Ջուր, սրճարան, ասֆալտ ճանապարհներին: Սա ամենակարեւորն է Արմավիրի մարզի Մյասնիկյան գյուղի բնակիչների լիակատար երջանկությունն ապահովելու համար:

Գյուղացիներն ունեն ինչպես խմելու, այնպես էլ ոռոգման ջրի խնդիր: Խմելու ջուրը գնում են Թալինից` դույլը 50 դրամով: Ընտանիքին միջինում մեկ տոննա ջուրը բավականացնում է մոտ հինգ օր: Ոռոգման ջուրը գալիս է Ախուրյանի ջրամբարից:

Սրճարանը գյուղացիներին պետք է, որ նստելու ու զրուցելու տեղ ունենան: Թե չէ, տղամարդիկ հավաքվում են գյուղական ակումբի կամ խանութների դռների առջեւ, իսկ կանանց դա էլ հասանելի չէ: Ինչն է շատ գյուղում, խանութներն ու տաքսի ծառայությունները: Վերջիններից մոտակայքում հայտնաբերվեց երեք հատ:

Լրագրողներին գյուղում առանձնապես չեն ողջունում: Նրանց ընկալում են այնպես, ինչպես բարեգործական ընկերություններին: «Եթե 100%-ով վստահ չես, որ գրածդ մեզ ինչ-որ բանով կօգնի, ինչու՞ ես եկել»: Բայց, այնուամենայնիվ, բողոքում են իրենց դժվար ապրուստից. ո՞վ գիտե, գուցե կօգնի:

Մյասնիկյանում բնակվում է 4.460 մարդ: Գյուղացիներն այստեղ են տեղափոխվել հիմնականում Շիրակի մարզից, Ջավախքից, Սիրիայից Երկրորդ Համաշխարհայինից հետո, կան փախստականներ Բաքվից: Շատ են քրդերն ու եզդիները:

Քրդերի ու եզդիների հետ հայերի հարաբերությունները լավ են: Ճիշտ է, մեր երկրում ապրող այլ ազգություններից առանձնանալու հայկական ազգային առանձնահատկությունն այս գյուղում էլ է նկատելի է:

«Մենք ապրում ենք հաշտ ու համերաշխ, բայց դա հայերի շնորհքն է,- ասում են սանէպիդկայանում աշխատող հայ կանայք: Շենքում դեռ ցուրտ է, ու նրանք բոլորը հավաքվում են մի սենյակում. սուրճ են խմում ու զրուցում:- Թե չէ եզդիներն այսպիսին են` մի բան ասես նրանցից մեկին, բոլորով վրադ կհարձակվեն»:

Գյուղապետ Անդրանիկ Պետրոսյանը հավաստիացնում է, որ նման վերաբերմունքը եզդիների հանդեպ գյուղացիների նախանձի արդյունք է:

«Եթե հինգ տարի առաջ եզդին ուներ 150 գլուխ ոչխար, հիմա նա ունի 1000 գլուխ մայր ոչխար: Եթե առաջ նրանք ապրում էին վրաններում, հիմա ապրում են լավ տներում: Որովհետեւ, ի տարբերություն հայերի, աշխատասեր ժողովուրդ են»,-ասում է գյուղապետը:

Գործազրկության վերաբերյալ բողոքները գյուղում շատ են:

Գյուղացիները մեծամասամբ չունեն մշտական աշխատանք, աշխատում են օրավարձով: Շատերը` եւ կանայք, եւ տղամարդիկ, աշխատում են խաղողի այգիներում, որոնք գնել է արգենտինահայ Էդուարդո Էռնեկյանը:

«Բատրակություն են անում»,- արհամարհանքով նետում են Մշակույթի տան մոտ կանգնած երկու տղամարդ: Երկուսն էլ գործազուրկ են:

Գյուղացիներն ասում են, որ շատերն ունեն տնամերձ հողամասեր, սակայն դրանք մշակելը ձեռնտու չէ` պարարտանյութերը եւ այլ անհրաժեշտ պարագաները թանկ արժեն:

Աշխատող կինն այստեղ վատ է ընկալվում: Ուրեմն հասել է ծայրահեղության ու ստիպված է աշխատել, որպեսզի պահի ընտանիքը: Կամ էլ` չունի ամուսին ու պիտի երեխաներին կերակրի:

Սանէպիդկայանի սանիտարուհի Աղավնին գյուղում ապրում է արդեն հիսունմեկ տարի: Ապրում է քրոջ եւ քրոջ դստեր հետ: Ասում է, որ 23000 դրամ ամսական աշխատավարձը սննդին հազիվ է բավականացնում: Իսկ ինքը դեռ պետք է շաքարախտի դեղ գնի, վճարի էլեկտրականության, ջրի, գազի համար:

