Ընտրածս վերնագիրն, ամենևին, չի ենթադրում գրական, գրականագիտական հարցերի քննարկում: Դա իմ խնդիրը չէ: Ես այլ շեշտադրումների մղումով եմ փորձում «մեկ նետընկեց հեռավորությունից» մոտենալ կամ համարձակվում եմ մոտենալ Լևոն Խեչոյանի գրողական շնչառությանը:
Հատվածներ Լեւոն Խեչոյանի վերջին հարցազրույցից
Քիչ առաջ երկարատեւ հիվանդությունից հետո մահացել է արձակագիր Լեւոն Խեչոյանը:
Հարցազրույց արձակագիր Լևոն Խեչոյանի հետ
Հակառակ բոլոր տոհմերի, մեր ազգությունն այս անգամ սկսվում է նախատատով: Այդպես է սովորեցրել պապս: Մեր նախատատ Շուշանը հրեղեն սպիտակ ձիով է մտել գյուղ: Գլուխը տղամարդավարի փաթաթած է եղել չալմայով:
(22.06.2000թ.) Գերմանական ժամանակով հինգն է, մոտենում ենք Մալբորկին, անցնում` կանաչ, անմշակ Լեհաստանով: Հորդ անձրև է գալիս, գնացքի երկու կողմերի պատուհաններից լցվում է ներս:
Աստված իմ: Լեզուներ չիմանալու պատճառով պապանձվել եմ, կրկին լռելու հնարավորություն տվեցիր: Դարձյալ պարսատիկից արձակված քար եմ, թռչում եմ ամբողջ Եվրոպայի տարածքով, ինչպես տարիներ առաջ` լալկված թռչում էի պատերազմի միջով` չգիտենալով այդ լեզուն:
Բաց պատուհանից երևաց ճաղատ կապիտանը: – Ծերուկ, ոնց պայմանավորվել ենք: Անձամբ կհանձնես մեր Ինգային: Իմացա՞ր: – Ճիշտ այդպես:
Երբ Բենոն պատերազմից հինգ օրով արձակուրդ եկավ ու գնում էր Գառնիկենց տուն, մենք էլ նրա ետևից էինք գնում և ամբողջ թաղով մտածում, որ նրա հաջորդ գործը լինելու է Վալերի Բաղդասարովին սպանելը: