HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

«Իր հետ խոսելուց մեզ երբեք թույլ չէր տալիս մտածել, որ մի օր ինքը չի լինի»

Պատերազմը դարձավ Արսեն Խաչատրյանի կյանքի ռեժիսորը: 19-ամյա կրտսեր սերժանտը նպատակ ուներ ռեժիսուրա եւ ոսկերչություն սովորել: Հաջորդ տարվա հուլիսի 2-ին նա զորացրվելու էր: Մորաքրոջը՝ Աննա Հովնիկյանին, խնդրել էր հետաքրքրվել, որ վերադարձից հետո անմիջապես ընդունվեր ու անցներ ուսման:

Արսենը Գեղարքունիքի մարզի Ներքին Գետաշեն գյուղից էր: Երեք եղբայրներից կրտսերն էր: Դպրոցն ավարտելուց մեկ ամիս անց քեֆ-ուրախությամբ ճանապարհել էին բանակ: Ծառայում էր Մարտունի-2 զորամասում:

Աննան ասում է՝ քրոջ որդին իր տեսակով շատ տարբերվող էր՝ ուրախ, ջերմ, ընկերասեր, բոլորին հասնող: Նույնիսկ պատերազմի օրերին հեռախոսային խոսակցություններում էր Արսենն իր ջերմությունն ու չընկճվող տրամադրությունը պահել:

«Ինքը մեզ միշտ դուխ էր տալիս: Հարցնում էինք՝ ո՞նց ես, ո՞նց ա ձեզ մոտ, ասում էր՝ լավ ա, մեզ ի՞նչ ա եղել, հեն ա՝ պարապ կանգնած ենք: Բայց իրականում էդպես չի եղել: Ուրախ ձայնով էր խոսում, անհանգստություն չէր նկատվում ձայնի մեջ»,- հիշում է մորաքույրը:

Վերջինս ասում է, որ ծառայության ընթացքում հաճախ էին խոսում Արսենի հետ: Տղան զոհվելուց օրեր առաջ զանգել էր մորը, ասել, որ արկն ընկել է ոտքերի տակ, բայց չի պայթել: Աննան նշում է, որ այդ օրը պատմել էր նաեւ մարտական ընկերներ կորցնելու մասին:

Ըստ մորաքրոջ՝ Արսենը զոհվել է հոկտեմբերի 30-ի լույս 31-ի գիշերը: Աննան ասում է, թե վերջին խոսակցության ժամանակ, որը եղել է դրանից 2-3 օր առաջ, տպավորություն էր, որ տղաները խառն էին, Արսենի ձայնն անհանգիստ էր, բայց միեւնույն է՝ «դուխ էր տալիս միշտ»:

Աննա Հովնիկյանը պատմում է, որ հոկտեմբերի 30-ի լույս 31-ի գիշերը թեժ մարտեր են եղել այն հատվածում, որը պաշտպանել են Արսենն ու նրա հրամանատարությամբ գործող զինվորները: Կրտսեր սերժանտը մյուսներին հրամայել է նահանջել, իսկ ինքը երկու հոգու հետ մնացել է: «Արսենը մնաց ու կռիվ տվեց իր հողի համար մինչեւ վերջ: Թշնամու հարվածը թիկունքից դիպուկ էր՝ սրտին էր ուղղված: Նրանք հայտնվել էին շրջափակման մեջ: Մեզ հետո ասացին, որ այդ դիրքը կարողացել են հետ վերցնել»,- նշում է Աննան: Արսենի մարտական երկու ընկերները նույնպես զոհվել են անհավասար մարտում:

«Նոյեմբերի 1-ին մեզ զանգեց Արսենի ընկերը, ով Արսենին դուրս էր բերել մարտի դաշտից, ասաց, որ Արսենն էլ չկա: Դեպքից որոշ ժամանակ հետո իր հրամանատարն էր եկել տուն: Պատմել էր, որ շատ մեծ դժվարությամբ են դուրս բերել էնտեղից»,- պատմում է զրուցակիցս:

Դեպքից օրեր անց Արսենի իրերն էին բերել, սակայն հեռախոսը մնացել էր մարտական ընկերոջ մոտ: Վերջինս ասել էր, որ հունվարին զորացրվելուց հետո հեռախոսն անձամբ է տանելու Արսենենց տուն եւ դեռ շատ բան ունի պատմելու ընկերոջ մասին:

Պատերազմի օրերին կամավորագրվել էր նաեւ Արսենի ավագ եղբայրը: Աննան նշում է, որ երբ Արսենն իմացել էր այդ մասին, եղբորը խնդրել էր չգնալ՝ ասելով, որ «ինքը բոլորի տեղն է կռվում»:

«Ախպերներից շատ էր տարբերվում: Ասում էր՝ դուք չեք բաշարում ամուսնանալ, հեսա տեսեք, բանակից գամ ոնց եմ ամուսնանում,- հիշում է մորաքույր, հետո ավելացնում,- ինձ թվում է՝ ինքը դեռ բանակում է: Չենք հավատում, որ... Էս ամեն ինչը շատ արագ, միանգամից եղավ: Իր հետ խոսելուց մեզ երբեք թույլ չէր տալիս մտածել, որ մի օր ինքը չի լինի»:

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter