Ռոմանոսի համար ամեն բան տիեզերքում կազմված էր հնչյուններից՝ բնությունը, կյանքը, առօրյան, կինը: Ամենամեծ բանը, որ կարող էր նրան վիշտ պատճառել՝ վատ երաժշտությունն էր, ինչպես և վատ նկարչությունը, վատ գրականությունը, որ հավակնում էին արվեստ կոչվելու:
Ուզում էր արձանագրվել ռազմաճակատ մեկնելու համար: Համոզում էր նաև ընկերներին՝ «Տա՛լ ինչ որ կը պարտինք այս երկրին, ուր ազատութեամբ շնչել ու ազատութեամբ կեանքը սիրել սորվեցանք,- տա՜լ, եթէ հարկ ըլլայ, ինչ որ մեր միակ հարստութիւնն է այժմ,-մեր կեանքը»:
1915 թվականի սեպտեմբերին Սուրբ Խաչի տոնից 4 օր անց Շուշանյանների ընտանիքը քաղաքի մյուս հայ բնակչության պես հանկարծակի տարագրվում է Փոքր Ասիա:
Բայց այս երջանիկ թվացող կյանքին տրված էր ժամկետ` մինչև 1915 թվականը:
Նադեժդայի և Տոնչիկի (Նադեժդան այսպես կոչում է Տոնային) սիրավեպը շարունակվում էր: Մի գեղեցիկ օր Մարինյան կայսերական թատրոնից պատգամախոս է գալիս Թիֆլիս` մի ձեռնտու պայմանագիր առաջարկելու Նադեժդա Պապայանին:
Իշխան Արղության-Երկայնաբազուկը աղջկան տեսավ բեմի վրա: Նադեժդան երգում էր, Բորիսը սիրահարվում, Նադեժդան երգում էր Բորիսը կորցնում գլուխը:
Այն դարձել էր իր այցեքարտը, իր նոր ձեռագիրը: Տիկնոջ մահից հետո աննշան խմբագրումներով Շահխաթունին այն կզետեղի իր գրած բոլոր նամակներում:
Ոչ ոք չնկատեց, թե ինչպես այդ բարեկամությունը սահուն վերածվեց իր բարերարի կնոջ նկատմամբ սիրահարության:
Իրականում Շաքան հայ էր` հայի ընդհանրական ճակատագրով՝ ծնված 1885-ի փետրվարի 19-ին Ալեքսանդրապոլում, որի կյանքի մակընթացություններն ու տեղատվությունները երեք հիմնական պատճառ ունեին` ռազմական արվեստը, թատերարվեստը և կինարվեստը` այսինքն՝ կանայք:
Տեսանյութեր
Լուսանկարներ
