Բերժիկ Հովսեփյանը Վարդաձորից բերած ճամպրուկում թոռան հետ փնտրում է որդու լուսանկարները։ Ալբոմում թոռների նկարներն են տարբեր տարիքում։ Որդուց միայն մի լուսանկար գտան։ Բացած էջի մյուս կողմում էլ թոռներից մեկն է: «Վերան է՝ փոքր ժամանակ»,- հուշում է Անգելինան՝ զոհված Հայկ Հովսեփյանի չորս անչափահաս երեխաներից կրտսերը։

Հայկ Հովսեփյանը սպանվել է սեպտեմբերի 20-ի առավոտյան, մեքենայով Արցախի Մարտակերտ քաղաքից Վարդաձոր գյուղ գնալու ճանապարհին: Նա գնում էր ծնողներին գյուղից դուրս բերելու: 

Հայկը Մարտակերտի շրջանի Վարդաձոր գյուղից էր։ Նա կնոջ՝ Ալվարդի և չորս երեխաների հետ ապրում էր Մարտակերտ քաղաքում։ Ծնողները՝ Բերժիկ և Վերա Հովսեփյանները, Վարդաձորում էին ապրում։ Հայկն աշխատում էր Կաշենի ոսկու հանքում։  Մինչև այդ 3 տարի աշխատել է որպես պայմանագրային զինծառայող։

2023-ի սեպտեմբերի 19-ին, երբ սկսվեցին մարտական գործողությունները, Հայկն աշխատանքի էր։ Կապ չկար, չէր կարողանում որեւէ մեկի հետ խոսել: Աշխատավայրից սկզբում գնացել է Մարտակերտ՝ ընտանիքի մոտ։ Երբ համոզվել է, որ ընտանիքի հետ ամեն ինչ կարգին է, ճանապարհին պատահած տարբեր մեքենաներով հասել է Ճանկաթաղ գյուղ, որտեղ քրոջ ընտանիքն էր ապրում։ Ճանկաթաղի բնակչությունն արդեն տարհանվել էր։ Այդտեղից գնացել է Վարդաձոր, որտեղ ծնողներն էին։ Մայրը՝ Վերան, սրտի հիվանդություն ուներ և դժվարությամբ էր տեղաշաժվում։ Ծնողներին տեղափոխելու համար նա երեկոյան վերադարձել է Մարտակերտ՝ մեքենայի հետևից։ 

«Գյուղում տարհանում էր, բոլորը դուրս էին գալիս, մեզ էլ գյուղապետը 19-ի գիշերը ասեց` եկեք ձեզ հանենք գյուղից, ճանապարհենք մեկի մեքենայով։ Ասեցի` չէ, տղաս ասել է` սպասեք, գալու եմ ձեզ տանեմ։ Մենք սպասում էինք իրեն»,- պատմում է Բերժիկ Հովսեփյանը։

Սեպտեմբերի 20-ի առավոտյան` ժամը 8-ի մոտակայքում, նա կրակոցի ձայներ է լսել։ «Ձայնի ուղղությամբ շարժվեցի, որ հասկանամ՝ ինչ է կատարվում։ Տեսա, որ մի քանի հարյուր մետրի վրա տղայիս «Նիվա»-ն է։ Մտածեցի, որ կամ զոհվել է կամ հաջողվել է փախչել»,- պատմում է Բերժիկը։ 

Ադրբեջանցիները սեպտեմբերի 19-ի գիշերվանից վերահսկում էին գյուղ տանող ճանապարհը։ Բայց քանի որ կապը խափանված էր, հնարավոր չէր դրա մասին տեղյակ պահել Հայկին։ Նրա մեքենան գնդակոծության տակ ընկավ իրենց տնից 250 մետր հեռավորության վրա: Նա դուրս է եկել մեքենայից, փորձել է փախչել։ Սակայն ադրբեջանցիները գնդակահարել են նրան։ 

Հայկից հետո այդ ճանապարհով ևս մեկ մեքենա է փորձել գյուղ մտնել։ Մեքենայում եղել են Վովա Ավանեսյանը և Միշա Շահնազարյանը։ Նրանց մեքենան նույնպես գնդակոծվել է, Վովան սպանվել է, Միշան՝ վիրավորվել: Նա կարողացել է հասնել անտառ ու փրկվել։

Սեպտեմբերի 20-ի երեկոյան Բերժիկը կնոջ հետ ոտքով գնացել է 5 կմ հեռավորության վրա գտնվող Ծաղկաշեն գյուղ: Այնտեղից նրանց շտապ օգնության մեքենայով տեղափոխել են  Մարտակերտ: Սեպտեմբերի 23-ին տարհանել են Ստեփանակերտ։ Սեպտեմբերի 24-ին Հովսեփյանների ընտանիքը բեռնատար «ԿԱՄԱԶ» մեքնայի բաց թափքով տեղափոխվում է Հայաստան՝ Արտաշատի Բերդիկ գյուղ։ Հայկի մայրը՝ Վերան, Հայաստան է հասել բարեկամներից մեկի մեքենայով։ Նրան տեղափոխել են հիվանդանոց և օրեր անց սրտի վիրահատություն կատարել։  

Հայկի ճակատագիրն իմանալու համար Արցախում մնացել էր Բերժիկի մեծ թոռը՝ աղջկա որդին՝ Հարությունը։

Սեպտեմբերի 26-ին Վարդաձորի և Կաշենի հանքի մոտակայքից Արցախի ԱԻՆ-ը Կարմիր Խաչի հետ վեց աճյուն հանեց։ Նրանց մեջ էր նաև Հայկ Հովսեփյանի մարմինը։ Սեպտեմբերի 27-ին Հարությունը, որը մասնակցում էր որոնողական աշխատանքներին, քեռու մարմինը տեղափոխել է Երևան։ Հայկ Հովսեփյանը հուղարկավորված է Եռաբլուրում։

Բերժիկ Հովսեփյանը կնոջ, հարսի և չորս անչափահաս թոռների հետ այժմ վարձով ապրում է  Արարատի մարզի Մխչյան գյուղում։ 

Այս տարի նոյեմբերին լրանում է Բերժիկի եւ Վերայի ամուսնության 50-ամյակը։ «Տղաս՝ Հայկը, ասում էր, որ ամուսնության հիսունամյակին մի մեծ քեֆ ենք անելու, ամբողջ գյուղով»,- հիշում է Բերժիկը։

2023 թվականի սեպտեմբերի 19-ին Արցախի վրա Ադրբեջանի հարձակման հետևանքով, ըստ պաշտոնական տվյալների, զոհվեց 21 քաղաքացիական անձ, այդ թվում՝ 6 երեխա։ Հրետակոծությունից խուսափելու ժամանակ ավտովթարի հետևանքով զոհվեց եւս երկու քաղաքացիական անձ։