դրա հետ ձեռնամարտի բռնվել, քանզի արժանի չի դրան: Փոխիր հայրենիքդ, ռաֆիկ համբարձումյան, և կգտնես քո արժանի դափնիները այնտեղ, որտեղ քեզ նմանները կօգտագործվեն և ի վերջո որպես դավաճան դեն կշպրտվեն: Այդ դեպքում քեզ կրոնափոխությունն էլ չի օգնի:
Թորգոմ
Սիրելի Ռազմիկ Մարկոսյան, շնորհակալ եմ Ձեզ խեղկատակ Ռաֆիկ Համբարձումյան կոչեցյալի բարբաջանքները չհանդուրժելու և դիմակազերծելու համար: Այն, ինչ չկարողացավ անել թշնամին , առավել ևս չի կարող անել պռովոկատորը: Մովսես Գորգիսյանը այսօր էլ մեզ հետ է, և նրա վառ հիշատակը հավերժ կմնա հայ ժողովրդի հիշողության ու պատմության մեջ: Սրբապղծությունը ՄԵԾ ՄԵՂՔ Է:
Կարէն 
ով՞ է ռաֆիկ համբարձումյանը: մեկը խնդրում եմ կհուշի՞ ով է այս մարդուկը որ ՄՈՎՍԵՍԻ մասին բան է ծվծվում,
Քաջիկ Արեյան
Ես հավատում եմ Ռազմիկ Մարկոսյանին...
Baron
Հարգելի Ռազմիկ Մարկոսյան, Մովսեսի այն էր, որ ժամանակին զգալով, թե ինչ տականք է սողոսկել ձեր մեջ, չի սատկացրել դրան: Բայց ոչինչ դա ընդամենը ժամանակի խնդիր է...
Վահան Ներսիսյան
Հարգարժան ՀԵՏՔ, Խնդրում եմ, Ռազմիկ Մարկոսյանի անվան կողքին դրեք նաև իմ անունը:

Write a comment

Hetq does not publish comments containing offensive language or personal attacks. Please criticize content, not people. And please use "real" names, not monikers. Thanks again for following Hetq.
If you found a typo you can notify us by selecting the text area and pressing CTRL+Enter