Այսօր ես Չեկայում բանտարկված եմ։ Ներս են բերում նոր կալանավոր՝ մեր շրջանային փոստի ծառայող Սենիքերիմյանին։ Մի մարդ, որ իր օրում չի իմացել ինչ բան է հանցանք և իր ողջ կյանքում միայն դրոշմանիշ է փակցրել ծրարին ու փոստարկղը գցել։
Քանի պետությունն ինձ ճնշէ՝ ժողովուրդն այնքան իր գնահատանքն ու սէրը կավելցունե իմ նկատմամբ, շնորհակալ եմ այդ կողմանէ։ Սակայն, ի՞նչ ժողովուրդ մնաց, որու գնահատականը լսելով հպարտանամ ես։
Կիրակի 20. – Մահվան կամերեն ճողոպրած Սմբատը անանկ մանրամասներ պատմեց իրենց հոգեկան ապրումներեն, որ գիշերը ողջ քունս չտարավ։
Չորեքշաբթի 2. – Տարի մը առաջ հոս բանտի փոխարեն «ուղղիչ տուն» է կոչվեր, որքան կխորհիմ, չեմ կրնար գիտնալ, թե փոփոխությունն ի՞նչ բանի արդյունք է։ Կնշանակե հիմա կառավարությունը ուղղել չո՞ւզեր, վրեժ լուծելու համա՞ր կբանտարկե մարդոց։
Ինձի կուգար, որ մենք այս վիճակեն ազատվելիք չունինք։ Ժամանակը կանցնի ծանր և յուրաքանչյուր րոպեն կարծես կխազե էությունս։ Բայց ես քանի մը բաժանորդներ ունիմ, որոց պիտի մխիթարեմ ամեն օր։ Կմխիթարեմ, բայց այսօրվա խոսքերս շատ կնմանի Աստուծո արքայությանը...
Հունվարի 1. - «Ա՜խ, տվե՛ք ինձ քաղցըր մի քուն, Կյանքից հեռո՜ւ սըլանամ». կըսե բանաստեղծ Հովհաննես Հովհաննիսյանը։ Ժամանակ մը, տեսեք մարդիկ որքա՜ն պահանջկոտ են եղած, որ կյանքը քիչ են տեսեր։ Ես չէ։ Ես կըսեմ. «Ա՜խ, տվեք ինձ քաղցր մի քուն՝ բանտես հեռու սլանամ»։
Բանտարկյալը երբ չի գիտեր, թե ի՞նչ է իր մեղքը՝ նստիլ չի կրնար։ Անիկա կանգնել իսկ անկարող է։ Անիկա կքալե, անիկա կվազե բանտին մեկ անկյունեն մյուսը։
«Իմ անձնագիրը չվավերացուցին, և այսօր միայն զգացի, որ ես գերի՜ եմ եղեր այս երկրին մեջ։ Կառավարությունը ինծի հետ կվարվե այնպես, ինչպես իր «Խորտնտեսության» եզներու ու կովերու հետ։ Անիկա ինծի ամուսնացուցեր է, որ իմ երեխաներու վրա սոցիալիզմ փորձե։
Տեսանյութեր
Լուսանկարներ
