Չեմ պատկերացնում մի տղա երեխա, որ այս կամ այն պատճառով կռվի մեջ ընկած չլինի: Ես անձամբ կռվարար չեմ, աշխատել եմ հեռու մնալ կոնֆլիկտային իրավիճակներից, սակայն դպրոցական տարիքում որոշ խնդիրներ իրենց լուծումը գտել են կռվի միջոցով:
1996 թ. վերջն էր կամ արդեն 97-ի սկիզբը. 1-2 ամիս արդեն մահապատժի դատապարտվածների խցերից մեկում էի: Ուսումնասիրում էի ամեն ինչ: Ուզում էի երկնքի կտոր տեսնել, բայց այն արգելված էր տեսնել:
Փիրուզագույն նախշերով սպիտակ սրբիչս փռեցի գետնին, ծնկի իջա, աղոթեցի: Ամեն ինչ այնքան պարզ էր. ևս մի քանի վայրկյան, և ես կազատվեմ պետության կողմից և հասարակության անունից նախատեսված տանջանքներից: Եվս մի քանի վայրկյան, և կկարողանամ անցնել անանցանելի...
Սողոմոնը վտանգավոր չի եղել ու չի կարող լինել հասարակության համար, նա ժողովրդի պաշտպան մարդ է: Իրական վտանգը մեր երկրում արդարադատության բացակայությունն է:
Անհամբեր համբերում եմ, պայքարում հանուն ցմահ Ազատության:
Ցմահ դատապարտյալ Մհեր Ենոքյանը խոսում է հացադուլի` իբրեւ պայքարի միջոցի արդյունավետության մասին:
Ես պատմում եմ այս պատմությունները, որ Դուք ապրե՛ք Ազատության ամեն մի վայրկյանը, իսկ պատուհանից ամեն անգամ նայելիս հիշեք, որ ֆիզիկական ու հոգևոր Ազատությունը Աստծո պարգևն է` տրված Մարդուն:
Երկու փուչիկ եմ փչել ու կախել խցում՝ ինքս ինձ համար տոնական տրամադրություն ստեղծելով:
Ցմահ դատապարտյալի հարցազրույցը ՀՀ վաստակավոր արտիստուհի Կարինե Ջանջուղազյանի հետ