Ինքը կին է, ունի խուճուճ մազեր, համեղ բաներ է սարքում․․․ Մնացածի մասին այսքան պարզ խոսելը դժվար է։ Երբ հատկապես պետք է բոլորի նման ներկայանալ, ֆորմայի մեջ դնել իրեն ու բացի անունից այլ շեշտադրում մտցնել, ասել, թե ով է ինքը։
Աշխատանքային խումբը ձեռնամուխ եղավ Հայաստանում միջազգային մակարդակի ցուցադրության գործին։
Բալկոնում Արմեն Գասպարյանն է (կենսաինժեներ, «Դարակ» հրատարակչության համահիմնադիր, մենեջեր)
Դեռ մանկությունից սկսած ուրբաթախոս է, գաղտնապահ, վախկոտ, կոմպլեքսավորված․․․ Վախկոտը երկու անգամ արդեն ասացի (երբ դեռ չէինք սկսել, արդեն ասել էի)․ երեւի շատ վախկոտ, ամաչկոտ, լռակյաց։
Իսիգուրոյի փիլիսոփայական հարցադրումները ներկայիս իրականության ֆոնին դառնում են խիստ արդիական:
Գրքի ստեղծման եւ ներկայիս աշխարհագրության մասին զրուցեցինք կազմողներից մեկի՝ Ռուզաննա Բագրատունյանի հետ (կազմողները երկուսն են․ մյուսը՝ Անահիտ Հարությունյանը)։
Պոեզիա է, որովհետեւ հյուրն այս շաբաթ չեկավ, որովհետեւ եղանակը կտրուկ փոխվեց, որովհետեւ հնարավոր է, որ այսպես էլ պատահի, բայց չուզեցի խախտել շաբաթօրյա «բալկոնային» սովորությունը։ «Բալկոնում», կարելի է ասել, որ ինքս եմ հայտնվել «երրորդ տարածությունում»...
Միջավայրում կամ շրջապատում իր շուրջ հավաքելու, հիմնակմախք ստեղծելու դիմակ, «ֆասադ» ունի, բայց ինքը միշտ մենակ է եղել, որովհետեւ փորձել է իր հետ լինել․․․Ինքն իր հետ լինելու հետեւանքով է, որ կարողանում է ազնիվ լինել։
Բալկոնում գրող Արամ Պաչյանն է։
Հնարավոր է լրիվ հակառակ տեսակդ լինի, հակադրված մեկը, բայց կարեւորը հարաբերվել կարողանալու հարցն է։ Արեւելյան մարտարվեստների մեջ շատ լավ է երեւում այդ հարաբերությունը․ հաճախ է պատահել, որ մենամարտը նույնիսկ չի սկսվել, որովհետեւ հարաբերություններն...
Երկրորդ այրումը նեղ եւ մութ տարիներին էր՝ իննսունականների սկբզներին, երբ ցուրտ ձմեռ էր, եւ վառելիք չկար տաքանալու։ Ես իմ նկարները վառեցի, ոչ բոլորը իհարկե, «Աֆրիկա» շարքը, որը որ հաստ կարտոնի վրա էր կպցրված․ հոյակապ վառվում էր։
Ինչո՞ւ է հումորի թեւերը հաճախ կտրվում․ տվյալ ժամանակահատվածում անառողջ ու կոմպլեքսավորված, չկայացած լինելու վախից է, քանի որ հումորով ասվածը ավելի շուտ է տեղ հասնում եւ ավելի մեծ ազդեցություն ունի, քան թե պաշտոնական տեղերից ժամեր տեւող ելույթները։
Այս տարի Մալթայում տեղի ունեցած հինգերորդ «Valletta International PIANO Competition 2017» դաշնակահարների միջազգային մրցույթում Արմեն-Լեւոն Մանասերյանն արժանացել է պատվավոր Առաջին մրցանակին եւ Գավաթին (Արմենը բնակվում է Բելգիայում)։
«ԱրմԱրք» ճարտարապետության օնլայն հանրագիտարանն արդեն հասանելի է
Հայաստանում գետնի վրա պետք է չլինել, որովհետեւ այս հողը ոչ մեկինս է, ցավոք։ Ես զգում եմ՝ այս հողը այնքան ծարավ է, որ դեռ պետք է լիքը էներգիա ուտի, լիքը մարդկանց գլուխ։ Ինքը սոված է։ Հայաստանը սոված է։ Եվ զոհեր կան։
Թեքին, կարոտում եմ։ Էս կարող եմ իրեն էլ ասել։ Ու ասում եմ պարբերաբար․․․ Բայց ուզում եմ նամակ գրել։ Բաց նամակը սովորաբար բողոք է՝ ստորագրություններով, կոչերով, մտածված։ Հովիկի մասին մտածում եմ։ Ու մենակ ես չէ։ Էս նամակը իր էստեղ չլինելու հետեւանքն...
Բաղրամյանի ներքին բակերից մեկում գտնվող իմ այս բալկոնը միակն է, որ պահպանել է նախնական ձեւը՝ առաջ չեն տվել, չեն փակել ապակիներով, չի փոփոխել գունային հիմնականերանգը։
Դեռ մայիսի սկզբին ֆեյսբուքում ոգեւորության ալիք էր բարձրացրել այն փաստը, որ ազգությամբ հայ երիտասարդ պրոդյուսեր-սցենարիստի կարճամետրաժ գեղարվեստական ֆիլմը կինոարվեստի ամերիկյան ակադեմիայի «Օսկար» մրցանակաբաշխության մասնակցության իրավունք..
Պահեր կան, որ հիմա չեմ ֆիքսում. ուզում եմ ապրել։ Դա ինձ ավելի կարեւոր է թվում։ Հիմա չեմ մտածում՝ վա՜խ, ի՜նչ ֆոտո բաց թողեցի։ Երեւի երբեք չի էլ եղել այդպես։
Մեզ պակասում են ամբիցիաները։ Մեզ կրթական ամուր համակարգն է պակասում։ Տգետի ու կրթվածի ամբիցիաները հիմնարար կերպով տարբերվում են իրարից․ մեզ այս առումով ստեղծագործելու մղող, վերեւ տանող ամբիցիան է ակասում։
Քաղաքի ու իմ հարաբերությունները մոտավոր այսպիսինն են՝ խիստ զգայական։ Մեկ-մեկ կռիվ եմ անում, ուզում եմ ասեմ՝ ինչի մի բան չես անում, ինչի ես թողնում, որ քեզ վատ վերաբերեն
Փառատոնային չորս օրերի ընթացքում, բացի հիմնական մաս կազմող ներկայացումները, նախատեսված են նաեւ վարպետության դասեր, որոնք անցկացվելու են ինչպես հայաստանյան, այնպես էլ օտարերկրացի հյուրերի կողմից։
Էդմոնդ Քեշիշյանի լուսանկարչական աշխատանքներին սկսել եմ հետևել 2015թ․-ի վերջից. առաջին ազդեցությունը՝ պատկերային ներդաշնակություն` խաղաղության փոխանցման էներգետիկայի հաշվին։
Արտ էքսպոն նախաձեռնել է ամերիկաբնակ արտիստ Նարինե Իսաջանյանը։ Անցկացվում է երրորդ անգամ։
Շանթ Մարտիրոսեանը Հայաստանում է՝ նոր մանրամասներ ներկայացնող վավերագրական ֆիլմով
«Մաչանենց» միջազգային արվեստ սիմպոզիումի օրերին ամենից շատ հետեւել եմ Ավետիս Խաչատրյանի ստեղծագործական- աշխատանքային ընթացքին։
Գերմանական կայուն պատը դիմավորում է նրան մի քանի զիջումներով։ Իրադյանն ընդունվում է իր նախանշած համալսարանը՝ չունենալով գերմաներենի վկայական, անցնելով մրցութային մի մեծ փուլ: Հարյուրավոր դիմորդներից միայն երկուսին՝ իրեն եւ ազգությամբ չինացի...
Հոլանդաբնակ մեղրեցի արվեստագետ Ալիկ Ասատրյանը շրջանցեց 24 տարին։ Յոթ օրերի ընթացքում նա ստեղծեց կարոտի մի քառապատում-շարք, որը պատմում է մի արտագաղթող ընտանիքի պատմություն։
Այսօր՝ մայիսի 22-ին` ժամը 17։00-ին, տեղի կունենա «Վրձնահարված Նոյի երկրում» խորագիրը կրող «Մաչանենց» միջազգային արվեստի սիմպոզիումի ցուցահանդեսի բացման եւ սիմպոզիումի ավարտն ազդարարող փակման պաշտոնական արարողությունը։
2012թ․-ին առաջին անգամ մի ծրագրի շրջանակներում, մի քանի հայերի հետ, հայտվնել էի Ամերիկայում՝ Լոս-Անջելեսն էլ այն քաղաքներից մեկն էր, որտեղ մի օր երեկոյան Գագիկ Ղազարէն ասեց, որ գնում է ՍԷվին (Սէվ Հենրիկ Խաչատրյանին) տեսնելու։ Ինձ առաջարկեց միասին...
Երկրորդ օրը՝ մայիսի 16-ին, «Համաշխարհային պոետների սրահում» տեղի ունեցավ վավերագրող-լուսանկարիչ Գերման Ավագյանի հետ նախատեսված մշակութային երեկոն, որտեղ ներկայացված էին Ավագյանի «Տեսողական պոեզիա» լուսանկարչական նախագծի աշխատանքները։
Ես նորից վերադառնամ ռիզոմայի գաղափարին: Այսօր գտնել տեքստերի «հիմքը», նոր տեքստերի աղերսները այլ տեքստերի հետ իրոք դժվար է, քանզի ժանրերը ենթարկվել են տեղաշարժի, լղոզված են, և ուստի հեղինակ-ադրեսատ հարաբերությունների մեջ ես առաջարկում եմ շրջանակի...
Երեկ պաշտոնապես մեկնարկեց «Մաչանենց» միջազգային արվեստի սիմպոզիումը, որի օտարազգի մասնակիցները ժամանել էին Հայաստան դեռ երեկ։
Այսօր Հայաստան են ժամանել 14 երկիր ներկայացնող 26 նկարիչներ, ովքեր 7 օր շարունակ ստեղծագործելու են Հայաստանի հոգեւոր մայրաքաղաքում։ Մայիսի 15-ին Էջմիածնում կմեկնարկի «Մաչանենց» միջազգային արվեստի սիմպոզիումը, որն իրականացվում է «Հայ միասնության խաչ»...
Սպասումը տարօրինակ բան է․ կյանքդ չապրելու պես բան, իսկ ես գոնե հիմա ուզում եմ սպասումը դարձնել ապրելու տարածք։ Քառասունից հետո արվեստի մեջ կամ վրա, տակը ու հետևում լինելը շատ բարդ, համարյա անհնարին բան է։
Ներկայացումը կազմված է 50 ձայներից։ Այն յուրահատուկ ճամփորդություն է ժամանակի եւ տարածության մեջ՝ 34 լեզուների եւ 34 մշակույթների համատեղման խաչմերուկում, որը ներկայացնում են 5 մայրցամաքի ներկայացուցիչներ։
Դիզայներ-նկարիչ Էդիկ Պօղոսեանի «Սպասող մարդու օրագիրը» արժանացել է աշխարհում ամենամեծ եւ տարածված միջազգային մրցաշարի դիզայնի եւ վիզուալ կոմունիկացիայի բաժնի բրոնզե մրցանակին։
21-րդ դարասկզբին արվեստի պատմության, հասարակության և իշխանության կողմից մեզ պարտադրած հրամաններն ու ճնշումները արդեն չափից դուրս շատ են: Ճնշումը ուղղակի ահռելի է: Չորս կողմից մեզ պարտադրում են դիրքավորվել, ոչ միայն հասարակական կյանքում, այլև հրամայում...
Երեկ ընկերներիցս մեկը, ով Հայաստանում չի ապրում, ընդարձակ նամակ էր ուղարկել․ իր հետ տեղի ունեցածի մասին էր գրել, ու խնդրել, որ պահպանեմ էդ պատմությունն էնքան, մինչեւ ինքն էլ չի լինի, էն ժամանակ էլ հրապարակեմ։
Մի ընտանեկան լուսանկար, որը մնացել է թալանված տանը, որտեղ նրանք չկան, բայց կա արդուկը, որ արդուկել է, լվացարանը, որ ամեն օր տարել է դեմքից մի հատված, անկողինը, որ կորցրել է փափկությունը, բաժակները, որոնք լցվեցին շամպայնի մի քանի կումով ու մոռացնել տվեցին...
Մարտի 5-ին զրուցում էի Հոլանդիայում բնակվող հայ նկարիչ Ալիկ Ասատրյանի հետ։ Իր հետ առհասարակ շատ ենք զրուցում․ առաջինը 2013-ին էր, որ վերածվեց հարցազրույցի։ Այս անգամ էլ հասկացա, որ դրան պետք է տանեմ։
Նախկինում պանրի արտադրամասի, այնուհետեւ մսի, ապա մթերային խանութի բարձր առաստաղ ունեցող շինությունում այսօր այլընտրանքային սուրճ համտեսելու հնարավորություն եւ էլ ավելի այլընտրանքային «տիրուհիների» հետ շփվելու հրաշալի մթնոլորտ կա։
Փետրվարին «Միրզոյան» գրադարանում բացվեց Արեգ Բալայանի «MOB.» լուսանկարչական ցուցահանդեսը։
Ֆոտոցուցահանդես «Նորեկները․Սիրիացիները Հայաստանում»
Հայաստանում սոցիալիստական գաղափարախոսությունն այնպես արմատախիլ է արված, որ սոցիալիստ հեղափոխականներ դեռեւս չեն նկատվում։
Վահանի մեկնաբանությունից հետո մտածում եմ` գուցե, իրոք, Սայիդն ինձ վրա էդքան մեծ ազդեցություն է ունեցել, ու իսկական «բունտս» եղել է արեւմտականության դեմ պայքարը
Մի քիչ մաշվածություն զգացեք, որ ջոկեք՝ ինչ ա փոխելը, ինչ ա զարգացումը, ինչ ա ժամանակակից տեխնոլոգիան, ինչ հնարավորություններ ունի էս երկրի ամեն մի երիտասարդը, ամեն մի զինվորը, ամեն մի մայրը, որ իր արցունքով էլի հերոսացնում ա իր որդուն ու բոլոր մայրերի...
Կյանքի 69-րդ տարում իր մահկանացուն կնքեց բանաստեղծ, թարգմանիչ, ՀՀ մշակույթի վաստակավոր գործիչ Հրաչյա Սարուխանը։
Ջիլիզայի հարեւան՝ այժմ Վրաստանի տարածքում գտնվող Չանախչի, Խոժոռնի, Օփրեթի, Աղքյորփի, Գյուլլուբաղ, Ծոբ եւ մյուս գյուղերի ապրողների շփումը գրեթե անհնար բան է։ Նրանց բաժանում է ընդամենը 1-2 կմ, բայց քանի որ չկա համապատասխան սահմանային անցակետ, ջիլիզցիները...