Ըստ Հովհաննես Ավետարանչի, երբ Հիսուս կանգնում է Պիղատոսի առաջ, վերջինս հարցնում է:
Պոեզիան փողոց չէ, այլ փողոցով անցնող մարդը միայնակ, ձեռքերը գրպաններում,
Էլի Խորենին հիշեցի: Պարկիսոնի հիվանդություն ուներ: Մանրաքայլ, ոտքերը քստքստացնելով առաջանում էր: Ուշադիր նայում էի նրա շարժին: Ժպտաց:
Որքան էլ Դիոգենեսին հակաճառած լինեմ, ի վերջո, ես ևս հայտնվել եմ ծիծաղելիի սահմանում: Մի տարբերությամբ՝ այս իրավիճակում ընդունելով ստանձնածս կատակերգուի դերն ու նաև սխալս:
Երևի թե սխալ է սահմանել, թե ինչ է արվեստը, բայց առանձին մարդկանց գոյությունն ինձ գայթակղում է օգտվել սխալվելու հնարավորությունից:
Բայց էլի աչքներս մեր եկած ճամփին էին. դրախտից ուղարկված անբիծ հրեշտակների պես գնում էինք գեղավորի ճամփին կանգնում ու ձեռներս պարզած՝ երգ ասում.