HY RU EN
Asset 3

Բեռնվում է ...

Էջի վերջ Այլ էջեր չկան բեռնելու համար

Որոնման արդյունքում ոչինչ չի գտնվել

Էդիկ Բաղդասարյան

Վախեցեք պարտության աչքերին նայելուց 

Պատերազմին մասնակցած տղերքը համարյա բան չեն պատմում: Նրանց փոխարեն ուրիշները զանազան հեքիաթներ են պատմելու ձեզ հիմա եւ առաջիկայում: Դուք տեսե՞լ եք ժամկետային զինծառայողները՝ 18-20 տարեկանները, ինչ-որ բան պատմեն: Նրանք համարյա չեն խոսում: Ու գիտե՞ք, թե ինչու չեն խոսում, որովհետեւ նրանք չեն կարողանում մոռանալ իրենց զոհված ընկերներին, իրենց մեղավոր են զգում իրենց ընկերների զոհվելու համար, անընդհատ մտածում են, որ իրենք կարող էին մի բան անել, որ իրենց ընկերները չզոհվեին, նրանց դիակները չթողնեին: Հավատացեք, նրանք ամեն ինչ արել են, բայց միեւնույնն է՝ ողջ կյանքում այդ զգացումը նրանց հանգիստ չի տալու: Երբեմն նրանք սարսափելի «ընտրության» առաջ են կանգնել: 

Նաբիլարում (Զառիսլու գյուղի մոտ) ժամեր շարունակ հակառակորդին հետ մղող տղերքից մեկը՝ Արտակը, հեկեկալով պատմում  էր, որ չկարողացավ հորեղբոր դիակը հանել, որովհետեւ պետք է վիրավորներին հանեին: Նրանց օգնություն էին խոստացել, բայց այդպես էլ չէին ուղարկել, ավտոմատներն արդեն չէին կրակում: Տեղանքն իմացողները գիտեն, որ հենց այս հատվածով են ադրբեջանցիները դուրս եկել Շուշի տանող ճանապարհ:

Չգիտեմ ինչու բոլորը ճշմարտություն են համարում այն տեսակետը, որ մենք պարտվելու էինք այս պատերազմում: Ես չեմ ասում, որ մենք կարող էինք հաղթել, բայց մենք կարող էինք թշնամուն կանգնեցնել մեզ համար շատ ավելի նպաստավոր դիրքերում: Իմ այս պնդումը հաստատելու համար պատերազմի 44 օրվա յուրաքանչյուր օրը մանրամասն պետք է հետաքննել, որով էլ պարզ կդառնա, որ բանակն իր տեղում էր եւ խնդիրները հիմնականում կատարում էր: (Նախապատերազմյան շրջանի մասին շատ բաներ չգիտենք, դա առանձին թեմա է, ու շատ էական է նաեւ այդ շրջանը, պետք է պարզել թե ինչու պատերազմը սրընթաց մոտեցրին մեզ): Ամեն մի գործողություն, յուրաքանչյուր դիրքի, գյուղի, քաղաքի հանձնումը մի առեղծվածային պատմություն է: Իսկ Լելե Թեփեի ձախողված գործողությունը հաստատեց, որ Նիկոլ Փաշինյանը մեզ այլընտրանք չի թողել, ու պարտության անիվն սկսեց հազարավոր զոհերի վրայով շարժվել դեպի Շուշի:

Հիմա առանձնապես գրելու, խոսելու ցանկություն չունեմ, չգիտեմ էլ՝ այդպիսի ժամանակ կլինի՞, թե՞ ոչ: Բայց երբ ստեղծվի քննիչ հանձնաժողովը, դասակի, վաշտի, գումարտակի, գնդի հրամանատարներն անպայման կխոսեն: Ես նրանցից շատերի հետ հանդիպել եմ, զրուցել: Ուզում էի հասկանալ՝ ինչպե՞ս ենք հայտնվել այս շրջապտույտի մեջ: Ու ամեն հանդիպումից հետո միայն հարցեր էին կուտակվում, որոնց պատասխաններն այդ ժամանակ չէի կարողանում գտնել: Որովհետեւ ինձ կտրել էի ֆեյսբուքից, ինտերնետից ու միակ տեղեկատվությունը մարդիկ էին: Իսկ պարզվում է, որ «պատերազմը» ֆեյսբուքում էր՝ «հաղթելու ենք» հեշթեգով: 