«Մեր գյուղը գազաֆիկացված է: Բայց էսքան ժամանակ ոչ ոք չի եկել անվտանգության նորմերը ստուգելու: Իսկ եթե տասնհինգ օր ուշացնում ես գազի վարձը, չեն ալարում, գալիս, միանգամից անջատում են»,- դժգոհում է նա:

«Սովխոզի 70%-ն արտասահմանում է: Եթե նրանք չլինեին, մարդիկ էստեղ չէին կարողանա ապրել: Ոչ աշխատանք կա, ոչ էլ ուրիշ բան»,- ավելացնում է Աղավնին : Գյուղացիներն իրենց գյուղն անվանում են «Չորրոդ սովխոզ»:

- Լավ, հերիք է բողոքես,- ընդհատում է նրան կանանցից մեկը:- Ավելի լավ է ասա` ընտրություններին գնալու՞ ես:

- Անպայման:

- Ո՞ւմ օգտին ես քվեարկելու:

- Ով ինձ փող տա, նրա օգտին էլ քվեարկելու եմ: Աղջիկ ջան,- դիմում է ինձ,- էստեղ ոչ ոք մուրացկանություն չի անում, բայց եթե իրենք վաճառում են իրեց ձայները, եթե ինչ-որ մեկին փող են տվել, որ բաժանի ժողովրդին, թող ես էլ լինեմ էդ փող ստացողներից մեկը:

- Իսկ եթե ոչ ոք չվճարի՞:

- Ուրեմն ուղեղս էդ րոպեին ում թելադրի, իրեն էլ կընտրեմ:

Գալիք խորհրդարանական ընտրությունների հանդեպ գյուղացիները հիմնականում անտարբեր են: Ոմանք նույնիսկ չգիտեն՝ ինչ ընտրություններ են սպասվում: Մի կին հարցրեց՝ «Ի՞նչ ընտրություններ, նոր գյուղապե՞տ ենք ընտրելու»:

Իրենց գյուղապետին մյասնիկյանցիները սիրում են: Գյուղում առկա խնդիրները բացատրում են ոչ թե նրանով, որ գյուղապետը «չի մտածում», այլ` «մտածում է, բայց չի ստացվում»:

Գյուղապետ Անդրանիկ Պետրոսյանն այս ամենի մասին այլ կարծիք ունի:

«Մեր գյուղում խնդիր չկա,- ասում է նա:- Փառք աստծո, գյուղը քաղաքին մոտ է (12 կմ ) , կտրված չենք աշխարհից: Միակ խնդիրը ոռոգման ջուրն է: Անցյալ տարի 300 հա հող ենք չորացրել ջուր չլինելու պատճառով: Չեմ կարծում, որ խնդիրը մոտ ժամանակներս կլուծվի: Իսկ խմելու ջուր մայիսից կունենանք՝ գերմանական «Նոր ակունք» ընկերության շնորհիվ: Արդեն տեղադրել ենք հաշվիչները»:

Գործազրկության վերաբերյալ բողոքները պարոն Պետրոսյանը համարում է ամենաանհեթեթը:

«Մեր գյուղում ամեն ընտանիքից գոնե մի հոգի աշխատում է պետական կառույցներում: Իսկ պետական կառույցներ մենք շատ ունենք՝ գյուղապետարան, Մշակույթի տուն, դպրոց, մանկապարտեզ, պոլիկլինիկա, շտապ օգնութան հիվանդանոց, սանէպիդկայան, գազի հիմնարկություն, էլեկտրակայան, հրշեջ կայան, երկաթուղային կայարան:

Էռնեկյանի «Ագաթա» ընկերությունը աշխատողների կարիք ունի, բայց չի կարող գտնել: Օրական 3000-4000 դրամ են վճարում: Բայց իրենց ( գյուղացիներին ) սազական չի բատրակություն անել,- ասում է Ա. Պետրոսյանը եւ շարունակում:-Այս գյուղը միշտ զբաղվել է հողագործությամբ ու անասնապահությամբ: Նախկինում ունեինք մոտ 1000 հա խաղողի ու պտղատու այգիներ, որոնցում աշխատում էին 16 դաշտային բրիգադներ՝ յուրաքանչյուրում 30 աշխատող: Այսօր այստեղ կա մարդ, որ ունի 2300 հա հող, ու նրան աշխատող ձեռքեր են պետք: Ինչու՞ չեն գնում աշխատելու: Ցանկության դեպքում օրական մինչեւ 5000 դրամ կվաստակեն: Բայց իրենք փոխարենը տանը նստած մտածում են` թող ինձ նպաստ տան մի 18 000 դրամ, յոլա կգնանք: Իրենց մոտ խորհրդային ժամանակներից պահպանվել է չաշխատելու ու դրա համար փող ստանալու սովորույթը»: