Տեսանյութեր
Լուսանկարներ
«Զարմացած էի, որ ուսանողներն այդքան ուշադրություն են դարձնում արտաքին տեսքին». լեհ լեզվաբան
Միխալինա Օստորվսկան (Michalina Ostrowska) լեհ լեզվաբան է: Արդեն երրորդ տարին է՝ նա ապրում է Երևանում:
«Դուք՝ հայերդ սիրում եք օտարազգիներին»
Միխալինան այստեղ լեհերեն է դասավանդում Վ. Բրույսովի անվան պետական լեզվաբանական համալսարանում: Լեհաստանում մի քանի փուլով քննություններ է անցել, որպեսզի հնարավորություն ունենա դասավանդել արտերկրում: Համապատասխան որակավորում ստանալուց հետո նա հնարավորություն ուներ ընտրել երկիրը, որտեղ ցանկանում է դասավանդել:
«Չէի ուզում գնալ Արևմտյան Եվրոպա, - ասում է Միխալինան: - Մի կողմից երկիրն այնքան էլ կարևոր չէր, քանի որ պարզապես աշխատանքի կարիք ունեի: Բայց ընտրության դեպքում ուզում էի գնալ կովկասյան երկիր, որովհետև դա մի բան է, որ իմ ներսից է բխում: Եթե կարելի է համատեղել հաճույքն ու աշխատանքը, ինչո՞ւ ոչ»:
Միխալինան կարծում է, որ լեհերի համար շատ ավելի հեշտ է հարմարվել ու ապրել Հայաստանում, քան օրինակ՝ արևմտյան եվրոպացու համար, որովհետև Լեհաստանի ու Հայաստանի պատմությունները նման են: Երկու երկրներն էլ շարունակում են ապրել իրենց պատմությամբ ու անցյալով, հաճախ են ենթարկվել օտարների հարձակումներին ու մասնատվել, ինչպես նաև երկու երկրների վրա մեծ հետք է թողել նախկին ԽՍՀՄ-ը:
«Դժվարություններ եղել են, բայց կարծում եմ՝ դուք՝ հայերդ, սիրում եք օտարազգիներին, - ասում է Միխալինան: - Շատ բաների արդեն սովորել եմ, և հիմա պարզապես ապրում եմ այստեղ»:
Միխալինան պատմում է, որ Հայաստանում ապրելու սկզբնական շրջանում հայերենի դասերի էր գնում, բայց ծանրաբեռնվածության պատճառով կիսատ է թողել: Այնուհետև սկսել է ռուսերեն սովորել, որպեսզի կարողանա «գոյատևել, ապրել»:
«Այստեղ, երբ իմանում են, որ Լեհաստանից են, ասում են՝ ուրեմն պետք է որ ռուսերեն խոսես: Այնուհետև ինձ վրա են բարկանում, որ ես ռուսերեն չեմ խոսում ու չեմ հասկանում իրենց», - ժպտալով ասում է Միխալինան:
Որպես լեհ Հայաստանում որոշները մեղադրում են նրան, թե ինչու իրենք հակապուտինյան, հակառուսական դիրքորոշում ունեն: Միխալինան չի ուզում կռվել, պարզապես փորձում է բացատրել իրենց դիրքորոշման պատճառները: Բացի այդ՝ Հայաստանն ու Լեհաստանը պատմական տարբեր փորձառություններ ունեն Ռուսաստանի հետ: Միաժամանակ, հասկանում է, որ մարդկանց նման դիրքորոշումը մեդիայի և քարոզչության արդյունք է:
«Մենք ռուսների դեմ ոչինչ չունենք, փորձում եմ բացատրել պատմական հանգամանքները: Հաճախ իսկապես ագրեսիվ են, հարձակվում են, արագ-արագ խոսում են ռուսերեն և չեն լսում, թե ինչ ես ասում: Եղել է, որ ասել եմ՝ բարև ձեզ, ասել են՝ ինչո՞ւ չես ասում՝ здравствуйте», - զարմացած պատմում է Միխալինան:
«Սկզբում շոկահարվում էի, երբ մեկը, ում հետ ծանոթ չես, այդքան անձնական հարցեր է տալիս»
«Առաջին տարին այստեղ կարծես փուչիկի մեջ էի ապրում: Փուչիկի մեջ ես էի, իմ գործը համալսարանում: Իմ կյանքը դրա մեջ էր՝ աշխատանք, ուսանողներ, ընկերներս, որոնց մեծ մասը օտարազգիներ էին: Ես չէի ներգրավվում տեղի հասարակության մեջ», - հիշում է լեհ դասախոսը:
Արդեն 2-րդ տարվա ընթացքում Միխալինան փորձում է ներգրավվել Հայաստանի հասարակության մեջ, ուսումնասիրել մշակույթը, մեծանում են շփումները տեղացիների հետ: Միխալինան նկատել է, որ հայերը շատ անմիջական են, և սիրում են շատ խոսել, եթե անգամ միմյանց չեն ճանաչում:
«Ես ինքս էլ բաց, ազատ մարդ եմ, բայց անսովոր է, երբ նստած եմ հանրային տրանսպորտի մեջ և ինչ-որ մեկն սկսում է ինձ հետ խոսել: Մի կողմից դա շատ դրական է, մյուս կողմից՝ այստեղ մարդիկ շատ հետաքրքրասեր են», - ասում է Միխալինան:
Վերջինիս համար առանձին թեմա են հատկապես տաքսու վարորդները, ովքեր պարտադիր հարկ են համարում ամեն անգամ նրան հարցնել՝ ով է, որտեղից, քանի տարեկան, ամուսնական կարգավիճակը և այլն:
«Սկզբում ես իսկապես շոկահարվում էի, երբ մեկը, ում հետ առհասարակ ծանոթ չես, քեզ այդքան անձնական հարցեր է տալիս: Շատերը սուրճ խմելու առաջարկներ են անում, որովհետև կարծում են՝ եվրոպացի աղջիկները շատ ազատ են. մի օր մեկի հետ ես, հաջորդ օրը՝ մյուսի, ինչ տարբերություն: Բայց իրականում այդպես չէ: Չեմ ուզում այդ բառն օգտագործել, բայց սահմանափակ են մտածում, մի ուղղությամբ են հարցին նայում, - ասում է Միխալինան»:
«Զարմացած էի, որ ուսանողներն այդքան ուշադրություն են դարձնում արտաքին տեսքին»
Վերջինս կարծում է, որ Հայաստանում մարդիկ ավելի հանգիստ են, դանդաղ են ապրում, չեն անհանգստանում ժամանակի սղության համար: Եթե իրենք անընդհատ մտածում են՝ սա անեմ, այն անեմ, սա էլ հասցնեմ, ապա այստեղ միշտ կա վաղը հասկացությունը: Այդպես են նաև ուսանողները, ովքեր անընդհատ կհետաձգեն ամեն ինչ, բայց փոխարենը հենց վերջին օրը պատրաստ կներկայանան:
«Զարմացած էի, որ այստեղ ուսանողներն այդքան շատ ուշադրություն են դարձնում արտաքին տեսքին, ի վերջո սա համալսարան է, - ասում է Միխալինան: - Իհարկե, կարևոր է արտաքին տեսքին ուշադրություն դարձնելը, բայց դա ամենակարևորը չէ»:
Միխալինան հիշում է, որ մի անգամ դասասենյակում ապակե դռներով պահարան էր դրել, որտեղ ուսանողները միշտ նայում էին իրենց արտաքինին: Նրանց ուշադրությունը չշեղելու համար նա պահարանը տեղափոխում է: Այնուհետև ուսանողները գալիս ու հարցնում էին՝ ինչու է նա դա արել: Միխալինան խոստովանում է, որ ինքն իր դասախոսին երբեք նման բան չէր հարցնի: Միաժամանակ, կան բավականին պատրաստված ուսանողներ, ովքեր սովորելու մեծ ձգտում ունեն: Պարզապես այն ազատ ժամանակը, որ ունեն այստեղի ուսանողները, կարող են ավելի արդյունավետ օգտագործել: Միխալինան կարծում է, որ ինքը դեռ այնքան փորձ չունի և խորությամբ չի ուսումնասիրել կրթական համակարգը, բայց կուզեր, որ տեղի ուսանողներն ավելի լուրջ վերաբերեին իրենց կրթությանը:
«Այստեղ ուսանողներին եմ նայում. նրանք ունեն ամեն ինչ և ոչինչ», - ասում է Միխալինան:
Այժմ Միխալինան կրկին որոշել է վերսկսել իր հայերենի դասերը: Չնայած հիմնական բառերն ու արտահայտությունները գիտի, որովհետև կարծում է, որ անհարգալի է ապրել մի երկրում ու տարրական բաները չիմանալ, բայց և ուզում է խորացնել իր գիտելիքները: Ասում է, որ եթե աշխատանքն ունենա, ապա կշարունակի ապրել Հայաստանում:
Մեկնաբանություններ (4)
Մեկնաբանել