Ես Արծրուն Հովհաննիսյանին չէի հետեւում, նախորդ շրջաններից գիտեի, որ նրա ասած ցանկացած միտք պետք է ստուգել: Նույնը եղել է 2016 թ. ապրիլյանի ժամանակ, նույնը եղել է այս տարվա տավուշյան դեպքերի ժամանակ, նույնը՝ այս պատերազմում: Ասեմ, որ նա անմիջապես ղեկավարվում էր Դավիթ Տոնոյանի կողմից, ապրիլյանի, տավուշյան դեպքերի ժամանակ՝ նույնպես: Այս պատերազմում էլ Դավիթ Տոնոյանի հիմնական գործառույթը եղել է հենց քարոզչության կուրացիան: Իսկ գիտե՞ք, թե ինչու, որովհետեւ Դավիթ Տոնոյանը ռազմական գործից առանձնապես բան չի հասկանում, դա կարող են հաստատել նրա թե՛ նախկին, թե՛ ներկա գործընկերները: Նա խրամատում երբեք որեւէ գործողության չի մասնակցել: Իսկ պարտության փաստաթղթի ստորագրումից հետո նա հեռացավ՝ իր զինվորների դիակները թողնելով անհայտության մեջ: 

Իսկ մենք չենք կարող պարտության աչքերին նայել:  

Մեկնաբանություններ (5)

George Boghozian
In this war, Tonoyan’s main function was stoking the propaganda machine. And do you know why? It’s because Tonoyan bever understood much about military affairs. His former and current colleagues can confirm this. Tonoyan never took part in any action in the trenches. After the signing of the defeat document, he left, leaving the bodies of his soldiers in oblivion. Couldn't agree more! And I want to add that hollow rhetoric of Tonoyan: "new territories in the event of new war" (https://asbarez.com/178701/new-territories-in-the-event-of-new-war-says-defense-minister/) was the best Christmas Gift to Turkish-Azerbaijani alliance and a pretext for them to argue that if Armenia is unwilling to return our occupied territories, we are gonna get it back with force. And unfortunately they got that plus historic and strategic Shushi. Pashinyan has no other choice than resign, and STAND TRIAL along with his beloved ex defense minister for TREASON!
Bedros
A thorough, independent, and objective investigation into what happened in this war is needed. However, I am continually surprised that Russia's responsibility for this war seems to rarely be discussed. Armenia has never betrayed Russia. But Russia has betrayed Armenia many times. That includes giving Armenian land to Azerbaijan and Turkey and never once acknowledgeing that. If Russia had the power to stop this war on November 10, it had the power to do it before September 27. Moreover, whatever trivial things Armenia may have done to "offend" Russia, it is a fact that Azerbaijan has been anti-Russian in many more ways during the last 30 years: Pipelines, not joining the CTSO and EEU, Western investment, Western military aid, and more.
Արարատ
Էդիկ ջան, ահագին փակագծեր է բացում Սամվել Բաբայանը, կարծում եմ արժե կամ այս նյութը հրապարակել, կամ առանձին հարցազրույց վերցնել՝ https://m.youtube.com/watch?v=WxiUpjlFHyM
Dennis
I still don’t understand why Armenia did not expand the war such as attempting to take the enclave on the Turkish border
Կարեն Մելիքյան
Շնորհակալ եմ անկեղծ և անմիջական տողերի համար։ Հայտնի Իտալացի ժուռնալիստ և գրող, Օրիանա Ֆալաչին, իր գրքերից մեկի մեջ՝ "Նամակ հղված չծնված երեխային", հետևյալ տողերն է հնչեցնում, "Կյանքը պայքար է, զավակ։ Պատերազմ, որը ամեն օր վերականգնվում է, որտեղ ուրախության վարկյանները հայտնվում են կարճ փակագծերի ներքո, և մենք վճարում ենք շատ թանգ գին դրա համար"։

Մեկնաբանել

Լատինատառ հայերենով գրված մեկնաբանությունները չեն հրապարակվի խմբագրության կողմից։
Եթե գտել եք վրիպակ, ապա այն կարող եք ուղարկել մեզ՝ ընտրելով վրիպակը և սեղմելով CTRL+Enter