մաս 6

Զարմանալի է, երբ առաստաղի ճնշող խորամանկությունը սահմանափակված է քաղաքի առաստաղով. ճանապարհները, երբ անանցանելի են, ելքեր փնտրելու փոխարեն քչերն են հակված գարնան սպասելու:

Քաղաքն այս առումով խաբուսիկ է, ցուցադրական, սահմանազատված իրականությունից եւ լեցուն մեկ այլ` քաղաքային իրականությամբ:

Երեւի արդեն ժամանակն է խոստովանելու, որ մտքերս կրկնվում են. քաղաքն է կրկնվում ամեն տեղ` հեռավորության եւ չափերի մեջ:

Կեսգիշերային ռեստորանը, որտեղ մատուցողները սովոր են քնելուն մեկից-երկուսից հետո, դատարկ է. երաժշտությունն էլ է պակասում այդ կիսանկուղին, որի անվանումն անհնար է հիշել: Տիպիկ վրացական ժեստիկուլացիայով եւ սովորականից մի քիչ մեծ հետույքով մատուցողը փորձում է ակտիվորեն սպասարկել:

Ժամը չորսն է:

Հինգ րոպե անց աստիճանների վրա են հայտնվում երկար ոտքերով եւ լավ խնամված  տիկինը (որի ոտքերի երկարությունը գուցե թե պայմանավորված է կրունկների չափսերից) եւ ուսերը ներս ընկած, բարձրորակ կոշիկներով տղամարդը:

Տղամարդն ավելի կարճահասակ է: Նրանք սրահի ազատ սեղաններն են զննում, ընտրում N5-ը: Իսկ մենք N4–ի մոտ ենք` բարձերին հենված:

Երեկոյի ամենահետաքրքիր պահն արդեն սկսված է. ձախ կողմումս ռեստորանի ոճն ապահովող Olympia գրամեքենան է, որի սեղմակներից մի քանիսն արդեն չեն աշխատում, աջ կողմում վրացուհին, որը տասը րոպեն մեկ թարմացնում է շրթներկը, իսկ նրա ձախ կողմում` ամերիկացի պարոնը, որը պատմում է իր վրացի կնոջ մասին: Երկուսն էլ հավատացած են, որ այս օրն արդեն ավարտվում է, բայց շարունակում են խմել օղին:

Կինը 42 տարեկան է: Տղամարդը տարիքից չի խոսում, ասում է, որ հոգնել է: Այդ ընթացքում մենք հետեւում էինք իրար, ես` ավելի հաճախ:

Հետաքրքիր դասավորվածություն է մինչ գրամեքենան, որ չի աշխատում, իսկ ռեստորանի արհեստական լուսավորությունը չի էլ հիշեցնում, որ Ռուսթավելին արդեն անաղմուկ է, որ մատուցողներից մի քանիսը քնած են կանգնակի մոտ, եւ ժամանակն է սպառվելու անկողնու մեջ` անօգնական եւ կամային շարժումներից զուրկ:

Քաղաքն իսկապես կարողանում է օրերի բաժանել մի քանի տարվա կյանքն ու ստիպել հաշվի նստել յուրաքանչյուր երեկոյի, կեսգիշերվա, արեւածագի հետ:

Այս անտանելի զգացողությունը, որ մենք ենք ժամանակի ընթացքում կառուցում. շրջանակն ու շրջապտույտը, որ ինձ եւ ամերիկացուն միակ միացնող բանը քաղցն էր եւ Ֆրենկ Սինատրայի «Srangers in the night»-ը, որ քթի տակ երգել սկսեցինք ու հետո գոռացինք...Որ վրացուհու թվացյալ հաճույքն ավարտվում է օղու բաժակի դատարկումով, որ ամերիկացին հագնում է ամենանրբաճաշակ կոշիկը, բայց տանել չի կարողանում կնոջը, ինձ դուրս հանեցին եւ այդ ռեստորանից, եւ այդ շրջանակից, եւ քաղաքից, որը հաստատում է շրջապտույտը:

Գլխապտույտն այդ տեւեց մինչ լուսաբաց, երբ մենք վազեցինք հին թիֆլիսաբնակ Թեմուրի հետ, ով ամեն առավոտ վեցին արթնանում է վազելու համար արդեն մի քանի տարի:

շարունակելի