Կարծում է, որ արվեստը նվեր է, ընկերանալու անզուսպ ցանկություն, որ մարդուն մենակ չթողնես՝ նույնիսկ եթե նվեր տվողն ինքը շատ մենակ է։
Եթե հաճույք չես ստանում արվեստից, պետք չի դրանով զբաղվել։
Բալկոնում կինոռեժիսոր Վիկտորյա Ալեքսանյանն է։
Ի՞նչ ասեմ իր մասին․․․ Խոզուկը խորոված ուզում էր ապրել։
Երբ բոլորն արդեն իրենց տեղում էին, եւ ես առաջինն էի, մարզիչը ասաց․ «Զգա՛ստ, ա՛ջ դարձ», շրջվեցինք, ու ստացվեց, որ վերջում հայտնվեցի։ Այդպես մեխանիկորեն առաջինը լինելու պայքարս ապարդյուն եղավ։
... Այն ժամանակ գրում էիր, գոնե ԿԳԲ-ն կարդում էր, հիմա գրում ես, ու՞մ է պետք քո այդ ռեժիմից։
Գուցե հիսուն-վաթսուն տարեկանում կամ մեռնելուց տասը րոպե առաջ, երբ զգացում լինի, թե ավարտվում է, ճանապարհն անցել եմ արդեն, ինտիմության այդ շեմն էլ անցնեմ։ Իսկ հիմա այդ ընթացքն է, եւ պատմությունը մինչեւ վերջ գրված չի։
Շատ դժվար է, Անուշ։ Չես կարող ինքդ քեզ հետաքրքիր ներկայացնել, եւ, եթե դա էլ մի կողմ դնենք, քո մասին երրորդ դեմքով հանպատրաստից խոսելը խնդիրներ է առաջացնում, տարբեր բարդույթների է կպչում։ Որպեսզի որեւէ բան կարողանաս ձեւակերպել, պետք է դիստանցիա ստեղծես․...
Չեմ կարողանում համակերպվել նման տեքստի հետ։ Շատ հեգնական եմ նայում այստեսակ տեքստերին։