Գրեթե բոլոր ուղղություններով ռուս խաղաղապահներ են տեղակայվել: Բոլոր անցակետերում հարցնում են՝ ու՞ր ենք գնում: Պատասխան ստանալուց հետո թողնում են: Լրագրողների նկատմամբ ընդգծված բարեհամբույր են: Հարցերին պատասխանում են, միանգամից ասում, որ նկարահանումներն արգելվում են: Մի քանի տեղ նույնանման տեքստեր էին ասում՝ գիտենք, որ ձեր աշխատանքը պիտի կատարեք, բայց կներեք, չեք կարող նկարահանել:

Շուշի տանող ճանապարհին խաղաղապահների անցակետից հարյուր մետր հեռավորության վրա խմբված մարդիկ են: Զոհվածների հարազատներն են, սպասում են, որ Շուշի գնացած մեքենաները վերադառնան: Այնտեղից պետք է բերվեն դիակները: Մեկը՝ եղբոր, մյուսը՝ հոր, երրորդը ընկերոջ դիակին է սպասում:

Մի անցակետում մի քիչ զրուցելուց հետո համաձայնեցին, բայց ասացին՝ միայն հրամանատարության թույլտվությունից հետո: Իսկ հրամանատարությունն արգելում է: Տարբեր հատվածներում մեր զորքն է կանգնած, նրանք այն նույն դիքերում են, որտեղ էին մինչեւ զինադադարը: Ճանապարհին զինվորների ենք հանդիպում: Զրուցել գրեթե չի ստացվում: Մտամոլոր դեմքեր են ամենուր: «Այս խայտառակությամբ ո՞նց վերադառնանք տուն»,-ասում է կամավորականներից մեկը: Նրանք նկարահանվելու ցանկություն չունեն: Ճանապարհին տասնյակ անգամ կանգնեցնում ենք մեքենան, որպեսզի խոսենք խմբված զինվորների հետ: Զրույցն, իսկապես, չի ստացվում: Մի տեղ հրամանատարն ասում է՝ մի’ նկարեք, իմ զինվորները չեմ ուզում էդպես ընկճված նկարվեն:

Մի քանի անցակետ հատելուց հետո հասնում ենք Կարմիր շուկա: Գյուղը հուժկու հրետակոծության է ենթարկվել հատկապես պատերազմի վերջին օրերին: Գյուղում հանդիպեցինք մի քանի բնակիչների, որոնք չէին լքել գյուղը նույնիսկ այդ օրերին: Նրանք մեզ են սկսում հարցեր ուղղել, որոնց պատասխանները չունենք:  

Տես՝ ֆոտոպատմությունը