«Ես նրան կողքից չեմ նայում, որ իր տեսակը չկորցնի, որ ազատ շնչի, որ մեկ-մեկ մենակ մնա, որ մանկուց երազածը կատարվի․․․ Որ կենցաղային ստից բաների համար այլեւս վրան խոսող չլինի, այլեւս ծաղրող չլինի»։
Հիմա այլեւս չեմ վախենում հեռավորությունից, որովհետեւ գիտեմ, որ ամենակարեւորը մեր մեջ է ապրում։
Այն ծնողն եմ, որ երկու երեխաներին տարել է զբոսայգի, ու մեկը վազելով գնացել է դեպի ատրակցիոնը, մյուսը, նստարանին նստած, հետեւում է խխունջի դանդաղ ընթացքին։ Ես այն մեկն եմ, ով հետեւում է այս երկուսին․․․
Բալկոնում արվեստի քննադատ, համադրող, Ժամանակակից արվեստի ինստիտուտի հիմնադիր-տնօրեն Նազարեթ Կարոյանն է։
Բալկոնում բանաստեղծ Կարեն Անտաշյանն է։
Բալկոնում մշակութային մենեջեր, համադրող Աննա Կամայն է։
Ուզում եմ կինո սարքել, բայց ուզում եմ պրոցեսը երեւա, ես չէ, որ հայաստանցին մի կտոր մտածի, թե մարդն ինչպես է այդքան պատմությունից հետո հասնում այստեղ։
Աբսուրդն անընդհատ է, որովհետեւ առճակատումն է ինքդ քեզ հետ, շրջապատի․․․ Ես կարող եմ ամենայն լրջությամբ ասել մի բան, հետո ասածս հումորի վերածել։ Կարճ ասած՝ հակված եմ կարծելու, որ ինքդ քեզ շատ լուրջ վերաբերելու կարիք չկա։
Այդ մեծ Նարեն սիրո փնտրողն է։ Անվախություն կա այդ անձի մեջ, դիտորդի մեջ՝ վախեր։ Ինքը սիրահարված չէ այդ Նարեին եւ որեւէ մեկին, բայց սիրո որոնման ճանապարհ ունի։