- Եվրոպա-բան չգիտեմ, էս Հայաստանն ա, ու ստեղ մեծերին հարգում են, երիտասա՛րդ, բարի եղիր՝ քեզնից տարիքով մեծ մարդկանց հետ հարգանքով խոսիր, հասկացա՞ր,- հանձնաժողովի տարիքով անդամին նկատողություն անելու համար միջազգային կազմակերպության դիտորին սաստում...
Գեղեցկության սրահում նստած հերթիս եմ սպասում: Փոփոխության հետևից եմ եկել: Եթե երկար ժամանակ փոփոխության կարիք չեմ զգում, վախենում եմ, որ գիշերը մահացել ե
Էլլա, Լինա, Էլզա, Էվելինա, Լենա... Երևանյան գիշերային ակումբների անուններն են: Մեր քաղաքում եթե գիշերային ակումբը կնոջ անունով է, ապա դրանք միշտ օտար անուններ են: Երբեք Աստղիկ, Անի, Անահիտ կամ Նանե գիշերային ակումբ չես հանդիպի:
Հիմա վիճակն անկողնային է: Խեղճ աղջիկ: Տեսնես՝ կենսագրությունդ հետդ պառկո՞ւմ է, թե՞ քեզ անկողնում մենակ է թողնում:
Չեմ հիշում ոչ մեր առաջին, ոչ էլ վերջին հանդիպումը: Մի ինչ-որ պահ լույսն արդեն բացվում է: Հեռախոսս զնգում է՝ հաշվիս գրանցելով հերթական խեղդված գիշերվա ավարտը:
Բահը ձեռքիս Տերյանով քայլում եմ. մոտենում է քարտեզը ձեռքին կին ու խնդրում բացատրել քաղաք հասնելու կարճ ճանապարհը: Գրպանիցս հանում եմ կորած բաների ցուցակս. քաղաքն առաջին շարքերում է:
Դէպքերն այնքան արագ կը զարգանան որ մերթ չես հասցներ- բռնելու դիպաշարի թելէն: Արագ է ամէն բան: Երէկ գիշեր էր որ պարզ կը Դառնար որ Երեւանցի մշակութաբան Անի Ասատրյանի հասցէին ուղղուած են բաւական վիրաւորական խօսքեր:
Փոքր քաղաքում ես ամեն առավոտ արթնանում եմ սովետական կոմոդի ճռռոցից, արթնանալուց հետո վեր չեմ կենում ՝ դուրս եմ վազում՝ կոմոդի հետ վիճելը խելագարություն ա. առավոտը դրսի հոտն ունի ինձ համար.
«Հարսնաքար» ռեստորանային համալիրում տեղի ունեցածը առաջին նման միջադեպը չի, բայց կլինի՞ վերջինը կամ գոնե նվազելու միտում կա , թե ոչ՝ պարզ է դառնում դեպքի շուրջ ծավալվող արձագանքներից, արտահայտած դիրքորոշումներից և մեկնաբանություներից: