Այս տարօրինակ հեռու ու անհրապույր արդյունաբերական հսկան ինձ շատ ծանոթ տարածք էր:
Իմ երիտասարդ գործընկեր Մկրտիչ Կարապետյանը չտեսնված մի ասույթ ունի. «Սիրտս զանգվածային անկարգություն ա ուզում»:
«Պատմական» բառը չափազանց շահագործվել է և արդեն չի առաջացնում զարկերակի համապատասխան ռիթմ, բայցևայնպես այդ օրը պատմական էր, որովհետև տեղի էր ունենում մինչ այդ չեղած մի բան
Դեռ պատերազմ չկար, առաջին վայրենությունն արդեն արել ու սսկվել էին, երկրորդին դեռ երկու տարի կար:
Մի քանի տարի առաջ, Հովսեփ Յուզբաշյանի դուստրը՝ ընկերուհուս մայրն ու արդեն վաղուց մեր ընկերը՝ Տատյանա Յուզբաշյանը, ինձ տվեց հոր ձեռագիր հուշերն ու առաջարկեց կարդալ, միգուցե մի հետաքրքիր բան ստացվի:
Ուսուցիչն իրավունք չունի աշակերտի ընտանեկան կյանքի մանրամասները հանրային իմացության նյութ դարձնել: Իսկ հիմա պատկերացրեք, թե քանի անգամ, քանի ծնողի ներկայությամբ, իսկ մի քիչ բարձր դասարաններում նաև աշակերտների ներկայությամբ է այս ուսուցիչը նույն...
Պարոնյան-Լեո խաչմերուկի մեծ ապակիներով փոքր հացի խանութը երկու հասարակարգ է տեսել ու մի պատերազմ: Հիմա դեղատուն է, հիմա մեծ է թվում: Եթե հին Երևանը համարում ենք Էրեբունին, ապա մեր հացի խանութը մոտավորապես միջին Երևանն է: Ես հիշում եմ այն 1978- ից:
Մարդը չի կարող սիրել մի բան, որն անընդհատ անարգվում է, չի կարող կարոտախտ ունենալ մի բանի հանդեպ, որը ջարդում են ու ցավ ապրողների մեծ մասը լուռ է: Մարդը չի կարող պարբերաբար մասնակցել կանխավ վաճառված քվեարկությանը ու մնալ հուսառատ: Մարդը ավարտվոմ...
Նա ծնվել է Սուրբ ծննդյան գիշերը, ֆրանսիական Նիցցա կամ Նիս քաղաքում ու վստահ է, որ հենց այդ օրը ծնվելու մեջ է բոլոր մղձավանջներից ազատվել կարողանալու գաղտնիքը: