«Մենք պետք ունենք՝ էդ հողերը մերը լինեն, քանի որ մենք շատ թանկ ենք վճարել դրա համար: Միշտ շատ թանկ ենք վճարել, մեր ամբողջ պատմության ընթացքում, դարերի ընթացքում մենք տեսել ենք, որ մեր ժողովուրդը զոհաբերվել է, որ գոյատևի»:
Իշխան Գրիգորյանը հասցրեց ծառայել ընդամենը 3 ամիս 10 օր
Մհերի սիրած անձրեւային եղանակը հիմա տան ներսում է, որտեղ, սակայն, ծածկոցով չեն փաթաթվում ու չեն հանգստանում անձրեւի ձայնից։ Այստեղ ցավն ու կարոտը շաղախվել են այդպես էլ չգաջած պատերին։
Արմենը այդպես էլ կոմայից դուրս չի եկել։
«Ինձ կոպեկ պետք չի, ոչ մի բան պետք չի։ Ինձ տուն ա պետք, որ ես իմ էրեխեքին հավաքեմ իրար գլխի, իմ սուգը սգամ։ Էսօր իմ աշխատուժը չկա, իմ հաց տվողը չկա»։
«Մինասի զոհվելու օրը՝ գիշերը, ուշ տագնապի զգացողությունից զարթնել էի, ոնց որ մի բան զգայի, մայրական բնազդն էր, թե այլ բան՝ չգիտեմ, բայց ես հեռվից զգացել եմ որդուս մահը»,-ասում է Լուիզան։
Անուշը հույս ունի, որ իր ամուսնու հիշատակը կհարատևի: «Նա իսկական հերոս էր: Իր կյանքը տվեց այս երկրի համար, և ես ուզում եմ, որ մարդիկ դա հիշեն»:
Աշխենը Արտյոմի և նորածին Արեգի հետ ժամանակավորապես բնակվում է Երևանում, մայրական տանը՝ մոր և քրոջ ընտանիքի հետ։
Հովհաննեսը բանակ էր զորակոչվել 2020 թվականի օգոստոսին, երբ պատերազմը սկսվել էր, նա ընդամենը 2 ամսվա ծառայող է եղել։ Ծառայությունն անց էր կացնում Մարտունի 3-րդ զորամասում։
Տեսանյութեր
Լուսանկարներ
