Հարցազրույց «Իմ քայլը» դաշինքի պատգամավորության թեկնածու, «Հայկական ժամանակ» օրաթերթի տնտեսական մեկնաբան, լրագրող Հայկ Գևորգյանի հետ

-Մինչև հարցազրույցը սկսելն ասացիք, որ չեք պատկերացնում երկու բան՝ մեկ, որ պիտի կոստյում հագնեք, և որ պիտի Ձեզ «պարոն»-ով դիմեն: Բա ի՞նչ եք անելու, երբ պատգամավոր դառնաք:

-Մի կերպ պիտի համակերպվեմ: Կարծում եմ՝ իմ պատգամավորական գործունեության ամենաբարդ հատվածն է լինելու, մինչև հաղթահարեմ այդ հոգեբանական անջրպետը: Մնացած ոչ մի առումով դիսկոմֆորտ չունեմ, որովհետև ինքս կաբինետային աշխատող չեմ, անընդհատ պետք է վազվզեմ խնդրի հետևից՝ դրան տեղում ծանոթանալու համար, այդ իմաստով որևէ սահմանափակում չկա:

-Ինչո՞ւ որոշեցիք քաղաքականություն մտնել:

-Միշտ խուսափել եմ, մինչև հիմա որևէ կուսակցության անդամ չեմ եղել: Խորհրդային տարիներին կոմերիտական եմ եղել, վերջին կուսակցությունս էր, էն էլ բանակում կուսակցական տոմսս պատռել էի: Եվ դրա համար խորհրդային բանակում համարյա ենթարկվել էի քրեական հետապնդման: Դրանից հետո որևէ կուսակցության անդամ չեմ եղել: Դա հիվանդություն, շեղում չէ ինձ համար, ուղղակի չեմ համարում, որ քաղաքականությունից հասկանում եմ: Այդ իմաստով չեմ ուզում որևէ պարտավորություն վերցնել որևէ կուսակցության առաջ, հետո իրենց հուսախաբ անել: Դրա համար աշխատում եմ քաղաքականությամբ չզբաղվել: Ինձ հետաքրքրում է բացառապես տնտեսությունը, մնացած հարցերի դեպքում ինձ կոմպետենտ չեմ համարում: Պատգամավոր դառնալով՝ կարծում եմ, կկարողանամ անել այն, ինչ նախկինում չէր ստացվում:

-Այսինքն՝ Ազգային ժողովը Ձեր՝ որպես տնտեսական մեկնաբանի, լրագրողի կարիքը կունենա՞:

-Լրագրող հանդես չեմ գալու, հանդես եմ գալու սուբյեկտ, որը նախկինում փորձել է հրապարակումներով, չորրորդ իշխանության ներքո ինչ-որ բան փոխել տնտեսական օրենսդրության մեջ, հարցեր, խնդիրներ բարձրացնել, հիմա ավելի հեշտ կլինի անելը: Ինչ-որ տեղ երազանքների իրականացում կարող է լինել, որովհետև շատ-շատ բաներ կան, որոնք պետք է փոխվեն:

-Թերություննե՞ր:

-Թերություններ չէ, սկզբունքներ: Օրինակ, հենց այս պահին մի քանի թղթապանակ օրենսդրական նախագծեր, գաղափարներ ունեմ, որոնք, կարծում եմ, անպայման պետք է իրականացվեն: Խոսքն այլընտրանքային էներգետիկայի, էներգիայի խնայողության, հարկային օրենսդրության մասին է: Այդ ոլորտներում շատ թե քիչ խնդիրների տիրապետում եմ, հիմա պետք է մտածենք, թե ինչպես ենք լուծելու դրանք:

Պատահական հանդիպում «Իմ քայլը» դաշինքի մեկ այլ թեկնածու, լրագրող Բաբկեն Թունյանի հետ

-Պատգամավորության թեկնածու առաջադրվելու ազդակը ո՞րն էր:

-Ինձ առաջարկ եղավ և բացատրվեց, թե քանի որ այսքան խոսել ես, դե հիմա հնարավորությունը կա, արի արա: Եթե որոշում եմ կայացրել, համաձայնել եմ, որ Ազգային ժողով եմ գնում, ուրեմն 100 տոկոսով, իմ ամբողջ էությամբ պետք է նվիրվեմ այդ գործին այնպես, ինչպես նվիրվել եմ այն գործին, որով այս տարիներին զբաղվում եմ՝ լրագրություն, տեխնոլոգիաներ և այլն:

-Երբ պատգամավոր դառնաք, չե՞ք զբաղվելու լրագրողական, խմբագրական աշխատանքով:

-Ուղղակի չեմ հասցնի, բայց նաև կփորձեմ հրապարակային ինչ-որ հոդվածներ հեղինակել՝ թե՛ հասարակության, թե՛ իշխանության ուշադրությունը սևեռելու լրացուցիչ որևէ խնդրի: Դա իմ գործի շարունակությունը կլինի, որն օրենքով արգելված չէ: Օրենքով արգելված է վճարովի աշխատանքը, բայց դա ստեղծագործ աշխատանք է համարվում, որը Սահմանադրությամբ չի արգելվում:

-«Հայկական ժամանակի» կայքում նշված է, որ Դուք տնօրենն եք, վարչապետի տիկինը՝ Աննա Հակոբյանը՝ գլխավոր խմբագիրը:

-«Հայկական ժամանակ» օրաթերթի հրատարակիչ «Դարեսկիզբ» ՍՊԸ-ի տնօրենն եմ:

-Բայց այս պահին գլխավոր խմբագրի աշխատանքը Դո՞ւք եք անում:

-Չէ, գլխավոր խմբագիրն Աննա Հակոբյանն է, ստեղծագործական մասով հիմնական ծանրությունը, բեռն ընկած է Լուսինե Բարսեղյանի վրա: Ես ավելի շատ զբաղվում եմ տեխնիկական, տնտեսական ինչ-որ հարցերով, բայց որոնք իսպառ պիտի դադարեցնեմ:

-Նախընտրական քարոզարշավի ընթացքում չե՞ք զբաղվելու լրագրողական աշխատանքով:

-Ոչ, վարչատնտեսական մասով կշարունակեմ, բայց չեմ գրելու:

-Կարծիքներ կան, որ ազնիվ կլիներ, եթե «Հայկական ժամանակ» օրաթերթը դառնար «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության պաշտոնաթերթ՝ հաշվի առնելով, որ գլխավոր խմբագիրը վարչապետի տիկինն է: Ի՞նչ կասեք այս մասին:

-Եթե չեմ սխալվում, Աննա Հակոբյանը նույնիսկ կուսակցության անդամ չէ, և այնպես չէ, որ նա կաշկանդված է կուսակցության գործոնով: Այդտեղ, անշուշտ, սուբյեկտիվիզմ կա, բայց ընդհանուր առմամբ աշխատում ենք պաշտոնաթերթի տպավորություն չթողնել, քննադատական նյութեր էլ կան թերթում: Ինքս կաշկանդված եմ այդ իմաստով, վերջերս հաճախ չեմ գրում:

-Ի՞նչն է կաշկանդում, Նիկոլ Փաշինյանի գործո՞նը:

-Մենք 20 տարի աշխատել ենք Նիկոլ Փաշինյանի հետ նույն սենյակում և ավելի հաճախ ենք իրար տեսել, քան ընտանիքի անդամները: Իմ վստահությունն իր նկատմամբ անվերապահ է, իրեն շատ լավ եմ ճանաչում: Երբ հեղափոխության օրերին ինչ-որ մարդիկ հաշվարկներ էին անում, որ այսպես կլինի, այնպես կլինի, միշտ սխալվում էին այն պատճառով, որ չէին ճանաչում Նիկոլ Փաշինյանին: Եթե մի քիչ ավելի ճանաչեին նրան, այդքան դիմադրություն ցույց չէին տա, որովհետև նա շատ նպատակասլաց է:

Շատ անկեղծ լինեմ. կուսակցական պատասխանատվություն չունեմ, որովհետև կուսակցական չեմ, ավելի շատ անձնական պատասխանատվությունն է, ինձ վրա դրված վստահությունը կոնկրետ մի անձի առջև: Այս պահին այդ զգացումն է ինձ մոտ: Գուցե դա սուբյեկտիվ է, լավ չէ, բայց շատ բարձր պատասխանատվություն եմ զգում:

-Նիկոլ Փաշինյանի կառավարման ամիսներին թերություններ նկատո՞ւմ եք:

-Բազմաթիվ... Թերությունները տեխնիկական բնույթի են, շտկելի են, գուցե փորձի պակաս կա զուտ կադրային առումով: Կադրային քաղաքականությունից այդքան էլ գոհ չեմ, տնտեսության հետ կապված հարցեր կան: Գիտեք, ոչ թե դժգոհ եմ, որ ինչ-որ բան է արվում, այլ ավելի շատ դժգոհ եմ, որ այն, ինչ կարելի էր անել, դեռ չի արվել: Իհարկե, որոշ թերությունենր, վերապահումներ կան, բայց ո՞ր կառավարության օրոք չեն լինում:

-Այսինքն՝ իշխանությունը՝ հանձին Ձեզ, ընդդիմությո՞ւն է ունենալու:

-Ներսում հաստատ ունենալու է, կոնկրետ՝ տնտեսության ոլորտում, որից գլուխ եմ հանում: Հանձին ինձ՝ իշխանության ներսում ունենալու են ոչ շատ բարեկամական կերպար, բայց ներսում (ծիծաղում է- հեղ.):

-Հրապարակային չի՞ լինելու:

-Եթե անհրաժեշտություն լինի, հրապարակային կլինի: Եթե չհամոզեն, որ ճիշտ են, գուցե նաև հրապարակային դժգոհություններ լինեն, բայց, իհարկե, առաջին հերթին խնդիրը պետք է փորձել լուծել ներսում:

-Հայկ, Ձեր կարծիքով, ինչո՞ւ են լրագրողները քաղաքականություն մտնում՝ հաշվի առնելով, որ նախընտրական գրեթե բոլոր ցուցակներում լրագրողներ կան:

-Կարծում եմ՝ շատ բնական է, որովհետև ամենաշատը հողի վրա, գետնի վրա, կյանքում խնդիրներին բախված մարդիկ հենց լրագրողներն են: Ավելի շատ իրականությունը պատկերացնող մասնագիտություն չկա, կարծում եմ: Նույնկերպ կարող ենք հարցնել՝ ինչո՞ւ նկարիչը պիտի դառնա պատգամավոր, ինչո՞ւ ֆիզիկոսը պիտի դառնա պատգամավոր… Բուհում Ազգային ժողովի պատգամավորի ֆակուլտետ չկա, չէ՞, մարդիկ մասնագիտություն են ստանում, հետագայում պատգամավոր են դառնում: Շատ ավելի նախընտրելի է լրագրողների պատգամավոր լինելը, ավելի շատ են պատկերացնում խնդիրները կյանքում, քան որևէ այլ մասնագիտության մարդիկ:

-Ասում են (սա արդեն հումորով)` եթե Հայկ Գևորգյանը պատգամավոր դառնա, Ազգային ժողովում հիդրոպոնիկայով է զբաղվելու:

-(Ժպտում է- հեղ.) Հիդրոպոնիկայով արդեն զբաղվում եմ: Ընդհանրապես գյուղատնտեսական տեխնոլոգիաներով 7 տարի է՝ զբաղվում եմ, այսպես ասած, «գիտահետազոտական» մակարդակով: Շատ տպավորիչ հաջողությունների եմ հասել: Գոնե առայժմ դա հոբբի է: Մշակված տեխնոլոգիաներն արդեն արդյունաբերական մասշտաբի (ճիշտ է, փոքր, բայց արդյունաբերական) բիզնես նշանակություն ունեն: Ո՛չ փայատեր եմ, ո՛չ ամբիցիաներ ունեմ, ուղղակի իմ մշակած տեխնոլոգիան է օգտագործվում: Դա, այնուամենայնիվ, փորձարարական է:

-Ինչո՞ւ սկսեցիք հետաքրքրվել հիդրոպոնիկայով: Պատճառ կա՞ր:

-Երբ սկսել էի ուսումնասիրել, թե դրսում, Եվրոպայում գյուղատնտեսության մեջ տեխնոլոգիական ինչ մակարդակների են հասել, և Հայաստանում դա դեռ անտեսանելի հորիզոն է, նպատակ դրեցի իմ առջև գոնե ինչ-որ նեղ ոլորտում իրենցից առաջ անցնել: Հայաստանը պատկերացնում եմ գյուղատնտեսական տեխնոլոգիական կենտրոններից մեկն աշխարհում: Դրա հնարավորություններն ունենք: Օրինակ, աշխարհում առաջին հիդրոպոնիկայի ինստիտուտներից մեկը Հայաստանում է եղել: Ոչ միայն հիդրոպոնիկայի, ընդհանրապես տեխնոլոգիաների առումով հսկայական ինժեներատեխնիկական միտք ենք ունեցել, գյուղատնտեսական տեխնոլոգիաների առումով մեծ առաջընթաց ենք ունեցել: Այդ կոնսերվացված ռեսուրսը կա, և եթե հիմա խթան լինի, կարողանանք օգտագործել դա, շատ շանսեր ունենք առաջ անցնելու:

Օրինակ, Իսրայելը գյուղատնտեսական տեխնոլոգիաների կենտրոններից մեկն է համարվում, բայց երբ նայում ես այդ երկրի բնակլիմայական պայմանները, ընդհանրապես գյուղատնտեսությամբ պետք է որ չզբաղվեր: Մեր բնակլիմայական պայմանները պարզապես դրախտային են, եթե Իսրայելից առաջ չանցնեք այդ իմաստով, շատ վատ կզգամ:

-Ի՞նչ պատգամավոր է լինելու Հայկ Գևորգյանը: Ինչո՞վ եք մյուսներից առանձնանալու:

-Խնդիր չեմ դրել ինչ-որ մեկից անպայման առանձնանալու: Իմ կենցաղում հաստատ ոչ մի բան չի փոխվելու: Դուք ինձ չեք տեսնի թանկ ժամացույցներով ու ավտոմեքենաներով: Սովորական աշխատանք եմ դիտարկում դա, աշխատել, արդյունքի հասնել, քո առջև դրված պարտականությունը կատարել, հաշվետու լինել, թափանցիկ աշխատել, չներգրավվել կեղտոտ գործարքների մեջ և վերջ: Հա, ու լինել ստեղծագործ:

-Եթե չընտրվեք, վերադառնալու եք լրագրությա՞ն ոլորտ:

-Ամենայն հավանականությամբ՝ այո, կշարունակեմ զբաղվել իմ տեխնոլոգիաներով և, որքան հնարավոր է, թերթով:

Լուսանկարները՝ Սարո Բաղդասարյանի