Ակսել Բակունցի «Խոնարհ աղջիկը» պատմվածքում հանդիպում ենք այսպիսի մի տողի. «Օրապահի զանգին ես իջնում էի տան սանդուղքով, բլրակի գլխին չհասած տեսնում էի դպրոցի առջեւ խմբված երեխաներին. խմբով էլ ներս էինք մտնում»:
1990-ականները Հայաստանի թանգարանների համար դժվարին տարիներ էին: Էլեկտրաէներգիայի բացակայության պատճառով հնարավոր չէր լինում լուծել անգամ ամենաառաջնային խնդիրները` նմուշների պահպանման նպատակով ջեռուցում կազմակերպելն ու դրանք պահպանելը:
Քիչ է պատահում, որ որեւէ ռազմական մեքենա կամ գնացք իր հետքը թողնի պատմության էջերում կամ, առավել եւս, տեղ զբաղեցնի թանգարանում:
Իսկ բանաստեղծուհուն ուղղված փոքրիկ նամակում գեներալը գրում է. «Այս թուրը, որն ուղարկում եմ ձեզ, մի քանի անգամ պատվով է դուրս եկել իր պարտականությունները կատարելուց»:
Աբովյանագետներն այն վերծանելով հետագայում պետք է նկատեին, որ գրողն այդ նամակով ի չիք է դարձրել իր իսկ առաջ քաշած «Օրհնվի էն սհաթի» գաղափարը:
Լուսանկարիչը նրան հատկացնում է առանձին սենյակ, որտեղ կար դաշնամուր, նախապես խնամքով դասավորված երաժշտությանն առնչվող թղթեր և մատիտներ: Երբ նա Չուխաջյանին առաջնորդում է սենյակ, հանկարծ ասում է. «Մինչև որ «Արշակ Բ»-ի նախերգանքը չպատրաստես, բանտարկված...
Ալեքսանդր Թամանյանի թանգարանում պահվում է մի պարկուճ, որն իր մեջ ամփոփել է տարիների պատմությունն ու մինչեւ վերջին հանգրվանին հասնելը երկար ժամանակ «ապրել է» ծածուկ տեղում:
Մեծ երևակայության և չարչարանքների գնով ստեղծված կտավը, որը հետագայում պետք է տեղ գտներ Երվանդ Քոչարի թանգարանում, հեղինակին եւ բնորդին հասցնում է մենախուց:
Նրանք բնիկ իզմիրցի Աղազարյան ընտանիքի զավակներն էին: Այս գերդաստանի պատմությունն ուսումնասիրելիս իմանում ենք, որ Աղազարյան զավակների ծնողները Առաջին աշխարհամարտի վերջին գաղթել են Անգլիա, որտեղ էլ ծնվել են Լեւոնը, Նոյելը, Ջեքը եւ նրանց քույրը`...