Բայց զրույցի ընթացքում խոստովանում են, որ կուզենային՝ պատերազմն ավարտվեր, և իրենք կրկին վերադառնան Սիրիա:
Դժվար էր, բայց սովորեցանք:
«Մի անգամ կռվող ջահելներից մեկն եկավ ինադու ինձի խփեց, անցավ: Ես էլ, չիմանալով, որ ինքը մուսուլման ա, կռիվների մասնակից, դարձա, իրան հարցրեցի` խի ես խփում: Շատ վատ ձևով հարձակվավ ինձ վրա, ու էդ օրվանից տնից չիջա մինչև Հայաստան գալը», - պատմում է սիրիահայ...
Վիգենը խոստովանում է, որ կարոտում է Սիրիան: Ղամշլիում նա աշխատել է որպես խառատ, բացի այդ, ուներ իր սեփական հողատարածքը, որը մշակում էր վարձկանների միջոցով, գործերը հաջող էին ընթանում:
Ժիրայրը խոսում է Հայաստանի իրենց կյանքի մասին, ընթացքում որոշ բաներ քննադատում, բայց վերջում միշտ հավելում` էսպես չի մնա, կփոխվի:
«Պզտիկներուս կռիվեն փախցուցինք,- պատմում է Նելլին,- օդեն կկրակեին, մենք ալ վերջին հարկն էինք, պզտիկներս վախի մեջն էին, եկանք հոս»:
Քաշաթաղում երբ որևէ մեկին վերաբնակեցված սիրիահայերի մասին հարց ես տալիս, անմիջապես հիշում են Ժիրայրին: Բոլորն են ճանաչում նրան:
Սիրիահայերին որքան հնարավոր է տեղավորել ենք աշխատանքի` թե վարչակազմում, թե տարբեր կազմակերպություններում, որ ամեն մի ընտանիք գոնե մի 40-50 հազար դրամ գումար մտնի, գոնե էս մարդիկ ապրեն: Փորձել ենք հիմնականում բոլորին տեղավորենք, նույնիսկ էդ հարցում...
Շուրջ մեկ տարի առաջ էր, որ 35-ամյա Սերոբ Պողոսը Սիրիայի Ղամշլի քաղաքից եկավ Հայաստան: Երկու գիշեր Երևանում անցկացնելուց հետո անմիջապես բնակեցվեց Արցախի Քաշաթաղի շրջանի Բերձոր քաղաքում: